Loading AI tools
Zwitsers componist (1892–1955) Van Wikipedia, de vrije encyclopedie
Arthur Oscar Honegger (Le Havre, 10 maart 1892 - Parijs, 27 november 1955) was een Zwitsers Franstalig componist. Hij bleef zijn hele leven Zwitsers staatsburger, hoewel hij soms meer geassocieerd wordt met Frankrijk. Hij was lid van de Groupe des Six en schreef ongeveer 200 werken, waarvan het orkestwerk Pacific 231 (1923) tot de bekendste behoort. In dit werk imiteert het symfonieorkest het geluid van een stoomlocomotief.
| Arthur Honegger | ||||
|---|---|---|---|---|
 | ||||
Arthur Honegger (1928) | ||||
| Volledige naam | Arthur Oscar Honegger | |||
| Geboren | 10 maart 1892 | |||
| Overleden | 27 november 1955 | |||
| Land | .svg){kind=small} Zwitserland | |||
| Nevenberoep | muziekpedagoog, dirigent | |||
| Instrument | piano | |||
| Leraren | Charles–Marie Widor, Vincent d'Indy | |||
| Belangrijkste werken | Pacific 231, Le Roi David (Koning David), Marche sur la Bastille | |||
| Officiële website | ||||
| (en) IMDb-profiel | ||||
| (en) Allmusic-profiel | ||||
| (en) Discogs-profiel | ||||
| (en) MusicBrainz-profiel | ||||
| ||||
Arthur Honegger werd geboren in het Franse Le Havre uit Zwitserse ouders. Zijn vader was daar importeur van koffie. Hij leerde viool spelen en begon al op jonge leeftijd te componeren. In 1909 ging hij viool en muziektheorie studeren aan het conservatorium van Zürich. In 1911 keerde hij terug naar Frankrijk om zijn studie in Parijs aan het befaamde Conservatoire national supérieur de musique te vervolgen bij onder anderen Charles–Marie Widor en Vincent d'Indy. In 1918 sloot hij zijn studie af en schreef hij het ballet Le dit des jeux du monde, dat beschouwd wordt als zijn eerste karakteristieke werk. In 1920 ontstond de Groupe des Six. Honegger maakte samen met vijf andere jonge Franse componisten, Georges Auric, Louis Durey, Darius Milhaud, Francis Poulenc en Germaine Tailleferre deel uit van dit informele gezelschap, dat zich vooral tegen het impressionisme en het romanticisme wilde verzetten. In 1921 componeerde hij Le Roi David, dat in 1923 tot een oratorium werd.
Hij trouwde in 1926 met een studiegenoot, de pianiste Andrée Vaurabourg die later ook bekend werd als de docente contrapunt van Pierre Boulez aan het Parijse conservatorium. Ze woonden vrijwel hun gehele huwelijksleven, tot een jaar voor Honeggers dood, ieder in een eigen appartement, omdat hij rust en ruimte nodig had om te componeren. Hun dochter Pascale werd geboren in 1932. In het interbellum was Honegger erg productief: hij schreef onder andere negen balletten en drie opera's. Het dramatisch oratorium Jeanne d'Arc au Bûcher (1937/1944) wordt gezien als een van zijn beste werken.
.jpg)
Honegger heeft altijd contact gehouden met Zwitserland, maar toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak en de Nazi's Frankrijk binnenvielen, kon hij Parijs niet verlaten. Hij zette zijn werk voort, maar er wordt verondersteld dat hij erg depressief raakte door de oorlog. Toch schreef hij tussen 1940 en zijn dood enkele symfonieën (nummer 2 tot en met 5), die nog vrij veel worden uitgevoerd.
Arthur Honegger kreeg in zomer 1947 een beroerte. Hij reisde af naar Mexico. Hij stierf op 27 november 1955 aan een hartaanval en werd begraven op het Cimetière Saint-Vincent in de Parijse wijk Montmartre.
Hoewel Honegger een lid was van de Groupe des Six, heeft zijn werk niet de voor deze groep karakteristieke speelsheid en eenvoud. Bovendien verzette Honegger zich - in tegenstelling tot de andere leden - niet tegen het romanticisme van Richard Wagner en Richard Strauss, maar werd op latere leeftijd zelfs door deze componisten beïnvloed.
Buiten deze groep had Honegger contact met kunstenaars als Paul Claudel, Jean Cocteau, Max Jacob, Pierre Louÿs, Pablo Picasso, Erik Satie en Paul Valéry, wier werk hem soms ook tot inspiratiebron diende.
Serge Ivanoff schilderde zijn portret in Parijs in 1944.
| Voltooid in | titel | aktes | première | libretto |
|---|---|---|---|---|
| 1903 | Philippa, op. 1 | niet uitgevoerd | van de componist | |
| 1904 | Sigismond | niet uitgevoerd | ||
| 1907 | La Esmeralda | onvoltooid | niet uitgevoerd | naar Victor Hugo, «Notre-Dame de Paris» |
| 1918 | La Mort de sainte Alméene | 1 akte, 2 taferelen | 30 oktober 1920, Parijs | Max Jacob |
| 1924-1927 | Antigone | 3 aktes | 28 december 1927, Brussel, Koninklijke Muntschouwburg | Clément Eugène Jean Maurice Cocteau vrij naar Sophocles |
| 1926 | Judith | 3 aktes | 13 februari 1926, Monte Carlo (Monaco) | René Morax |
| 1936-1937 | L'Aiglon (Arendsjong)
samen met: Jacques Ibert |
5 aktes | 10 maart 1937 Monte Carlo (Monaco), Opéra | Henry Cain, naar Edmond Rostand |
| 1943-1944 | Charles le téméraire | mei 1944, Mézières |
| Voltooid in | titel | aktes | première | libretto | choreografie |
|---|---|---|---|---|---|
| 1918 | Le Dit des Jeux du Monde | Paul Méral | |||
| 1920 | Vérité-mensogne | ||||
| 1920 | Horace victorieux - symphonie mimée | ||||
| 1921-1922 | Skating Rink - Symphonie choréographique | ||||
| 1922 | Fantasio | 3 taferelen | |||
| 1924-1925 | Sous-Marine (scène mimée) | ||||
| 1928 | Roses de métal | ||||
| 1929 | Amphion | 23 juni 1931, Parijs, Opéra Garnier | Paul Valéry | Léonide Massine | |
| 1933-1934 | Sémiramis | 3 aktes en 2 tussenspelen | Paul Valéry | ||
| 1936-1937 | Le Cantique des Cantiques | Gabriel Boissy | |||
| 1937 | Un oiseau blanc s'est envolé | ||||
| 1940 | La naissance des couleurs | ||||
| 1941 | Le mangeur de rêves | ||||
| 1943 | L'Appel de la Montagne | R. Favre le Bret | |||
| 1946 | L'homme à la peau de léopard; samenwerking met Aleksandr Tsjerepnin | naar Sjota Roestaveli | |||
| 1950 | De la musique |
| Voltooid in | titel | aktes | première | libretto |
|---|---|---|---|---|
| 1929-1930 | Les aventures du Roi Pausole | 3 aktes | 12 december 1930, Parijs, Théâtre des Bouffes-Parisiens | Albert Willemtz, naar de gelijknamige roman van Pierre Louÿs |
| 1931 | La Belle de Moudon | 5 aktes | 30 mei 1931, Mézières (Vaud), Théâtre du Jorat | René Morax |
| 1937 | Les Petites Cardinal;
samen met: Jacques Ibert |
2 aktes, 10 taferelen | 13 februari 1938, Parijs, Théâtre des Bouffes-Parisiens | Albert Willemtz en Paul Brach, naar Ludovic Halévy |
Van Honneger is de uitspraak: "Het publiek wil geen nieuwe muziek: het belangrijkste dat het publiek van een componist verlangt, is dat hij dood is."
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
