Jürgen Habermas
Duits filosoof / Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
Jürgen Habermas (Düsseldorf, 18 juni 1929) is een Duits filosoof en socioloog. Hij wordt gezien als een van de meest vooraanstaande hedendaagse filosofen[1][2] en als een van de belangrijkste vertegenwoordigers van de (tweede) Frankfurter Schule.[2]
Jürgen Habermas | ||||
---|---|---|---|---|
Habermas in 2008 | ||||
Persoonsgegevens | ||||
Geboren | Düsseldorf, 18 juni 1929 | |||
Land | Duitsland | |||
Beroep | Hoogleraar, filosoof, socioloog | |||
Oriënterende gegevens | ||||
Stroming | kritische theorie, neomarxisme | |||
Beïnvloed door | Frankfurter Schule, G.W.F. Hegel, Martin Heidegger, Immanuel Kant, Niklas Luhmann, Georg Lukács, Karl Marx, ordinary language philosophy, Talcott Parsons, pragmatisme | |||
Belangrijkste werken | ||||
1962 | Strukturwandel der Öffentlichkeit | |||
1981 | Theorie des kommunikativen Handelns | |||
1992 | Faktizität und Geltung | |||
Handtekening | ||||
|
Zijn bijdragen zijn vooral gericht op de ethiek, de politieke filosofie en de taalfilosofie, alhoewel hij zich ook heeft uitgelaten over onderwerpen als esthetiek, godsdienstfilosofie en wetenschapsfilosofie. Hij verkreeg nationale bekendheid door zijn theorie over de publieke sfeer (openbaarheid).[3] Deze theorie beschreef hij in zijn boek Strukturwandel der Öffentlichkeit (1962). Als zijn magnum opus geldt echter Theorie des kommunikativen Handelns (1981) waarin hij stelt dat er naast de traditionele instrumentele rationaliteit ook nog een communicatieve rationaliteit bestaat. Verder heeft hij ook nog een eigen vorm van ethiek ontwikkeld, namelijk de discoursethiek, die op inzichten van zijn vroegere werk verder bouwt. In Faktizität und Geltung (1992) paste hij zijn theorie dan weer toe op de rechtsfilosofie.