ਉਤਸਵ

ਉਤਸਵ ( ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ ),^[1] ਉਤਸਵਮ ਵਜੋਂ ਵੀ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਇੱਕ ਤਿਉਹਾਰ ਜਾਂ ਜਸ਼ਨ ਜਾਂ ਕੋਈ ਖੁਸ਼ੀ ਦਾ ਮੌਕਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਹਿੰਦੂ ਧਰਮ ਨਾਲ ਜੁੜਿਆ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।^[2][3] ਇਹ ਅਨੰਦ, ਅਨੰਦ ਅਤੇ ਅਨੰਦ ਦੇ ਅਰਥ ਵੀ ਰੱਖਦਾ ਹੈ।^[4] ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ ਸ਼ਬਦ ਉਤਸਵ ਸ਼ਬਦ "ਉਤ" ਤੋਂ ਆਇਆ ਹੈ ਜਿਸਦਾ ਅਰਥ ਹੈ "ਹਟਾਉਣਾ" ਅਤੇ "ਸਾਵਾ" ਜਿਸਦਾ ਅਰਥ ਹੈ "ਸੰਸਾਰਿਕ ਦੁੱਖ" ਜਾਂ "ਗਮ"।^[5] ਹਿੰਦੂ ਪਰੰਪਰਾ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਉਤਸਵ ਮੰਦਰਾਂ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਤਿਉਹਾਰਾਂ ਲਈ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਹਨ।

ਇੱਕ ਉਤਸਵ ਦੌਰਾਨ ਹਿੰਦੂ ਜਲੂਸ

ਉਤਸਵ

ਤਿਰੂਵਾਂਗਦ ਉਤਸਵਮ

ਉਤਸਵ ਇੱਕ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ ਸ਼ਬਦ ਹੈ ਜੋ ਤਿਉਹਾਰ ਅਤੇ ਸੰਬੰਧਿਤ ਤਿਉਹਾਰਾਂ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਅਗਮਾਸ, ਮੰਦਰਾਂ ਲਈ ਸ਼ਬਦਾਵਲੀ, ਉਤਸਵ ਨੂੰ ਮੰਦਰਾਂ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਖਾਸ ਤਿਉਹਾਰਾਂ ਵਜੋਂ ਦਰਸਾਉਂਦੀ ਹੈ। ਧਾਰਮਿਕ ਪਹਿਲੂਆਂ ਤੋਂ ਵੱਧ, ਉਤਸਵ ਸਮਾਜ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਮਨਾਉਣ ਅਤੇ ਕੁਦਰਤ ਦੇ ਤੱਤਾਂ ਦਾ ਧੰਨਵਾਦ ਕਰਨ ਲਈ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਵੱਖ-ਵੱਖ ਜਾਤਾਂ ਅਤੇ ਕਬੀਲਿਆਂ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਲੋਕ ਇਸ ਸਮਾਗਮ ਨੂੰ ਮਨਾਉਣ ਲਈ ਇਕੱਠੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਜੋ ਹਮੇਸ਼ਾ ਸਾਰਿਆਂ ਲਈ ਤਿਉਹਾਰ ਨਾਲ ਜੁੜਿਆ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਉਤਸਵ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਬਸੰਤ ਰੁੱਤ ਦੌਰਾਨ ਮਨਾਏ ਜਾਂਦੇ ਵਸੰਤ ਉਤਸਵ ਵਰਗੇ ਮੌਸਮ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਸਮਾਗਮਾਂ ਵਿੱਚ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਪਰੇਡ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਤਿਉਹਾਰਾਂ ਵਾਲੇ ਦੇਵਤਿਆਂ ਨੂੰ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਗਲੀਆਂ ਦੇ ਦੁਆਲੇ ਲਿਜਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਜੋ ਇਹ ਦਰਸਾਇਆ ਜਾ ਸਕੇ ਕਿ ਰੱਬ ਸਾਰਿਆਂ ਲਈ ਪਹੁੰਚਯੋਗ ਹੈ। ਅਗੰਮਾਂ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਰੀਤੀ ਰਿਵਾਜਾਂ ਨੂੰ ਨਿਤਯੋਤਸਵ, ਹਫ਼ਤਾਵਾਰੀ ਤਿਉਹਾਰਾਂ ਨੂੰ ਵਰੋਤਸਵ, ਮਾਸਿਕ ਮਸਉਤਸਵ, ਤਾਰਿਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਜੋੜਨ ਨੂੰ ਰਤੌਤਸਵ ਅਤੇ ਸਾਲਾਨਾ ਤਿਉਹਾਰਾਂ ਨੂੰ ਮਹੋਤਸਵ ਜਾਂ ਬ੍ਰਹਮੋਤਸਵ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।^[6]

ਉਤਸਵ ਦੀਆਂ ਕਿਸਮਾਂ

ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਦੱਖਣੀ ਭਾਰਤੀ ਮੰਦਰਾਂ ਵਿੱਚ ਰੋਜ਼ਾਨਾ, ਹਫ਼ਤਾਵਾਰੀ, ਮਾਸਿਕ ਅਤੇ ਸਾਲਾਨਾ ਰਸਮਾਂ ਅਤੇ ਤਿਉਹਾਰ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। somavaram ਵਰਗੀਆਂ ਹਫ਼ਤਾਵਾਰੀ ਰਸਮਾਂ ਹਨ ਅਤੇ sukravaram , ਪੰਦਰਵਾੜਾ ਰੀਤੀ ਰਿਵਾਜ ਜਿਵੇਂ ਪ੍ਰਦੋਸ਼ਮ ਅਤੇ ਮਾਸਿਕ ਤਿਉਹਾਰ ਜਿਵੇਂ ਅਮਾਵਸਾਈ (ਨਵਾਂ ਚੰਦਰਮਾ ਦਿਨ), ਕਿਰੂਥੀਗਈ, ਪੂਰਨਮਾਸ਼ੀ (ਪੂਰਾ ਚੰਦਰਮਾ ਦਿਨ) ਅਤੇ ਸਥੁਰਥੀ ਜਦੋਂ ਇਸ਼ਨਾਨ ਅਤੇ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਪੂਜਾ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।^[7] ਬ੍ਰਹਮੋਤਸਵਮ ਇੱਕ ਮੁੱਖ ਤਿਉਹਾਰ ਹੈ ਜੋ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਮੰਦਰਾਂ ਵਿੱਚ ਦਸ ਜਾਂ ਵੱਧ ਦਿਨਾਂ ਲਈ ਮਨਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਸ਼ਬਦ ਦੋ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ ਸ਼ਬਦਾਂ - ਬ੍ਰਹਮਾ ਅਤੇ ਉਤਸਵਮ (ਤਿਉਹਾਰ) ਦਾ ਸੁਮੇਲ ਹੈ - ਅਤੇ ਕਥਿਤ ਤੌਰ 'ਤੇ ਬ੍ਰਹਮਾ ਨੇ ਪਹਿਲਾ ਤਿਉਹਾਰ ਆਯੋਜਿਤ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਬ੍ਰਹਮਾ ਦਾ ਅਰਥ "ਵੱਡਾ" ਜਾਂ "ਵੱਡਾ" ਵੀ ਹੈ।^[8][9] ਬਸੰਤ ਉਤਸਵ, ਬਸੰਤ ਉਤਸਵ, ਕੁਦਰਤ ਦੇ ਮਾਲਕ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਤੱਤਾਂ ਅਤੇ ਕੁਦਰਤੀ ਸ਼ਕਤੀਆਂ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਦਿਸ਼ਾਵਾਂ ਅਤੇ ਵਾਤਾਵਰਣ ਦੇ ਦੇਵਤਾ ਅਤੇ ਦੇਵਤਾ ਦੀ ਪੂਜਾ ਕਰਨ ਲਈ ਮੰਦਰਾਂ ਵਿੱਚ ਮਨਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।^[10] ਤੀਰਥਵਰੀ, ਗਰੁੜ ਸੇਵਈ ਅਤੇ ਸਪਤਸਥਾਨਮ ਵਰਗੇ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਤਿਉਹਾਰ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਜਦੋਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਮੰਦਰਾਂ ਦੇ ਤਿਉਹਾਰ ਦੇਵਤਿਆਂ ਨੂੰ ਰਥਾਂ ਜਾਂ ਵਾਹਨਾਂ ਵਿੱਚ ਖੇਤਰ ਦੇ ਮੁੱਖ ਮੰਦਰ ਵਿੱਚ ਲਿਜਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਸ਼ਰਧਾਲੂ ਤਿਉਹਾਰ ਦੇ ਦੇਵਤਿਆਂ 'ਤੇ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਰਸਮਾਂ ਕਰਦੇ ਹਨ।^[11][12]

ਸਿਟੀ-ਸਕੇਪ ਅਤੇ ਤਿਉਹਾਰ

ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਇਤਿਹਾਸਕ ਦੱਖਣੀ ਭਾਰਤੀ ਸ਼ਹਿਰ ਜਿਵੇਂ ਮਦੁਰਾਈ, ਸ਼੍ਰੀਰੰਗਮ, ਸਿਰਕਲੀ, ਤਿਰੂਵਰੂਰ ਅਤੇ ਚਿਦੰਬਰਮ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਕੇਂਦਰ ਵਿੱਚ ਵੱਡੇ ਮੰਦਰਾਂ ਦੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਬਣਾਏ ਗਏ ਸਨ। ਸ਼ਹਿਰ ਦੀਆਂ ਗਲੀਆਂ ਮੰਦਰ ਦੇ ਪ੍ਰਕਰਮਾਂ ਦੇ ਵਿਸਤਾਰ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਹ ਵਰਗ ਆਪਣੇ ਪਰੰਪਰਾਗਤ ਨਾਂ ਆਦਿ, ਚਿਤਰਾਈ, ਅਵਨੀ-ਮੂਲਾ ਅਤੇ ਮਾਸੀ ਗਲੀਆਂ ਨੂੰ ਬਰਕਰਾਰ ਰੱਖਦੇ ਹਨ, ਜੋ ਕਿ ਤਾਮਿਲ ਮਹੀਨਿਆਂ ਦੇ ਨਾਵਾਂ ਅਤੇ ਤਿਉਹਾਰਾਂ ਨਾਲ ਮੇਲ ਖਾਂਦੇ ਹਨ।^[13] ਮੰਦਰ ਦੇ ਪ੍ਰਕਰਮਾਂ ਅਤੇ ਗਲੀਆਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਵਿਸਤ੍ਰਿਤ ਤਿਉਹਾਰ ਕੈਲੰਡਰ ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਨਾਟਕੀ ਜਲੂਸ ਕੇਂਦਰ ਤੋਂ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਦੂਰੀਆਂ 'ਤੇ ਗੁਰਦੁਆਰਿਆਂ ਦੀ ਪਰਿਕਰਮਾ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਜਲੂਸਾਂ ਵਿੱਚ ਵਰਤੇ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਮੰਦਰ ਦੇ ਰੱਥ ਕੇਂਦਰਿਤ ਗਲੀਆਂ ਦੇ ਆਕਾਰ ਦੇ ਅਧਾਰ ਤੇ ਆਕਾਰ ਵਿੱਚ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਵੱਡੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਤਿਉਹਾਰਾਂ ਦੀਆਂ ਤਸਵੀਰਾਂ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਪਾਲਕੀਆਂ ਜਾਂ ਮੋਰ, ਹਾਥੀ, ਗਰੁੜ ਜਾਂ ਵੱਡੇ ਰਥਾਂ ਦੀਆਂ ਮੂਰਤੀਆਂ ਨਾਲ ਬਣਾਈਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ।^[14] ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਤਮਿਲ ਕਲਾਸਿਕਸ ਮੰਦਰ ਨੂੰ ਸ਼ਹਿਰ ਅਤੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਦੀਆਂ ਗਲੀਆਂ ਦੇ ਕੇਂਦਰ ਵਜੋਂ ਦਰਜ ਕਰਦੇ ਹਨ।^[15] ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਕੁਹਾੜੇ ਕੰਪਾਸ ਦੇ ਚਾਰ-ਚੌਥਾਈ ਹਿੱਸੇ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਹੋਏ ਸਨ, ਅਤੇ ਮੰਦਰ ਦੇ ਚਾਰ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਇਸ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਸਮਾਜ ਦੇ ਅਮੀਰ ਅਤੇ ਉੱਚ ਵਰਗਾਂ ਨੂੰ ਮੰਦਰ ਦੇ ਨੇੜੇ ਦੀਆਂ ਗਲੀਆਂ ਵਿੱਚ ਰੱਖਿਆ ਗਿਆ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਸਭ ਤੋਂ ਗਰੀਬਾਂ ਨੂੰ ਕਿਨਾਰਿਆਂ ਵਾਲੀਆਂ ਗਲੀਆਂ ਵਿੱਚ ਰੱਖਿਆ ਗਿਆ ਸੀ।^[13]