Nazgûl

De Nazgûl (Zwarte Taal, samengesteld uit nazg (ring) en gûl (geest, spook)) waren de negen belangrijkste dienaren van Sauron uit het boek In de Ban van de Ring van J.R.R. Tolkien. Zij worden ook wel Ringgeesten (Ringwraiths), de Zwarte Ruiters of simpelweg De Negen genoemd. In het Quenya worden ze als Úlairi aangeduid.

Een bereden ringgeest

Oorsprong en uiterlijk

Oorspronkelijk waren de Nazgûl zogenaamde Zwarte Númenoreanen. Voor de ondergang van Númenor hadden de Numenoreanen diverse koloniën en steden in Midden-Aarde gesticht. Veel van hen waren volgelingen van Sauron. Aan de negen belangrijkste vorsten gaf Sauron Ringen van Macht:

De mensen bleken makkelijker te verstrikken. Zij die de negen ringen gebruikten werden machtig in hun tijd, koningen, tovenaars en krijgers van weleer. Zij verkregen roem en grote rijkdom, maar toch liep het op hun ondergang uit. Zij hadden het eeuwige leven, naar het scheen, maar toch werd het leven ondraaglijk voor hen. Zij konden, als zij wilden, rondgaan, onzichtbaar voor alle ogen in de wereld onder de zon, en zij konden dingen zien in werelden die voor mensen onzichtbaar zijn. En vroeg of laat kwamen zij een voor een, al naargelang van hun aangeboren kracht, en het goed of kwaad van hun aanvankelijke wil, onder de slavernij van de ring die zij droegen, en onder de heerschappij van de Ene Ring, die van Sauron was. En zij werden voor altijd onzichtbaar, behalve voor degenen die de Regerende Ring droeg, en zij traden het rijk van schaduwen binnen. Dat waren de Nazgûl, de Ringgeesten, de verschrikkelijkste dienaren van de Vijand; duisternis vergezelde hen en zij riepen met de stemmen van de dood.^[1]

De Ringgeesten droegen hun ringen niet: nadat zij helemaal in hun ban waren moesten zij de Ringen afstaan aan Sauron, die ze bewaarde. Hierdoor werden de Nazgûl nog directer afhankelijk van Sauron. (Uit: Nagelaten Vertellingen)

De Nazgûl waren onzichtbaar, maar zij kleedden zich in mantels met een kap om zich vorm te geven. De belangrijkste van de Nazgûl droeg een kroon. Tijdens de slag om Minas Tirith sloeg hij zijn kap terug: “De Zwarte Ruiter gooide zijn kap achterover, en zie! Hij droeg een koningskroon, maar toch stond deze niet op een zichtbaar hoofd. De rode vuren schenen tussen de kroon en de enorme bemantelde schouders door. Uit een onzichtbare mond klonk een dodelijke lach.”

Bij de overval op Weertop kon Frodo, omdat hij de Ring had aangedaan, de Tovenaar-Koning zien: “De derde was rijziger dan de anderen: zijn haar was lang en glanzend en op zijn helm stond een kroon.”

De Nazgûl waren bewapend met messen en zwaarden, de Tovenaar-Koning hanteerde ook een strijdknots. Hun stemmen konden mensen verlammen van angst: “De Nazgûl kwamen weer en toen hun Zwarte Vorst machtiger werd en zijn kracht deed gelden, waren hun stemmen, die slechts zijn wil en slechtheid vertolkten, van verschrikking vervuld. Telkens weer cirkelden zij boven de stad, als roofvogels die zich tegoed denken te doen aan het vlees van ten dode opgeschreven mensen. Zij vlogen buiten het gezicht en buiten het bereik van pijlen, maar toch waren zij steeds tegenwoordig en hun dodelijk stemmen scheurden door de lucht. Bij iedere nieuwe kreet werden zij meer onuitstaanbaar in plaats van minder. Ten slotte wierpen zelfs de dappersten zich op de grond als de verborgen dreiging over hen kwam, of bleven staan en lieten hun wapen uit ontkrachte handen vallen terwijl een zwartheid over hun geest kwam en zij dachten niet meer aan oorlog maar alleen nog hoe zij zich konden verbergen of wegkruipen, en aan de dood.” Maar ook gebruikten zij magie. Met magische spreuken wist de Tovenaar-Koning de poorten van Minas Tirith te vernietigen.

De Nazgûl konden zich snel verplaatsen, maar maakten meestal gebruik van zwarte paarden, die speciaal gefokt waren om de angst voor de ringgeesten te weerstaan. Later gebruikten de Nazgûl ook gevleugelde monsterachtige dieren tijdens de strijd om Minas Tirith.