Auba (literatura)

Dins la lirica occitana medievala, l'auba o alba (en occitan ancian: alba, [ˈalba]) es un genre trobadorenc que canta la separacion de dos aimadors quand arriba justament l'auba.

Segon Martí de Riquer, se conservan nòu albas dins la poesia trobadorenca.^[1] La contrapartida de l'auba es la serena.

Tèxte

«	Quan lo rosinhols escria ab sa part la nueg el dia, yeu suy ab ma bell'amia jos la flor, tro la gaita de la tor escria: "Drutz, al levar! Qu'ieu vey l'alba e·l jorn clar.	Quand lo rossinhòl escriá (canta) e la nuèit succedís lo dia, ieu sòi amb ma bèla amica jos la flor, fins que la gaita de la torre escriá: "Aimadors, al levar! Qu'ieu vesi l'auba e lo jorn clar.	»
— Autor anonim

Articles connèxes

• Genres trobadorencs
• Aubada, descendent de l'auba (fr:Aubade (musique))