Enric II de Rodés

Enric II de Rodés (c. 1236–4 de setembre de 1304), de l'ostal de Milhau, èra un nòble e trobador occitan. Èra comte de Rodés e vescomte de Carlat de 1274 fins a sa mòrt.

Pels articles omonims, vejatz Enric e Enric II.

Enric II de Rodés

Biografia
Naissença	1236
Mòrt	4 de setembre de 1304  (67/68 ans) château des Gages (fr)
Donadas personalas
Nacionalitat	Francesa
Activitat
Ocupacion	Trobador, poèta, aristocrata, compositor e feudatari (ca)
Autres
Títol	Comte de Rodés (ca) (1274–1304) Vescomte de Carlat (ca) (1274–1304) Vicomte de Creyssel (fr) (1274–1304)
Conjunt	Anne de Poitiers (fr) (1302–) Mascarose de Comminges (fr) (1270–) Marquesa dei Bauç (1259–)
Descendéncia	Isabèl de Rodés  ( Marquesa dei Bauç) Valpurge de Rodez (fr)  ( Mascarose de Comminges (fr) ) Ceselha de Rodés  ( Mascarose de Comminges (fr) ) Beatritz de Rodés  ( Mascarose de Comminges (fr) )
Maire	Isabelle de Roquefeuil (fr)
Paire	Uc IV de Rodés
Fraires	Valpurge de Rodez (fr) , Aliç de Rodés, Algayette de Rodez (fr) e Delphine de Rodez (fr)

Biografia

Enric de Rodés èra lo filh del Comte de Rodés, Uc IV, e Isabèl de Ròcafuèlh, filha de Raimon II de Ròcafuèlh e de sa femna Daufina de Torèna.^[1] Foguèt veusa per sa segonda femna, Mascarosa, après 1291, l'annada que dictèt son darrièr testament.^[2]

En 1301 Enric faguèt un testament e faguèt de sa filha Ceselha l'eretièra del comtat de Rodés, del temps que daissèt de fèus menors a las autras filhas.^[3]

Segon un manuscrit del convent de Rodés, Enric II moriguèt lo 4 de setembre de 1304 e foguèt enterrat dins lo monastèri de Bonval, a costat de son paire.^[4]

Mecèna e trobador

Enric II de Rodés èra un trobador e mecèna de trobadors. Sa corta vida nos parla d'un escambi de coblets entre el e Uc de Sant Circ, ont lo Comte de Rodés pretend aver ajudat Uc amb son generós mecenatge. Demest los autres trobadors que foguèron sostenguts e que recebèron lo patronatge a la cort d'Enric e aviá Guiraud Riquièr, Folquet de Lunèl, Cerverí de Girona, Bertran Carbonèl, Raimon de Castèlnòu e Bernard de Tot lo Mond.

Compausèt sièis poèmas que subrevivon: quatre tençons e dos partiments^[5] (alternativament cinc tornejaments).

Han perviscut cinc composicions seves, totes dialogades i quatre de les quals amb Guiraut Riquierː^[6]

• Guillem de Mur, un enujos (140.1b = 226.5)^[7] [tençon amb Guilhèm de Mur]

• De so don yeu soy doptos (226.1 = 248.25 = 140.1a = 296.1) [tornejament amb Guilhèm de Mur, Guiraud Riquièr e lo Marqués de Canilhac]

• Senhe n'Austorc d'Alboy, lo coms plazens (248.74 = 38.1 = 140.1d) [entre Guiraud Riquièr, Austòrg d'Alboi e Enric]

• Guiraut Riquier, segon vostr'essien (226.8 = 248.42 = 140.1ca) [partiment de Guiraud Riquièr e Guilhèm de Mur, amb Enric fent de jutge; vèrs 1270]

• Senhe n'Enric, us reys un ric avar (248.76 = 140.2 = 18.1) [amb Guiraud Riquièr e "Peire Pelet, senher d'Alest"]

Maridatge e enfants

Enric se maridèt tres còps e aguèt quatre enfants coneguts.

1. Enric II s'èra maridat en 1256 amb Marquesa, filha de Barral (senhor dels Bauç e vescomte de Marselha) e de Sibilla d'Andusa.^[8] Marquesa moriguèt lèu (abans 1270), mas aguèt una filha amb Enricː^[4]

• Isabèl († après 1325), qu'eiretèt lo vescomtat de Carlat e maridèt lo trobador Jaufré V, senhor de Pons.^[4]

2. Après èsser estat veuse, Enric II se maridèt en segondas nòças amb Mascarosa, filha del comte de Comenge, Bernat VI,^[2] e Teresa, que se sap pas res. Enric e Mascarosa aguèron tres filhasː^[4]

• Valpurga, qu'eiretèt lo vescomtat de Creissèl e la senhoriá de Ròcafuèlh, e se maridèt en 1298 amb Gaston d'Armanhac (mòrt en 1326), vescomte de Fesensaguet.

• Ceselha (1272-1313), comtessa de Rodés. Se maridèt en 1298 amb Bernat VI, comte d'Armanhac e Fesensac.

• Beatritz († après 1315), q'eiretèt las senhoriás d'Escoralha e Sant Cristòfol^[ont?], e se maridèt en 1295 amb Bernat III, senhor de La Tor (mòrt en 1325).

En 1292 Enric II venguèt veusa de nòu.

3. En 1302 maridèt en tresenas nòças amb Anna de Peitieus († 1351), filha d'Aimar III de Valentinés. Après qu'Anna foguèt veusa en 1304, se tornèt maridar en 1313 amb Joan I, delfin d'Auvèrnha.^[9]

Enric i Anna no van tenir descendència.^[9]

Discutida

Margarita Egan supausa que Marquesa foguèt repudiada qualque temps abans son decès en 1276 en favor de Mascaròsa, filha de Bernat IV de Comenge. Supausa tanben que los quatre enfants d'Enric son de son maridatge amb Mascaròsa.^{[5][cal referéncia]}