Poésie parlante

Poésie parlante, ook wel aangeduid met de Italiaanse term parlando-poëzie, letterlijk vertaald "pratende poëzie", is de benaming voor het type poëzie dat opkwam omstreeks de jaren 30 van de 20e eeuw, de tijd waarin het neoclassicisme in de literatuur opnieuw voet aan de grond kreeg. De term wordt vooral gebruikt om het contrast te benadrukken met de poésie pure, die de periode daarvoor had gekenmerkt. In het Nederlands spreekt men ook wel van de poëzie van de nieuwe zakelijkheid.

Ten minste één Wikipediagebruiker vindt dat de onderstaande inhoud, of een gedeelte daarvan, samengevoegd zou moeten worden met Vrije poëzie, of dat er een duidelijkere afbakening tussen deze artikelen dient te worden gemaakt (bekijk voorstel).

Kenmerkend voor poésie parlante zijn vooral het proberen te benaderen van de alledaagse spreektaal, ook in het ritme.

Vertegenwoordigers

• Jan Engelman
• Menno ter Braak
• E. du Perron

Zie ook

• Nieuwe zakelijkheid
• Parlando

Bronnen, noten en/of referenties

• Boven, E. van en Kemperink, M. Literatuur van de moderne tijd: Nederlandse en Vlaamse letterkunde in de 19e en 20e eeuw, Uitgeverij Coutinho, 2006, p. 203-204
• Het tijdschrift `Forum`, ter Braack, du Perron. CollegeNet. Geraadpleegd op 22 augustus 2015.