Oslo-akkoorden

De Oslo-akkoorden ("Oslo Accords") zijn een reeks overeenkomsten tussen de PLO en Israël die tot doel hadden de eerste aanzet te zijn om het Israëlisch-Palestijns conflict op te lossen door de oprichting van Palestijns zelfbestuur onder een Palestijnse Autoriteit op de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook. Zij bestaan uit respectievelijk het Oslo I-akkoord van 13 september 1993 en het Oslo II-akkoord van 24 september 1995. Op 4 mei 1994 werd een tussenakkoord gesloten, dat bekend staat als het "Gaza-Jericho-akkoord" of "Caïro-akkoord". Kenmerkend voor de Oslo-akkoorden zijn de talloze annexen, waarin specifieke onderdelen tot in de kleinste details zijn uitgewerkt.

Quick facts: Oslo I-akkoord, Verdragstype, Onderwerp, Ontw... ▼

Oslo I-akkoord
Yitzhak Rabin, Bill Clinton en Yasser Arafat tijdens de ondertekening, 13 september 1993.
Verdragstype	Vredesakkoord
Onderwerp	Terugtrekking van het Israëlische leger uit de Gazastrook en de Westelijke Jordaanoever en het recht op zelfbestuur van de Palestijnen door de vorming van de Palestijnse Autoriteit
Ontworpen	20 augustus 1993 in Oslo
Ondertekend	13 september 1993 in Washington D.C.
Ondertekenaars	: Premier Yitzhak Rabin : PLO-leider Yasser Arafat
Volledige tekst	avalon.law.yale.edu
Portaal    Politiek

De akkoorden beloofden geen onafhankelijke Palestijnse staat. Dit vredesproces kwam in de tweede helft van de jaren 90 tot stilstand. Latere pogingen om dit te redden faalden.

Mahmoud Abbas tekende voor de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie en Simon Peres tekende voor de regering van Israël. De getuigen waren Warren Christopher namens de Verenigde Staten en Andrei Kozyrev namens Rusland. De ondertekening vond plaats in Washington in aanwezigheid van Bill Clinton, president van de Verenigde Staten, Yitzchak Rabin, minister-president van Israël en Yasser Arafat, voorzitter van de PLO.