Stemtoon
Toon gebruikt voor het onderling op elkaar afstemmen van muziekinstrumenten / Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
De stemtoon of normaaltoon, ook met kamertoon of diapason aangeduid, is in de muziektheorie de toon a' uit het eengestreept octaaf, met de wetenschappelijke benaming A4, waarvan internationaal de toonhoogte in mei 1939 in Londen vastgesteld is op een frequentie van 440 Hz. Dit gebeurde door een groep wetenschappers en musici uit Duitsland, Engeland, Frankrijk, Italië en Nederland. Zwitserland en de Verenigde Staten namen schriftelijk aan de bijeenkomst deel.[1]
| Wetenschappelijke notatie | Helmholtznotatie | Octaafnaam | Frequentie (Hz) |
|---|---|---|---|
| A0 | A'' | subcontra | 27,5 |
| A1 | A' | contra | 55 |
| A2 | A | groot | 110 |
| A3 | a | klein | 220 |
| A4 | a' | eengestreept | 440 |
| A5 | a'' | tweegestreept | 880 |
| A6 | a''' | driegestreept | 1760 |
| A7 | a'''' | viergestreept | 3520 |
| A8 | a''''' | vijfgestreept | 7040 |
De stemtoon wordt gebruikt voor het onderling op elkaar afstemmen van muziekinstrumenten en is van groot belang voor de bouwers van deze instrumenten. De stemtoon is op eenvoudige wijze beschikbaar in de vorm van een stemvork die deze toon voortbrengt.