Engelse tuin

Een Engelse tuin is een landschapstuin in de Engelse landschapsstijl, die in de mode kwam in de tweede helft van de achttiende eeuw en het begin van de negentiende eeuw.

Zie Engelse Tuin (doorverwijspagina) voor andere betekenissen van Engelse Tuin.

De Engelse tuin verschilt volledig van zijn tegenhanger, de Franse tuin. Men stapte af van het idee dat de natuur beheerst moest worden door de mens. De Engelse tuinen werden aangelegd zonder symmetrie en evenwicht. Er werden nog wel sobere paviljoentjes opgetrokken, maar beeldhouwwerken werden schaars. Het concept leunt op een voorstelling van romantische, parkachtige landschappen met verrassende doorkijkjes, gestalte gegeven door de aanleg van grasvelden, liefst op heuvelachtig terrein, omgeven en afgewisseld met boomgroepen. Ook water vormt een belangrijk onderdeel van deze populaire vorm van landschapsaanleg. Er worden vaak kunstmatige meertjes aangelegd. Veel mensen vinden de Engelse tuin natuurlijker overkomen. In werkelijkheid groeien er vaak veel exoten, zoals coniferen.

In de tweede helft van de 18e eeuw was er veel belangstelling voor China en Japan in Europa. De natuurlijke stijl van de Engelse tuin en Engelse landschapsstijl lijkt voor een deel overgenomen van de grillige en asymmetrische Chinese tuin en Japanse tuin. Het materiaal en gebruik van beplanting is hier echter anders.