Loading AI tools
Duits leger (1935-'45) Van Wikipedia, de vrije encyclopedie
De Wehrmacht was de krijgsmacht van Nazi-Duitsland dat vanaf 1935 tot 1945 onder politieke en later directe leiding van Adolf Hitler is opgebouwd.[2] Voordien, tijdens de Weimarrepubliek, stonden de Duitse strijdkrachten bekend als de Reichswehr. De Wehrmacht bestond uit het Heer (landmacht), Kriegsmarine (zeemacht) en Luftwaffe (luchtmacht). Alle militairen in dit leger moesten een eed van trouw aan Hitler persoonlijk zweren.[2]
Wehrmacht | ||
---|---|---|
Het symbool van de Deutsche Wehrmacht | ||
Land | nazi-Duitsland | |
Oprichting | 16 maart 1935 | |
Huidige vorm | opgeheven | |
Leiding | ||
Opperbevelhebber | Adolf Hitler | |
Oberkommando der Wehrmacht | Hermann Göring Wilhelm Keitel Alfred Jodl Erich Raeder Karl Dönitz Heinz Guderian Erwin Rommel Erich von Manstein Gerd von Rundstedt | |
Slagkracht | ||
Eenheden | Heer Kriegsmarine Luftwaffe | |
Aantal dienstplichtigen* | 18.200.000[1] |
Toen de nazipartij in 1933 de macht greep, besloot Hitler zo snel mogelijk en met veel durf tot het inrichten van de Wehrmacht, een moderne en nadrukkelijk offensieve strijdmacht, die de langetermijndoelen van de nazi's ondersteunen kon om verloren gebied terug te winnen en nieuw te veroveren. Dit vereiste het herstel van de dienstplicht en enorme investeringen en uitgaven in de wapenindustrie.[3]
De Wehrmacht heeft een cruciale rol gespeeld in de Tweede Wereldoorlog bij het verwezenlijken van de politieke doelstellingen van nazi-Duitsland. Ook was de Wehrmacht aan één kant medeverantwoordelijk voor het plegen van oorlogsmisdaden, voornamelijk aan het oostfront tegen de Sovjet-Unie en in de Balkan. Ook aan Hitlers Holocaust heeft de Wehrmacht voor een deel bijgedragen (door logistieke ondersteuning aan en medewerking aan massamoorden begaan door de Einsatzgruppen).
Aan de andere kant werd er reeds vanaf 1938 vanuit de Wehrmacht ook verzet gepleegd tegen het naziregime, met als bekendste voorbeeld de mislukte aanslag en staatsgreep door een groep rond Claus Schenk von Stauffenberg. Ook hebben een aantal bevelhebbers orders tot executies van joden en/of krijgsgevangenen genegeerd en zijn er gevallen bekend van Wehrmachtsoldaten die joden hebben geholpen onder te duiken.
Bij het Verdrag van Versailles werd de schuld van de Eerste Wereldoorlog (vanaf het begin was dit al omstreden) helemaal bij Duitsland neergelegd, en er werden strafmaatregelen tegen de Duitse staat afgekondigd. Een van deze maatregelen betrof een eis met betrekking tot de maximale omvang van de strijdkrachten waaraan Duitsland zich diende te houden.
Binnen officierskringen heerste grote weerstand tegen de eenzijdigheid van de conclusies van Versailles. Hoewel het noodzakelijk was zich (in ieder geval formeel) aan de beperkingen van Versailles te onderwerpen, werd vanaf het midden van de jaren twintig organisatorisch en tactisch de grondslag gelegd voor de herbewapening van Duitsland.
Doordat het leger noodgedwongen een vrij kleine organisatie was geworden, en de personeelsquota liever door officieren dan door manschappen opgevuld werden, kregen jonge officieren en radicalen de mogelijkheid nieuwe tactieken te ontwikkelen die een mogelijke compensatie zouden kunnen zijn voor de beperkte omvang van de strijdkrachten. Waar de klassieke militaire doctrine bij de overwinnaars onaantastbaar bleef, richtte deze nieuwe generatie van officieren haar aandacht met name op twee wapens, die in de Eerste Wereldoorlog nog een zeer kleine rol gespeeld hadden, en daarom minder aan beperkingen onderhevig waren: de gemechaniseerde strijdkrachten (tanks), en de luchtmacht. Er werd een theorie opgebouwd over hoe deze beide wapens optimaal zouden kunnen functioneren op het slagveld van de toekomst: het Blitzkrieg-concept was geboren. Dit concept hield in dat gemechaniseerde divisies (vooral tanks) de vijand snel zouden omsingelen en vervolgens vernietigen met hulp van de Luftwaffe.
Na de machtsovername van de nazi's in 1933 kwam de Wehrmacht onder leiding van de nazi's en kreeg zodoende een hoofdrol in de aanstaande oorlogen. Hitler stelde veel belang in de vorming van een militaire macht om zijn enorme buitenlandse ambities te realiseren en gaf politieke dekking aan de eerste overschrijdingen van de Versailles-verplichtingen. Daarnaast ruimde hij de Sturmabteilung, op dat moment de enige concurrent voor de militaire macht van nazi-Duitsland, uit de weg in de Nacht van de Lange Messen.
Tegen het einde van de jaren dertig werd zelfs de schijn van het gehoorzamen van de Versailles-bepalingen niet meer opgehouden, en was het leger weer een trots onderdeel van het vernieuwde Duitsland geworden. De eerste campagnes van de oorlog bewezen de doeltreffendheid van de vernieuwende Blitz-Krieg methode. Daarmee werden de ouderwetse doctrines eenvoudig verslagen (Polen, Noorwegen, Denemarken, Nederland, België, Luxemburg, Griekenland, Joegoslavië, Frankrijk, (en de Sovjet-Unie tot 1942) en het leger won enorm aan prestige.
De grote vergissing van Hitler was de Blitzkrieg in Rusland in te zetten. De zware, langdurige gevechten om o.a Stalingrad, putte de Wehrmacht uit en de Blitzkrieg was duidelijk ten einde. Dit feit, tezamen met de zware geallieerde bombardementen op de Duitse industrie en het falen van de Wehrmacht om de olievelden in de Kaukasus in handen te krijgen, maakte definitief een einde aan het imago van de Wehrmacht als zijnde 'onoverwinnelijk.'
Na de oorlog werd de Wehrmacht ontbonden en in 1955 werd uiteindelijk in de Bondsrepubliek Duitsland een nieuw leger, de Bundeswehr, gevormd. Een jaar later werd in de Duitse Democratische Republiek de Nationale Volksarmee opgericht. Beide legers namen veel soldaten van de voormalige Wehrmacht in hun rangen op.
De Wehrmacht bestond uit de onderdelen:
De Wehrmacht was een dienstplichtleger en zou initieel worden opgebouwd rond zesendertig divisies en twaalf legerkorpsen.
Van de circa achttien miljoen soldaten die in totaal bij de Wehrmacht hebben gediend zijn er ongeveer vijf miljoen gesneuveld.
Op diverse gebieden stond de Wehrmacht vooraan in de ontwikkeling, zoals met:
Opvallende zwaktes van de Wehrmacht waren:
De Wehrmacht heeft een cruciale rol gespeeld in de veroveringspolitiek van Adolf Hitler. Ook aan de vernietigingspolitiek van Hitler zoals de Jodenvervolging heeft de Wehrmacht voor een deel bijgedragen. Tijdens de processen van Neurenberg werden de generaals (Wilhelm Keitel en Alfred Jodl) van de landmacht en Hermann Göring van de Luftwaffe tot de dood veroordeeld, al werd het Oberkommando der Wehrmacht als organisatie vrijgesproken.
Vaak bestaat het beeld dat enkel de SS verantwoordelijk waren voor alle Duitse oorlogsmisdaden, maar net als de SS maakte ook een deel van de Wehrmacht zich schuldig aan oorlogsmisdaden, waaronder verkrachtingen en moordpartijen (enkele voorbeelden zijn Vinkt, Ciepielów, Mir, Treuenbrietzen en Kefalonia). De overgrote meerderheid van die misdaden vond plaats in de Sovjet-Unie. Veldmaarschalk Walter von Reichenau was de fanatiekste nazi onder de militaire bevelhebbers: hij spoorde zijn manschappen aan tot het vermoorden van de Joden en is direct verantwoordelijk voor het doden van een groep van negentig Joodse kinderen, wier ouders al eerder waren vermoord. Betrouwbare cijfers over hoeveel militairen van de Wehrmacht deelnamen aan oorlogsmisdaden zijn er niet (schattingen variëren tussen 5 en 60 procent), net als het aantal slachtoffers dat ze maakten.
Daarentegen ontstond binnen de Wehrmacht onder steeds meer leden een afkeer van de nazi-ideologie en dat reeds vanaf 1938 binnen het leger verzet werd gepleegd tegen het regime. Het bekendste geval hiervan is de mislukte aanslag op Hitler, en daaropvolgende staatsgreep, die een groep rond kolonel Claus Schenk von Stauffenberg op 20 juli 1944 pleegde (deze staatsgreep werd echter reeds binnen enkele uren door het nazi-regime verijdeld). Ook zijn er met zekerheid een aantal gevallen bekend (waaronder sergeant Anton Schmid en kapitein Wilm Hosenfeld) van soldaten van de Wehrmacht die joden hebben geholpen uit de handen van de nazi's te blijven. Tevens zijn er gevallen bekend van bevelhebbers die orders om joden en/of krijgsgevangenen te executeren, niet hebben uitgevoerd of doorgegeven (voorbeelden daarvan zijn veldmaarschalk Erwin Rommel en zelfs een aantal (lokale) bevelhebbers aan het oostfront).
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.