Ciconia

Caracteristicas

Las espècias d'aquel genre se caracterizan per los seus bècs dreches e punchats e lo plumatge subretot negre e blanc^[1]. Son de grands escassièrs, de prèp d'un mètre de naut e 1,80 m d'envergura amb un bèc. Los joves son de color mai bruna e discrèta que los adults^[2]. Las cigonhas an pas de muscle traqueobronquial e pòdon pas cantar nimai cridar, e comunican entre elas en clacant del bèc^[3].

Ecologia e comportament

Las cigonhas son d'aucèl gregaris que se reproduson en colonias. Los parelhs monogamas son formada per la vida. Bastisson sovent des nis de brancas dins los arbres, sola la Cigonha maguari nisa al sol alara que las tres autras espècias al mens installan lors nises sus las abitations o mai construccions umanas. La Cigonha blanca (Ciconia ciconia) es la mai coneguda e fòrça de legendas e de folklore son associat a aquel visitor familièr de l'Euròpa^[4].

Aqueles esassièrs se noirisson de granhòtas, d'aucèls pichons, de cernalhas, de rosegaires pichons, d'escaravissaa, eca.

Reparticion e abitats

Sièis espècias sur sèt son de cigonhas del Mond Ancian, sola la Cigonha maguari (Ciconia maguari) se trapa en America del Sud. Los estudis fossils suggerisson pasmens que las cigonhas èran mai presentas en America tropicala pendent la Preïstòria^[5].

Migracions

Las espècias migratrises coma la Cigonha blanca e la Cigonha negra vòlon en planant, alas espandidas e immobilas, utilizant los corrents cauds aerians per los mantenir sus de longas distàncias. Los aucèls atal devon passar la Mediterranèa per sos corredors mai estreches coma lo font los rapaces. De fach es doncas aisit d'observar aqueles aucèls dins la migracion al nivèl del l'Estrech de Gibaltar o du Bosfòr.

Taxinomia

Espècias existentas

Segon la classificacion de referéncia (version 2.2, 2009) del Congrès ornitologic internacional (òrdre filogenic) :

Ciconia nigra (Linnaeus, 1758) – Cigonha negra
Ciconia abdimii (Lichtenstein, 1823) – Cigonha d'Abdim
Ciconia episcopus (Boddaert, 1783) – Cigonha episcopala
Ciconia stormi (Blasius, 1896) – Cigonha de Storm
Ciconia maguari (J. F. Gmelin, 1789) – Cigonha maguari
Ciconia ciconia (Linnaeus, 1758) – Cigonha blanca
Ciconia boyciana (Swinhoe, 1873) – Cigonha orientala

Cigogne negra
Cigonha d'Abdim
Cigonha episcopala
Cigonha de Storm
Cigonha maguari
Cigonha blanca
Cigonha orientala

Espècias fossilas

Los fossils répertoriats dins aquel genre incluson^[6]:

? Ciconia minor (Miocèn inferior, Rusinga Island, Kenya)
? Ciconia sarmantica (Miocèn superior - Credinţa, Romania)
? Ciconia gaudryi (Miocèn superior/Pliocèn inferior - Pikermi, Grècia)
Ciconia sp. 1 (Miocèn superior/Pliocèn inférieur - Lee Creek Mine, Estats Units d'America)
Ciconia sp. 2 (Miocèn superior/Pliocèn inferior - Lee Creek Mine, Estats Units d'America)
? Ciconia kahli (Pliocène inférieur - Africa del Sud)
Ciconia lucida (Pliocèn mejan - Mongolia)
Ciconia maltha (Pliocèn superior - Estats Units d'America e Cuba)
Ciconia stehlini (Pliocèn superior - Pleïstocèn inferior - Ongria) - benlèu identica a une espècia actuala
Ciconia nana (Pliocèn superior - Austràlia) - abans Xenorhynchus
Ciconia sp. (Pleïstocèn superior/Olocèn inferior - Las Breas de San Felipe, Cuba)^[7]

Un radius del Pleïstocèn superior conservat a Mexico poiriá apartenir al genre Mycteria. Es mai pichon qu'aquel de las cigonhas americanas duel genre Ciconia^[8]. Le genre fossil Prociconia de Brasil, tanben del Pleïstocèn superior, poiriá èsser un sinonime anterior del genre Ciconia ou Jabiru. Un os de Ciconia trobat dins un abric jos ròcas a La Reünion èra benlèu aquel d'un aisèl menada aquí coma noiridura pels abitants primitius peque i a cap de mencion de la preséncia de cigonhas a las Mascarenhas^[9].