Video-cd

Een video-cd of kortweg vcd is een optische schijf en de voorloper van de dvd die in 1993 werd geïntroduceerd. Een video-cd is een cd-schijfje van dezelfde grootte, maar bevat als inhoud alleen beelden, geen menu's, meertalige ondertitels of andere extra's. De kwaliteit is vergelijkbaar met een VHS-videocassette en dus beduidend lager dan die van de modernere dvd. Bij snel bewegende beelden kan het beeld schokkerig, onscherp of blokkerig worden.

Europa was een zeer kleine afzetmarkt voor video-cd's, waar VHS nog goed verkocht. In Azië (zoals Japan en China) waren video-cd's populairder, vooral in de jaren 90 van de twintigste eeuw, tot dvd's betaalbaarder werden in de jaren 2000.

De vcd-weergaveresolutie is 352×288 pixels (PAL) of 352×240 pixels (NTSC). De compressie is in MPEG-1-formaat; audio wordt gecodeerd als MP2 (voluit MPEG-1 Audio Layer 2). De data wordt opgeslagen met 1150 kbps, de audio met 224 kbps. Er kan ongeveer 74 minuten aan beeld en geluid op een schijfje, dus voor de meeste speelfilms zijn twee schijfjes nodig.

Het is relatief eenvoudig om zelf videofilms op een video-cd te zetten met een cd-brander en de juiste software. Video-cd's kunnen meestal wel worden afgespeeld op dvd-spelers. Dat geldt ook voor een cd-i-speler uitgerust met een videocartridge.

Een video-cd moet niet worden verward met een cd-video.

Het formaat werd in 1998 opgevolgd door de super video-cd (svcd).