Helmholtznotatie
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
De Helmholtznotatie is een schrijfwijze voor de tonen van muziek. Hiermee is het mogelijk om namen van tonen, inclusief hun octaaf, ondubbelzinnig in lopende tekst te beschrijven. Daarbij is geen notenbalk nodig. De Helmholtznotatie beschrijft alleen tonen. Er zijn geen aanduidingen voor bijvoorbeeld de duur van tonen en fraseringen. De schrijfwijze is ontwikkeld door de Duitse wetenschapper Hermann von Helmholtz.[1] De Helmholznotatie wordt veel gebruikt in de musicologie.
De schrijfwijze
De notatie werkt met grote en kleine letters (A tot en met H),[noot 1] gecombineerd met komma's en apostrofs ( , ' ) om tonen weer te geven, inclusief het octaaf van de toon. Wijzigingen worden aangegeven met -is -isis, es of -eses voor respectievelijk kruisen, dubbelkruisen, mollen en dubbelmollen. De centrale c is in de Helmholtznotatie c′.
Variaties
Er zijn in de loop van de tijd varianten van de Helmholznotatie ontstaan.
- De Engelse meervoudige C notatie gebruikt herhaalde C's in plaats van komma's. De C͵ wordt dan weergegeven met CC.[2]
- De Duitse methode vervangt de apostrof door een horizontale streep boven de letter.[2]
- Komma's en apostrofs kunnen worden weergegeven door hoge of lage cijfers die het aantal aangeven: bijvoorbeeld ,,C of C2 of 2C, c'' of c2.[noot 3]
Andere notatiesystemen
- De wetenschappelijke notatie is een notatiesysteem dat octaven weergeeft met getallen in plaats van met komma's en apostrofs.[2][3]
- De ABC-notatie die werd ontwikkeld door Chris Walshaw tussen 1992 en 1994. De ABC-notatie biedt ook de mogelijkheid om de duur van tonen weer te geven.
- Musical Instrument Digital Interface (MIDI), wat bijvoorbeeld gebruikt kan worden als invoer voor synthesizers. De MIDI-bestandsindeling biedt ook mogelijkheden om de duur van de tonen en de frasering aan te geven.
Text is available under the CC BY-SA 4.0 license; additional terms may apply.
Images, videos and audio are available under their respective licenses.
