Hammurabi
koning van Babylon (1810-1750 v. Chr.) / Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Hammurabi of Hammoerabi (Akkadische vorm van het Amoritische ˤ Ammurāpi, "verwant genezer", afgeleid van ˤ Ammu, "verwant langs vaderskant", en Rāpi, "genezer"[1]), ca. 1795 - 1750 v.Chr. (middenchronologie) was de zesde koning van Babylon. Hij werd als Amoriet de eerste koning van het Oud-Babylonische Rijk, door Babylons controle over Mesopotamië uit te breiden door een reeks oorlogen met de naburige koninkrijken te winnen. Hoewel Hammurabi's rijk heel Mesopotamië onder het juk had op het moment van zijn overlijden, waren zijn opvolgers niet in staat om het rijk in hun greep te houden. Hoewel Hammurabi van Babylon veruit de bekendste persoon met deze naam is, zijn er minstens twee tijdgenoten met dezelfde naam bekend. Een daarvan is koning van Kurda, de ander van Aleppo.[2]
| Hammurabi | ||||
|---|---|---|---|---|
 | ||||
| Koning van Babylon Koning van Soemer | ||||
| Aangetreden | 1792 v.Chr. | |||
| Einde termijn | 1750 v.Chr. | |||
| Voorganger | Sin-muballit (Babylon) Rim-Sin (Larsa) Zimri-Lim (Mari) Ibalpiel II (Ešnunna) | |||
| Opvolger | Samsu-iluna | |||
| ||||
Hammurabi staat bekend om de door hem uitgevaardigde wetten, die zijn overgeleverd in de zogenaamde Codex Hammurabi, een van de eerste schriftelijke codificaties in de geschiedenis. Deze was in het Oudbabylonisch op een ca. 2,5 meter hoge stèle van zwart dioriet opgetekend, die in december 1901 werd ontdekt in Susa (in Elam), nu gelegen in Khuzestan, waar hij in de 12e eeuw v.Chr. terecht was gekomen als buit van de Elamieten.