Loading AI tools
langwerpig buigzaam bevestigingsmiddel opgebouwd uit dunnere draden of vezels Van Wikipedia, de vrije encyclopedie
Een touw of koord is een middel om zaken bij elkaar te binden, of om trekkrachten over te brengen. In het laatste geval gebruikt men vaak een dikkere variant, kabel of zeel die bestaat uit ineengedraaide strengen. Dit zijn op hun beurt weer om elkaar heen gedraaide draden of vezels.
Een touw wordt gemaakt door dunne draden te vlechten of door vezels of strengen om elkaar heen te draaien; dit heet slaan. Touwen worden vervaardigd door een touwslager (of zeeldraaier) in een touwslagerij op een lijnbaan. Vroeger bestonden touwen vooral uit natuurlijke vezels, zoals hennep en vlas; tegenwoordig worden kunstvezels gebruikt, zoals nylon, polypropeen of polyester.
Kabels gemaakt van huid, haar en planten zijn al bekend uit de prehistorie. Minieme Zuid-Franse touwsporen uit een neanderthalersite worden beschouwd als de oudste bekende.[1] De geweistaf was van ongeveer veertig- tot twintigduizend jaar geleden vermoedelijk een werktuig waarmee touw werd gemaakt. Zonder touw hadden de piramides en tempels in het oude Egypte niet gebouwd kunnen worden. In de oudheid werd de fabricage van touw verfijnd waarna er tot de negentiende eeuw weinig veranderde. Indien touw niet voldeed, bijvoorbeeld op schepen voor de grote vaart, dan maakte men wel gebruik van de sterkere ketting. De voordelen van beiden werden in de negentiende eeuw gecombineerd in de staalkabel waardoor het gebruik van touw afnam. Ten dele is dit gedurende de twintigste eeuw gekeerd door kunststofvezels die ondanks hun relatief geringe gewicht een grote treksterkte hebben, zoals polyamide, polyester, polypropeen en tegenwoordig ook dyneema. Trossen van polypropeen, vaak polyprops genoemd, werden populair in de scheepvaart als tros, omdat deze blijven drijven.
Touwen zijn van groot belang in de scheepvaart. Het geheel van touwen, touwwerk, is mede een onmisbaar onderdeel van de tuigage van een zeilschip. Voor het afmeren en slepen van schepen worden trossen gebruikt.
Behalve in de binnenvaart wordt in de scheepvaart de benaming touw niet gebruikt. In plaats daarvan worden namen gebruikt die de functie van het touw aangeven, bijvoorbeeld meerlijn, tros voor vastleggen, val, schoot voor het manipuleren van zeilen. Als algemene benaming voor touw wordt lijn, een eind of end gebruikt.
In de binnenvaart wordt echter wel van touwen gesproken, al zijn die tegenwoordig meestal van kunststof vervaardigd. Vastmaken doet men daar ook met een voortouw en een achtertouw. En waar in de zee- en pleziervaart van een spring wordt gesproken, heeft men het in de binnenvaart over een steekeind.
De sterkte en de spanning van sleeptrossen of trossen aan meerpalen is afhankelijk van het gebruikte materiaal, maar kan gemakkelijk vele tonnen bedragen. Door de trekkracht en de uitrekking verdunt de tros, waarna deze kan breken. Dit kan zelfs dodelijke verwondingen tot gevolg hebben.
De theorie dat iemand bij zo'n ongeluk compleet doormidden gekliefd zou kunnen worden, werd beproefd in een aflevering van MythBusters, maar kon niet worden bevestigd.[2] Wel werd geconcludeerd dat het breken van een kabel die onder grote spanning staat dodelijke gevolgen kan hebben.
Staaldraad staat erom bekend dat het als een schaar werkt, als iemand een lichaamsdeel tussen draad en bolder steekt. Dat komt nogal eens voor als iemand in de lus aan dek stapt en het schip nog niet stilligt. Kunststoftouwen maken dan schade tot op het bot, staaldraden knippen het lichaamsdeel af.
Voor touw kunnen diverse materialen toegepast worden. Vroeger werd touw uitsluitend gemaakt van natuurlijke grondstoffen, tegenwoordig hebben vanwege de treksterkte, slijtvastheid, weer- en windbestendigheid de kunststof materialen en ijzer/staal de voorkeur. Een aantal van de mogelijkheden:
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.