Bellenvat

Een bellenvat is een vat waarin bewegingen van subatomaire deeltjes zichtbaar kunnen worden gemaakt. Een bellenvat lijkt wat werking betreft op een nevelvat.

Bellenvat
Een bellenvat van Fermilab dat niet meer wordt gebruikt
Algemene informatie
Grondlegger(s)	Donald Glaser
Periode van uitvinding	1952
Hoofdfunctie	registreren en visualiseren van de banen van subatomaire deeltjes
Toepassingsgebied	natuurkunde, kernfysica, deeltjesfysica
Basisprincipe(s)	mechanica, vloeistofdynamica
Portaal    Wetenschap & Technologie

De eerste waarneming van een neutrino in een bellenvat, gemaakt op 13 november 1970 in een waterstof-bellenvat van het Argonne National Laboratory in Lemont (Illinois).
Het onzichtbare neutrino raakt een proton waardoor drie sporen ontstaan (rechts op foto). Het neutrino verandert in een mu-meson: het lange spoor in het midden. Het korte spoor erboven is dat van het proton. Het derde spoor is van een pi-meson dat door de botsing ontstond.

Geschiedenis

Sinds het begin van de 20e eeuw waren wetenschappers op zoek naar methoden om subatomaire deeltjes en interacties daartussen te visualiseren. Hoewel het in 1910 uitgevonden nevelvat dit gedeeltelijk mogelijk maakte, konden met het bellenvat veel meer en complexere interacties worden waargenomen. Het apparaat werd uitgevonden door Donald Glaser^[1] en in 1960 ontving hij hiervoor de Nobelprijs voor de Natuurkunde. In de daaropvolgende 20 jaar is er veel experimenteel onderzoek gedaan met bellenvaten en heeft men veel meer inzicht gekregen in het gedrag van subatomaire deeltjes. Veel deeltjes waarvan alleen op theoretische gronden het bestaan werd vermoed, zijn met bellenvaten bevestigd.