Top Qs
Tijdlijn
Chat
Perspectief
Wereldbeker biatlon 2012/2013
sportseizoen van een biatloncompetitie Van Wikipedia, de vrije encyclopedie
Remove ads
De IBU wereldbeker biatlon 2012/2013 (officieel: E.ON IBU World Cup Biathlon 2012/2013) ging van start op 25 november 2012 in het Zweedse Östersund en eindigde op 17 maart 2013 in het Russische Chanty-Mansiejsk. Het hoogtepunt van het seizoen waren de wereldkampioenschappen in Nové Město, Tsjechië. Deze wedstrijden telden ook mee voor het wereldbekerklassement, dit in tegenstelling tot de sporten die onder de FIS-organisatie vallen.
De biatleet die aan het einde van het seizoen de meeste punten had verzameld was de eindwinnaar van de algemene wereldbeker. Ook per discipline werd een apart wereldbekerklassement opgemaakt. De algemene wereldbeker werd gewonnen door de Fransman Martin Fourcade en de Noorse Tora Berger.
Remove ads
Deelnemers
Samenvatten
Perspectief
Aan het deelnemersveld is dit seizoen niet veranderd ten opzichte van de afgelopen jaren, toen het startveld werd ingekrompen. Enerzijds werd het aantal deelnemers per land beperkt, anderzijds werden de eisen aan de biatleten verscherpt. De IBU wil hiermee het algehele niveau van de wereldbeker verhogen, beter waarborgen dat tijdens een wedstrijd de biatleten dezelfde omstandigheden hebben en dat de gehele wedstrijd rechtstreeks op tv uitgezonden kan worden.
Het aantal deelnemers per land hangt af van de resultaten van de vorige wereldbekers. De beste vijf landen uit het landenklassement mogen maximaal zes sporters inschrijven voor de individuele nummers, de volgende vijf landen vijf sporters enzovoorts. Daarnaast mogen drie wildcards worden vergeven, waardoor het maximaal aantal biatleten dat aan de start verschijnt, is beperkt tot 108.
Het aantal startplaatsen per land is als volgt:
- Mannen
- 6 startplaatsen:
Rusland, 
Frankrijk, 
Duitsland, 
Noorwegen, 
Zweden - 5 startplaatsen:
Tsjechië, 
Oostenrijk, 
Italië, 
Verenigde Staten, 
Oekraïne - 4 startplaatsen:
Slovenië, 
Zwitserland, 
Wit-Rusland, 
Bulgarije, 
Slowakije - 3 startplaatsen:
Estland, 
Canada, 
Polen, 
Finland, 
Letland - 2 startplaatsen:
Japan, 
Kazachstan, 
Verenigd Koninkrijk, 
Servië, 
Litouwen - 1 startplaatsen:
China, 
Roemenië, 
Zuid-Korea, 
Australië, 
Spanje - 0 startplaatsen:
België, 
Nederland, 
Turkije, 
Hongarije, 
Kroatië, 
Macedonië, 
Groenland, 
Bosnië en Herzegovina, 
Moldavië, 
Griekenland, 
Oezbekistan
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
- Vrouwen
- 6 startplaatsen: Rusland, Duitsland, Frankrijk, Noorwegen, Wit-Rusland
- 5 startplaatsen: Oekraïne, Zweden, Polen, Slowakije, Italië
- 4 startplaatsen: Verenigde Staten, Finland, Tsjechië, Canada, Bulgarije
- 3 startplaatsen: Roemenië, Slovenië, Estland, Japan, Kazachstan
- 2 startplaatsen: Oostenrijk, Zwitserland, Litouwen, China, Zuid-Korea
- 1 startplaatsen:
Andorra, Letland, Verenigd Koninkrijk, 
Armenië, Hongarije - 0 startplaatsen: Nederland,
Nieuw-Zeeland, Spanje, 
Brazilië, Moldavië, Groenland, Bosnië en Herzegovina, Australië, Turkije, Griekenland
Landen met nul startplaatsen kunnen via een wildcard meedoen aan de wereldbeker.
De eisen aan de deelnemers zijn sinds het vorige seizoen verscherpt. Er mogen alleen biatleten meedoen die bij bepaalde wedstrijden in een bepaalde periode ten minste een keer op een achterstand van maximaal 15% ten opzichte van het gemiddelde van de top-3 zijn geëindigd. Eerder was dit nog 20%. Alle deelnemers aan de estafette moeten ook voldoen aan het individuele criteria.[1]
Voor elke wedstrijdlocatie mogen landen twee extra biatleten aanmelden. Uit deze groep moeten de deelnemers op de individuele wedstrijden worden geselecteerd.
Remove ads
Mannen
Kalender
Eindstanden
Remove ads
Vrouwen
Kalender
Eindstanden
Remove ads
Gemengd
Kalender
Eindstand
Remove ads
Sponsoren en partners
Externe links
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads