Hendrik Lorentz
Nederlands natuurkundige en Nobelprijswinnaar / Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Hendrik Antoon Lorentz (Arnhem, 18 juli 1853 – Haarlem, 4 februari 1928) was een van Nederlands grootste natuurkundigen en winnaar van de Nobelprijs voor Natuurkunde 1902.[2][3][4] Hij ontving de Nobelprijs samen met Pieter Zeeman voor hun onderzoek naar de invloed van magnetisme op spectraallijnen: het zeemaneffect. Lorentz deed vooral theoretisch onderzoek naar de elektromagnetische eigenschappen van materie: zijn elektronentheorie. Hij kwam tot de veronderstelling dat de afmeting van voorwerpen beïnvloed wordt door hun snelheid (de lorentzcontractie) evenals hun massa. Ook nam hij aan dat de lichtsnelheid de hoogst mogelijke snelheid is. Daarmee legde hij de basis voor de speciale relativiteitstheorie van Albert Einstein. Lorentz was de nestor van de natuurkundigen in zijn tijd: Einstein keek tegen hem op. De lorentzkracht op een stroomvoerende draad of geleider in een magneetveld is naar hem vernoemd, evenals onder meer de lorentztransformatie uit de speciale relativiteitstheorie, de Lorentz-Lorenz-vergelijking voor de brekingsindex en de lorentzverdeling uit de statistiek.
 Hendrik Antoon Lorentz | ||||
|---|---|---|---|---|
| 18 juli 1853 – 4 februari 1928 | ||||
 | ||||
Hendrik Antoon Lorentz voor een collegebord met formules met tensoren uit de algemene relativiteitstheorie. Het boek is mogelijk een deel van zijn leerboek Beginselen der natuurkunde. | ||||
| Geboorteland | Nederland | |||
| Geboorteplaats | Arnhem | |||
| Overlijdensplaats | Haarlem | |||
| Nobelprijs | Natuurkunde | |||
| Jaar | 1902 | |||
| Reden | "Voor hun onderzoek naar de invloed van magnetisme op stralingsfenomenen" | |||
| Samen met | Pieter Zeeman | |||
| Voorganger(s) | Wilhelm Conrad Röntgen | |||
| Opvolger(s) | Henri Becquerel Marie en Pierre Curie | |||
| ||||
