Nederlandse wet
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Een Nederlandse wet in formele zin is een besluit dat tot stand komt volgens de procedure van artikelen 82 tot en met 86 van de Grondwet,[1] wat betekent dat het een besluit is van de regering en de Staten-Generaal samen. De regering wordt gevormd door de Koning en de ministers (art. 42 Grondwet), terwijl de Staten-Generaal (het parlement) bestaat uit de Tweede en de Eerste Kamer. Gezamenlijk worden die de formele wetgever genoemd. Er is dus geen strikte scheiding tussen wetgevende en uitvoerende macht.
Het Statuut voor het Koninkrijk der Nederlanden geeft regels omtrent het proces van de totstandkoming en afkondiging van rijksregelgeving. Aangenomen wetten (in formele zin) worden gepubliceerd in het Staatsblad van het Koninkrijk der Nederlanden.
Wetten in formele zin zijn te onderscheiden in:
- De Grondwet. Dat is een bijzondere wet die volgens een speciale procedure wordt gewijzigd (zie herziening van de Grondwet).
- Rijkswetten, die gelden voor het hele Koninkrijk der Nederlanden (voorbeeld: de Rijkswet op het Nederlanderschap)
- wetten voor (heel) Nederland (voorbeeld: de Kieswet).
- wetten voor het Europese deel van Nederland (voorbeeld: de Winkeltijdenwet).
- wetten voor de BES-eilanden (voorbeeld: de Wet winkelsluiting BES)
De term wet in materiële zin betekent, afhankelijk van de gehanteerde definities, min of meer hetzelfde als algemeen verbindend voorschrift. Hieronder wordt met "wet" een wet in formele zin bedoeld.