ਕਾਰਲ ਰੌਜਰਜ਼

ਕਾਰਲ ਰੈਂਸਮ ਰੌਜਰਜ਼ (ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ: Carl Ransom Rogers; ਜਨਵਰੀ 8, 1902 - ਫਰਵਰੀ 4, 1987) ਇੱਕ ਅਮਰੀਕੀ ਮਨੋਵਿਗਿਆਨੀ ਸੀ ਅਤੇ ਮਨੋਵਿਗਿਆਨ ਲਈ ਮਨੁੱਖਤਾਵਾਦੀ ਪਹੁੰਚ ਦੇ ਬਾਨੀਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਸੀ। ਰੋਜਰਜ਼ ਨੂੰ ਮਨੋ-ਚਿਕਿਤਸਾ ਖੋਜ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਪਿਤਾਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ 1956 ਵਿੱਚ ਅਮਰੀਕੀ ਸਾਈਕਲੋਜੀਕਲ ਐਸੋਸੀਏਸ਼ਨ (ਏ.ਪੀ.ਏ.) ਦੁਆਰਾ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਵਿਗਿਆਨਕ ਯੋਗਦਾਨ ਲਈ ਅਵਾਰਡ ਨਾਲ ਸਨਮਾਨਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।

ਕਾਰਲ ਰੌਜਰਜ਼
ਜਨਮ	(1902-01-08)ਜਨਵਰੀ 8, 1902
ਮੌਤ	ਫਰਵਰੀ 4, 1987(1987-02-04) (ਉਮਰ 85)
ਰਾਸ਼ਟਰੀਅਤਾ	ਅਮਰੀਕੀ

ਵਿਅਕਤੀ-ਕੇਂਦਰਿਤ ਪਹੁੰਚ, ਸ਼ਖਸੀਅਤ ਅਤੇ ਮਨੁੱਖੀ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਨੂੰ ਸਮਝਣ ਲਈ ਉਸ ਦੀ ਆਪਣੀ ਵਿਲੱਖਣ ਪਹੁੰਚ, ਮਨੋ-ਚਿਕਿਤਸਕ ਅਤੇ ਸਲਾਹ-ਮਸ਼ਵਰਾ, ਸਿੱਖਿਆ, ਸੰਗਠਨਾਂ ਅਤੇ ਹੋਰ ਸਮੂਹ ਸੈਟਿੰਗਾਂ ਵਰਗੇ ਵੱਖੋ-ਵੱਖਰੇ ਖੇਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਉਸ ਨੇ ਵਿਆਪਕ ਕਾਰਜ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੇ। ਆਪਣੇ ਪੇਸ਼ੇਵਰ ਕਾਰਜ ਲਈ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ 1972 ਵਿੱਚ ਏ.ਪੀ.ਏ. ਦੁਆਰਾ ਮਨੋਵਿਗਿਆਨ ਲਈ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਪ੍ਰੋਫੈਸ਼ਨਲ ਯੋਗਦਾਨ ਲਈ ਅਵਾਰਡ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਸਟੀਵਨ ਜੇ. ਹੱਗਬਲਮੂਮ ਅਤੇ ਛੇ ਮੈਂਬਰਾਂ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਲੇਖਨ ਅਤੇ ਮਾਨਤਾ ਦੇ ਤੌਰ 'ਤੇ ਰੋਜਰਜ਼ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਇੱਕ ਅਧਿਐਨ ਵਿੱਚ, ਰੋਜਰਜ਼ ਨੂੰ 20 ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਛੇਵੇਂ ਸਭ ਤੋਂ ਮਸ਼ਹੂਰ ਮਨੋਵਿਗਿਆਨਕ ਅਤੇ ਦੂਜਾ, ਡਾਕਟਰੀ ਕਰਮਚਾਰੀਆਂ ਵਿੱਚ ਪਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ।^[1][2]

ਜੀਵਨੀ

ਰੌਜਰਜ਼ ਦਾ ਜਨਮ 8 ਜਨਵਰੀ, 1902 ਨੂੰ ਸ਼ਿਕਾਗੋ ਦੇ ਉਪਨਗਰ ਓਕ ਪਾਰਕ ਵਿੱਚ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਪਿਤਾ, ਵਾਲਟਰ ਏ. ਰੋਜਰਸ ਸਿਵਲ ਇੰਜੀਨੀਅਰ ਸਨ, ਜੋ ਕਿ ਇੱਕ ਸੰਗਠਿਤ ਰਾਸ਼ਟਰਵਾਦੀ ਸਨ।^[3][4]

ਉਸ ਦੀ ਮਾਂ ਜੂਲੀਆ ਐਮ. ਕੁਸ਼ਿੰਗ ਇੱਕ ਘਰੇਲੂ ਅਤੇ ਸ਼ਰਧਾਲੂ ਬਪਤਿਸਮਾ ਸੀ। ਉਸ ਸਮੇਂ ਕੌਂਗਰਿਸਟਿਸਟਿਸਟ ਅਤੇ ਬੈਪਟਿਸਟ ਕੈਲਵਿਨਵਾਦੀ ਅਤੇ ਕੱਟੜਪੰਥੀ ਸਨ। ਕਾਰਲ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਛੇ ਬੱਚਿਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਚੌਥਾ ਸੀ।^[5]

ਰੋਜਰਜ਼ ਬੁੱਧੀਮਾਨ ਸੀ ਅਤੇ ਕਿੰਡਰਗਾਰਟਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪੜ੍ਹ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਇੱਕ ਅਲੱਗ, ਆਜ਼ਾਦ ਅਤੇ ਅਨੁਸ਼ਾਸਤ ਵਿਅਕਤੀ ਬਣ ਗਏ, ਅਤੇ ਇੱਕ ਅਮਲੀ ਸੰਸਾਰ ਵਿੱਚ ਵਿਗਿਆਨਿਕ ਵਿਧੀ ਦੇ ਲਈ ਇੱਕ ਗਿਆਨ ਅਤੇ ਕਦਰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੀ। ਉਸ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਕਰੀਅਰ ਦੀ ਪਸੰਦ ਖੇਤੀਬਾੜੀ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ, ਵਿਸਕਾਨਸਿਨ-ਮੈਡਿਸਨ ਵਿੱਚ ਹੋਈ ਸੀ, ਜਿਥੇ ਉਹ ਅਲਫ਼ਾ ਕਪਾ ਲੇਮਬਾ ਦੇ ਭਾਈਚਾਰੇ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਸੀ, ਜਿਸਦਾ ਪਿਛੋਕਣ ਇਤਿਹਾਸ ਅਤੇ ਫਿਰ ਧਰਮ ਸੀ। 1924 ਵਿੱਚ, ਉਸਨੇ ਵਿਸਕੌਨਸਿਨ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਤੋਂ ਗ੍ਰੈਜੂਏਸ਼ਨ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਯੂਨੀਅਨ ਥੀਓਲਾਜੀਕਲ ਸੈਮੀਨਰੀ (ਨਿਊਯਾਰਕ ਸਿਟੀ) ਵਿੱਚ ਦਾਖਲਾ ਲਿਆ। ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਉਹ ਇੱਕ ਨਾਸਤਿਕ ਬਣ ਗਿਆ।^[6]

ਰੋਜਰਸ ਵਿਸਕੌਨਸਿਨ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਨੂੰ 1963 ਤੱਕ ਪੜ੍ਹਾਉਂਦੇ ਰਹੇ, ਜਦੋਂ ਉਹ ਕੈਲੀਫੋਰਨੀਆ ਦੇ ਲਾ ਜੌਲਾ ਵਿੱਚ ਨਵੇਂ ਪੱਛਮੀ ਬਾਈਹਵਹਾਰਲ ਸਾਇੰਸਜ਼ ਇੰਸਟੀਚਿਊਟ (ਡਬਲਿਊਬੀਐਸਆਈ) ਦੇ ਨਿਵਾਸੀ ਬਣ ਗਏ। ਉਹ ਆਪਣੀ ਬਾਕੀ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਲਈ ਲਾ ਜੁਲਾ ਦੇ ਨਿਵਾਸੀ ਰਹੇ, ਇਲਾਜ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ, ਭਾਸ਼ਣ ਦੇਣ ਅਤੇ 1987 ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਅਚਾਨਕ ਮੌਤ ਤਕ। 1987 ਵਿੱਚ, ਰੋਜਰਸ ਨੂੰ ਇੱਕ ਗਿਰਾਵਟ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨਾ ਪਿਆ ਜਿਸਦੇ ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ ਇੱਕ ਟੁਕੜਾ ਟੁੱਟ ਗਿਆ ਸੀ: ਉਸਦਾ ਜੀਵਨ ਚੇਤੰਨ ਸੀ ਅਤੇ ਪੈਰਾਮੈਡਿਕਸ ਨਾਲ ਸੰਪਰਕ ਕਰਨ ਦੇ ਯੋਗ ਸੀ। ਉਸ ਦਾ ਅਪ੍ਰੇਸ਼ਨ ਸਫਲ ਸੀ, ਪਰ ਉਸ ਤੋਂ ਕੁਝ ਦਿਨ ਬਾਅਦ ਉਹ ਦਿਲ ਦੇ ਦੌਰੇ ਕਾਰਨ ਮਰ ਗਿਆ।^[7]

ਰੋਜਰ੍ਸ ਦੇ ਆਖ਼ਰੀ ਸਾਲ ਸਿਆਸੀ ਜੁਲਮ ਅਤੇ ਕੌਮੀ ਸਮਾਜਿਕ ਸੰਘਰਸ਼ ਦੀਆਂ ਸਥਿਤੀਆਂ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਸਿਧਾਂਤਾਂ ਨੂੰ ਲਾਗੂ ਕਰਨ ਲਈ ਸਮਰਪਿਤ ਸਨ, ਅਜਿਹਾ ਕਰਨ ਲਈ ਸੰਸਾਰ ਭਰ ਵਿੱਚ ਯਾਤਰਾ ਕੀਤੀ। 85 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਉਹ ਆਪਣੀ ਆਖ਼ਰੀ ਯਾਤਰਾ ਸੋਵੀਅਤ ਯੂਨੀਅਨ ਸੀ, ਜਿੱਥੇ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਸੰਚਾਰ ਅਤੇ ਰਚਨਾਤਮਕਤਾ ਨੂੰ ਵਧਾਉਣ ਲਈ ਲੈਕਚਰਾਰ ਅਤੇ ਸੰਵੇਦਪੂਰਣ ਅਨੁਭਵਾਂ ਵਰਕਸ਼ਾਪਾਂ ਦੀ ਸਹਾਇਤਾ ਕੀਤੀ। ਉਹ ਰੂਸੀਆਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਤੋਂ ਹੈਰਾਨ ਸੀ ਜੋ ਉਸਦੇ ਕੰਮ ਬਾਰੇ ਜਾਣਦੇ ਸਨ।

1974 ਤੋਂ 1984 ਦੌਰਾਨ ਆਪਣੀ ਬੇਟੀ ਨਤਾਲੀ ਰੋਜਰ੍ਸ, ਅਤੇ ਮਨੋਵਿਗਿਆਨੀ ਮਾਰਿਆ ਬੋਵਨ, ਮੌਰੀਨ ਓ ਹਾਰਾ, ਅਤੇ ਜੌਨ ਕੇ. ਨਾਲ ਮਿਲ ਕੇ, ਰੋਜਰ੍ਸ ਨੇ ਅਮਰੀਕਾ, ਯੂਰਪ, ਬ੍ਰਾਜ਼ੀਲ ਅਤੇ ਜਪਾਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਰਿਹਾਇਸ਼ੀ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਦੀ ਲੜੀ ਬਣਾਈ, ਵਿਅਕਤੀ-ਕੇਂਦਰ ਪਹੁੰਚ ਕਾਰਜਸ਼ਾਲਾਵਾਂ, ਜੋ ਕਿ ਅੰਤਰ-ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਸੰਚਾਰਾਂ, ਨਿੱਜੀ ਵਿਕਾਸ, ਸਵੈ-ਸ਼ਕਤੀਕਰਨ ਅਤੇ ਸਮਾਜਿਕ ਬਦਲਾਅ ਲਈ ਸਿੱਖਣ 'ਤੇ ਕੇਂਦ੍ਰਿਤ ਹੈ।