Koinè

En lingüistica, una koinè^[1][2] designa una varietat idiomatica que se desvolopa en una lenga mutualament intelligibla amb sos dialèctes.^[3] Lo tèrme koinè ven del grèc ancian κοινή que designava primièr la «koïnê dialektos» una lenga veïculara de basa atica qu'èra parlada en Mediterranèa al sègle iv aC.^[4][5][6]

Pels articles omonims, vejatz Koinè (grèc).

Per metonomia

Lo tèrme koinè designa una lenga servissent de lingua franca entre divèrsas lengas, quand s'agís vertadièrament d'una lenga acabada podent aver una literatura pròpria e non d'un saber constituït per sola tòca utilitària (coma per exemple lo francés dins lo mond diplomatic fins al sègle xx, o l'anglés dins lo mond dels afars a l'ora d'ara).

L'occitan: una koinè?

Pendent l'epòca medievala l'occitan literari èra una koinè, que serviguèt als trobadors occitans, catalans, franceses, e italians per compausar sos poèmas. Aquela varietat d'occitan, non èra l'occitan parlat pel pòble, mas una varietat bastida utilizada per la poèsia.

L'occitan a l'ora d'ara seriá encara dins un estat de koineïzacion seguissent las tres estapas de Mesthrie:^[7][8] mèscla e nivelament dels dialèctes e simplificacion.