Theorie van James-Lange
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
De theorie van James-Lange of de james-langetheorie is een theorie van de emoties die aan het begin van de 20e eeuw werd ontwikkeld door de Amerikaan William James en de Deen Carl Lange. De kern van deze theorie is dat a) gebeurtenissen of prikkels uit de omgeving aanleiding geven tot bepaalde lichamelijke reacties, zoals een verhoogde spierspanning, droge mond, transpiratie en verhoogde hartslag, en b) emoties of gevoelens het gevolg zijn van de gewaarwording of beleving van deze lichamelijk reacties. De theorie wordt vaak geïllustreerd aan de hand van gezegden als 'wij zijn bedroefd omdat wij huilen' of 'wij zijn bang omdat wij weglopen'. De theorie van James-Lange lijkt in zekere zin bevestigd te worden door het verschijnsel dat sommige affectieve reacties zoals het opschrikken of verstrakken van de spieren, automatisch en vrij snel na de gebeurtenissen die die deze reacties uitlokken, optreden. Het gevoel van schrikken lijkt dan pas een tijdje na de primaire lichamelijke reactie op te treden.