Epipaleolithicum van Zuidwest-Azië

Het epipaleolithicum van Zuidwest-Azië omvat het epipaleolithische ("eind-oude stenen tijdperk", ook bekend als mesolithicum) tijdperk in de prehistorie van Zuidwest-Azië. Het is de periode na het laat-paleolithicum en vóór het neolithicum, tussen ongeveer 20.000 en 10.000 jaar BP. De mensen van het epipaleolithicum waren nomadische jager-verzamelaars die in het algemeen in kleine, seizoensgebonden kampen leefden in plaats van permanente dorpen. Ze maakten geavanceerde stenen gereedschappen zoals microlieten: kleine, fijn bewerkte bladen die in houten werktuigen werden gevat.

Het epipaleolithicum verschilt aanzienlijk van het voorgaande laatpaleolithicum. Epipalaeolithische locaties zijn talrijker, beter bewaard, en kunnen nauwkeurig C14-gedateerd worden. De periode valt samen met de geleidelijke terugtrekking van het landijs in Noord-Eurazië na het laatste glaciale maximum en het begin van het Holoceen, en wordt gekenmerkt door bevolkingsgroei en economische intensivering.

Het epipaleolithicum eindigde met het begin van de domesticatie, voedselproductie en het sedentarisme van het neolithicum, hoewel archeologen nu erkennen dat deze trends al tijdens het epipaleolithicum begonnen.

De periode kan worden onderverdeeld in vroeg-, middel- en laat-epipaleolithicum:

• het vroeg-epipaleolithicum komt overeen met de Kebaracultuur, ca. 20.000 tot 14.500 BP
• het midden-epipaleolithicum is het laat- of geometrisch Kebaran
• het laat-epipaleolithicum wordt vertegenwoordigd door de Natufische cultuur, 14.500-11.500 BP, welke overlapt met de beginfase van het neolithicum, het prekeramisch neolithicum A.