Groot-Iran

Groot-Iran (Perzisch: ایران بزرگ, Irān-e Bozorg) verwijst naar een regio die delen van West-Azië, Centraal-Azië, Zuid-Azië, Xinjiang en de Kaukasus bestrijkt, waar zowel de Iraanse cultuur als de Perzische taal een belangrijke aanwezigheid en invloed gehad hebben. Historisch gezien was dit een regio die lang werd beheerst door de dynastieën van verschillende Iraanse rijken, onder wiens heerschappij de plaatselijke bevolking aanzienlijke aspecten van de Perzische cultuur overnam, of waar voldoende Perzisch-sprekende volkeren zich vestigden om gemeenschappen in stand te houden die hun cultuur onderhielden.

Kaart met daarop de regio van Groot-Iran

Voor de oude Grieken reikte Groot-Iran tot aan de Indus. De 15e-euwse geschiedschrijver Mirkhvand beschreef Iranshahr (Groot-Iran) als strekkende van de Eufraat tot de Oxus.

Traditioneel was etniciteit nooit het bepalende onderscheidende criterium in deze regio's. Pas in de moderne tijd is mede door westerse koloniale interventie etnisch nationalisme een scheidingskracht geworden tussen de delen van Groot-Iran.

Etymologie

De naam "Iran", wat "Land van de Arya" betekent, is de Nieuw-Perzische versie van het oude genitieve meervoud aryānām (Proto-Iraans, wat zoveel betekent als "van de Ariërs"), voor het eerst geattesteerd in de Avesta als airyānąm. Het proto-Iraanse aryānām is aanwezig in de term Airyana Vaēǰah, het thuisland van Zarathustra en het Zoroastrisme, nabij de provincies Sogdië, Margu, Bactrië, enz., die vermeld worden in het eerste hoofdstuk van de Vidēvdād.

Groot-Iran werd Iranzamin (ایران‌زمین) genoemd, wat "Iran-land" of "het land van Iran" betekent. Iranzamin stond in mythische tijden in tegenstelling tot Turanzamin, het land Turan, dat zich in het noordelijke deel van Centraal-Azië bevond.

Tot het einde van de Parthische periode in de 3e eeuw v.Chr. had het idee van Irān een etnische, taalkundige en religieuze betekenis, maar nog geen politieke. Het idee van een Iraans rijk in politieke zin begon tijdens de Sassaniden, en was het resultaat van een samengaan van belangen tussen de nieuwe dynastie en de Zoroastrische geestelijkheid. Deze gaf aanleiding tot het idee van een Ērān-šahr, "Koninkrijk van de Iraniërs". Vanaf nu onderscheidden de Iraniërs twee hoofdregio's op het grondgebied dat ze regeerden: Ērān en Anērān. Met Ērān bedoelden ze alle regio's bewoond door Perzisch-sprekende volkeren. Deze regio was in het verleden uitgebreider. Dit idee van Iran als een grondgebied (tegen Aniran) kan worden gezien als de kern van het vroege Groot-Iran.

Later vonden veel veranderingen plaats in de grenzen en gebieden waar Iraniërs woonden, maar de Perzische taal en cultuur bleven het dominante medium in veel delen van Groot-Iran.

Verlies van Iraanse gebieden

In de afgelopen eeuwen verloor Iran veel van de gebieden die werden veroverd onder de Safawieden en Kadjaren, waaronder het grootste deel van Irak aan het Ottomaanse Rijk (via het Verdrag van Amasya in 1555 en het Verdrag van Zuhab in 1639), West-Afghanistan aan het Britse Rijk (via het Verdrag van Parijs in 1857 en de MacMahon-arbitrage in 1905). Door de de Russisch-Perzische oorlogen van de 17e en 19e eeuw verloor het de Kaukasusgebieden aan het Russische Rijk. Met het Verdrag van Gulistan in 1813 moest Iran de regio's van het hedendaagse Dagestan, Georgië, en het grootste deel van Azerbeidzjan afgeven aan Rusland. Het Verdrag van Torkamanchai van 1828 tussen de Russen en de Iraniërs bevestigde het einde van een eeuwenlange Iraanse heerschappij over de Kaukasusprovincies, en dwong Iran het hedendaagse Armenië af te staan, de rest van Azerbeidzjan, evenals Iğdır in Oost-Turkije, en vestigde de grenzen van Iran langs de rivier de Aras.

Door de verdragen van Torkamanchai en Gulistan betreffende de westelijke grenzen, de onverwachte dood van Abbas Mirza in 1833, en de moord op de grootvizier van Perzië Abol Qasem Qa'im Maqām, verloren veel Centraal-Aziatische kanaten hoop op enige steun van Perzië tegen de tsaristische legers. Tijdens de Russische verovering van Centraal-Azië bezetten Russische legers Tasjkent in 1864, Boechara in 1867, Samarkand in 1868, en Chiva in 1873.