Werelderfgoedlijst
lijst van werelderfgoed / Uit Wikipedia, de vrije encyclopedia
De Werelderfgoedlijst is een lijst met werelderfgoed samengesteld door het Werelderfgoedcomité bij de UNESCO op voordracht van de aangesloten landen. De Overeenkomst voor het Werelderfgoed is door 191 van de 197 landen geratificeerd. Het Cultuurgoederenverdrag (Den Haag, 1954) lag aan de basis van UNESCO en de taken omtrent cultureel erfgoed en beschrijft de verantwoordelijkheden van UNESCO en de verdragsstaten ten aanzien van culturele objecten.
Werelderfgoedlijst | ||
---|---|---|
Type | Internationaal | |
Instantie | UNESCO | |
Opgericht | 1972 | |
Status | Online | |
URL | (en) UNESCO's lijst van Werelderfgoed |
Sinds de 18e Buitengewone sessie van de Commissie voor het Werelderfgoed (2023) omvat het werelderfgoed 1157 goederen verspreid over 167 landen. Hiervan zijn 900 cultuurerfgoederen (C), 218 natuurerfgoederen (N) en 39 gemengde erfgoederen, die een combinatie van beide zijn (C/N). Er staan 55 werelderfgoederen op de lijst van bedreigd werelderfgoed, omdat ze als werelderfgoed gevaar lopen om in hun waarde aangetast te worden door bijvoorbeeld bebouwing, ontbossing, illegale activiteiten of oorlog. De grensoverschrijdende of transnationale werelderfgoedersites zijn gestegen tot 40 erkenningen.
Naast de onroerende werelderfgoederen heeft de UNESCO ook documenten en archieven aangemerkt als cultuurerfgoed. Deze staan op de werelderfgoedlijst voor documenten. Het immateriële werelderfgoed is door de UNESCO opgenomen in een aparte representatieve lijst van het immaterieel cultureel erfgoed van de mensheid.
Binnen UNESCO en de Commissie voor het Werelderfgoed is er een groeiende aandacht voor dat de sites en patrimonia niet alleen dienen te voldoen aan de eisen en criteria die aan het werelderfgoed gesteld worden, maar dat er ook een zekere evenredigheid zou moeten bestaan tussen de verschillende wereldregio's en tussen het natuur- en cultuurerfgoed. Er heerst enig ongenoegen over het overwicht aan sites in Europa.[1] De vijf landen met de meeste erfgoedsites zijn Italië (58), China (56), Duitsland (51), Spanje (49) en Frankrijk (49). Nederland, inclusief Curaçao, telt 12 werelderfgoederen. België telt er 15.
In onderstaande tabel worden de erfgoedsites naast een verdeling tussen natuur-, cultuur- en gemengde sites ook opgedeeld per regio.
De commissie hanteert bij de geografische locatie vijf regio's. "Europa en Noord-Amerika" slaat op Europa, Rusland, Turkije, de landen in de Kaukasus, Israël, de Verenigde Staten en Canada. "Latijns-Amerika en de Caraïben" omvat naast Latijns-Amerika en de Caraïben eveneens Belize, Guyana, Suriname en Frans-Guyana. "Azië en de Grote Oceaan" omvat in Azië niet Rusland, wel ook Australië en Oceanië. Met de regio "Afrika" wordt Sub-Saharisch Afrika aangeduid. Noord-Afrika en het Midden-Oosten worden aangeduid met de regio "Arabische Staten".
Cultureel | Natuur | Gemengd | Totaal | Percentage | Aantal landen | |
---|---|---|---|---|---|---|
Afrika | 54 | 39 | 5 | 98 | 8,49% | 35 |
Arabische Staten | 80 | 5 | 5 | 88 | 7,63% | 18 |
Azië en de Grote Oceaan | 195 | 70 | 12 | [2] 277 | 24% | 36 |
Europa en Noord-Amerika | 468 | 66 | 11 | [2] 545 | 47,23% | 50 |
Latijns-Amerika en Caraïben | 100 | 38 | 8 | 146 | 12,65% | 28 |
Totaal | 897 | 218 | 39 | 1154 | 100% | 167 |
Percentage | 77,73% | 18,89% | 3,38% | 100% |