BCD-code
manier om decimale getallen in een vast aantal bits (gewoonlijk vier of acht) weer te geven waarbij speciale patronen bijvoorbeeld plus, min of overloop aanduiden / Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
Een BCD-code (Engels: afkorting voor binary-coded decimal) is een binaire code om decimale getallen op te slaan. Elk cijfer van het getal wordt gecodeerd door een groep van vier bits die een binaire representatie zijn van het betrokken cijfer. Een gevolg hiervan is dat de hexadecimale weergave van een getal in BCD-code er hetzelfde uitziet als de decimale variant.
Vroeger werd BCD-codering veel gebruikt om de elektronica te vereenvoudigen, met name bij de weergave van cijfers door pixie- en nixiebuizen en hun opvolgers de zevensegmentendisplays. Daarnaast maakt de taal COBOL veel gebruik van deze code omdat het in een administratieve omgeving met (nog) niet zo snelle machines eenvoudiger was een bepaald cijfer uit een getal te "lichten" (BCD-cijfers zijn namelijk eenvoudiger om te zetten naar ASCII- of EBCDIC-cijfers dan een binair getal).
Het gebruik van BCD-code is niet efficiƫnt in geheugengebruik (van de 16 verschillende combinaties die met 4 bits te vormen zijn worden er slechts 10 gebruikt) of als er veel mee gerekend moet worden. De meeste computersoftware maakt tegenwoordig gebruik van andere coderingen en de waarden voor de (decimale) weergave van getallen worden meestal rechtstreeks vanuit deze coderingen berekend.