Gerechtelijk tweegevecht
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
Het gerechtelijk tweegevecht (Latijn: duellum) valt in de middeleeuwse rechtspraak onder het godsoordeel. De twee tegenpartijen of hun plaatsvervangers gaan een tweegevecht aan met behulp van een zwaard, een stok of een ander gekozen wapen. Het gerechtelijk tweegevecht heeft als doel om de schuldige vast te stellen en dient niet als straf. De verliezer is de schuldige en zal vervolgens berecht worden.
Vooral in de vroege middeleeuwen werd het tweegevecht toegepast als bewijsmiddel. Door de opkomende handel raakte het geleidelijk in onbruik. Stedelingen werden soms expliciet door keuren vrijgesteld van duelplicht, bv. in Ieper (1116), Sint-Omaars (1128) en Luik (1208).