Juridisch humanisme
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
Het juridisch humanisme was een vroegmoderne stroming van rechtsgeleerden die braken met de laatmiddeleeuwse commentatoren door het Corpus Iuris Civilis weer op eigen waarde te schatten en het Romeinse recht kritisch en systematisch te bestuderen. De bartolische glossen, waarmee uit antieke elementen een nieuwe rechtspraktijk was opgebouwd, werden overboord gegooid en het klassiek Latijn verving de middeleeuwse variant. De school, die in de breedste zin bestond van de 15e tot de 18e eeuw, gebruikte een vroege historisch-kritische methode en wordt zelfs gezien als het begin van de moderne historiografie.[1]