ਭਾਲਾ (ਬਰਛਾ)

ਭਾਲਾ (ਬਰਛਾ) ਇੱਕ ਖੰਭੇ ਦਾ ਹਥਿਆਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸ਼ਾਫਟ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਲੱਕੜ ਦਾ, ਇੱਕ ਸਿਰਲੇਖ ਸਿਰ ਨਾਲ. ਸਿਰ ਸਿਰਫ਼ ਸ਼ੀਟ ਦਾ ਤਿੱਖੇ ਸਿਰਾ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਅੱਗ ਨੂੰ ਸਖਤ ਬਰਛੇ ਨਾਲ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ ਹੈ, ਜਾਂ ਇਹ ਸ਼ੀਟ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਚੁੰਝ, ਓਬੀਡੀਡੀਅਨ, ਲੋਹੇ, ਸਟੀਲ ਜਾਂ ਕਾਂਸੇ ਦਾ ਬਣਿਆ ਇੱਕ ਹੋਰ ਜ਼ਿਆਦਾ ਪੱਕਾ ਸਮੱਗਰੀ ਦੀ ਬਣਦੀ ਹੈ। ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਸ਼ਿਕਾਰ ਜਾਂ ਲੜਾਈ ਦੇ ਬਰਛੇ ਲਈ ਸਭ ਤੋਂ ਆਮ ਡਿਜ਼ਾਇਨ ਨੇ ਇੱਕ ਧਾਤੂ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਕੀਤੀ ਹੈ ਜਿਸਦਾ ਇੱਕ ਤਿਕੋਣ, ਲੋਜ਼ੈਂਜ, ਜਾਂ ਪੱਤਾ ਵਰਗਾ ਆਕਾਰ ਹੈ। ਮੱਛੀਆਂ ਵਾਲੇ ਬਰਛੇ ਦੇ ਮੁਖੀ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਬਰਬਸ ਜਾਂ ਸੇਰਲੇਡ ਕਿਨਾਰੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। 

ਮੱਧਕਾਲੀਨ ਯੌਰਪੀਅਨ ਬਰਛੇ ਦੇ ਆਧੁਨਿਕ ਪੁਨਰ ਉਤਪਾਦਨ ਅਤੇ ਇੱਕ ਖੇਲ ਦੀ ਲੜੀ. ਸਿਰ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਬਣਾਏ ਜਾ ਰਹੇ ਸਟੀਲ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਸ਼ਫ਼ ਐਸ਼ ਲੱਕੜ ਤੋਂ ਬਣੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।

ਬਰਛੇ ਦਾ ਸ਼ਬਦ ਪ੍ਰਾਟੋ-ਜਰਨੀਅਨ ਸਪਰਿ ਤੋਂ, ਪ੍ਰਾਟੋ-ਇੰਡੋ-ਯੂਰੋਪੀਅਨ ਰੂਟ * sper- "ਬਰਛੇ, ਖੰਭੇ" ਤੋਂ, ਪੁਰਾਣੀ ਅੰਗ੍ਰੇਜ਼ੀ ਭਾਸ਼ਣ ਤੋਂ ਆਇਆ ਹੈ। ਸਪੀਅਰਸ ਨੂੰ ਦੋ ਵਿਆਪਕ ਸ਼੍ਰੇਣੀਆਂ ਵਿਚ ਵੰਡਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ: ਜੋ ਹਵਾਬਾਜ਼ੀ ਲੜਾਈ ਵਿਚ ਧੜਵਾਉਣ ਅਤੇ ਸੁੱਟਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਕੀਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ (ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਭੱਤੇ ਵਜੋਂ ਜਾਣੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ)।

ਬਰਛੇ ਮਨੁੱਖੀ ਇਤਿਹਾਸ ਦੌਰਾਨ ਸ਼ਿਕਾਰ ਅਤੇ ਫੜਨ ਦੇ ਸਾਧਨ ਅਤੇ ਹਥਿਆਰ ਵਜੋਂ ਵਰਤਿਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਕੁਹਾੜੀ, ਚਾਕੂ ਅਤੇ ਕਲੱਬ ਦੇ ਨਾਲ, ਇਹ ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਮਨੁੱਖਾਂ ਦੁਆਰਾ ਵਿਕਸਤ ਕੀਤੇ ਸਭ ਤੋਂ ਪੁਰਾਣੇ ਅਤੇ ਸਭ ਤੋਂ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਔਜ਼ਾਰਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਹੈ। ਇੱਕ ਹਥਿਆਰ ਵਜੋਂ, ਇਸ ਨੂੰ ਇੱਕ ਜਾਂ ਦੋ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਚਲਾਇਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਤਕਰੀਬਨ ਹਰ ਸੰਘਰਸ਼ ਵਿਚ ਆਧੁਨਿਕ ਯੁੱਗ ਦੇ ਸਮੇਂ ਤਕ ਵਰਤਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ, ਫਿਰ ਵੀ ਇਹ ਸੰਗ੍ਰਹਿ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿਚ ਜਾਰੀ ਰਿਹਾ ਅਤੇ ਸ਼ਾਇਦ ਇਹ ਇਤਿਹਾਸ ਵਿਚ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਵਰਤਿਆ ਜਾਣ ਵਾਲਾ ਹਥਿਆਰ ਹੈ।^[1]

ਮੂਲ

ਭਾਲਾ ਨਿਰਮਾਣ ਅਤੇ ਵਰਤੋਂ ਮਨੁੱਖਾਂ ਤੱਕ ਸੀਮਤ ਨਹੀਂ ਹੈ ਇਹ ਪੱਛਮੀ ਚਿੰਪਾਜ਼ੀ ਦੁਆਰਾ ਵੀ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਕੇਦੌਗੂ ਦੇ ਨੇੜੇ ਚਿੰਪੇਂਜੀ, ਸੈਨੇਗਾਲ ਨੂੰ ਸਿੱਧੇ ਅੰਗਾ ਦੇ ਦਰਖ਼ਤ ਨੂੰ ਤੋੜ ਕੇ, ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਛਾਤੀਆਂ ਅਤੇ ਪਾਸੇ ਦੀਆਂ ਸ਼ਾਖਾਵਾਂ ਨੂੰ ਤੋੜ ਕੇ, ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਦੰਦਾਂ ਨਾਲ ਇੱਕ ਦਾ ਅੰਤ ਸ਼ਾਰਖਾਹ ਦੁਆਰਾ ਬਰਛੇ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਦੇਖਿਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਫਿਰ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਗਾਲਾਗੋਸ ਨੂੰ ਸਜਾਉਣ ਲਈ ਹਥਿਆਰਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕੀਤੀ।^[2]

Neanderthals 300,000 ਬਾਇ ਤੋਂ ਅਤੇ 2,50,000 ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਦੇ ਸਮਾਨ ਬੰਨ੍ਹ ਦੇ ਬਰਛੇ ਦੇ ਸਿਰਾਂ ਦਾ ਨਿਰਮਾਣ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ, ਲੱਕੜ ਦੇ ਬਰਛਿਆਂ ਨੂੰ ਅੱਗ-ਕਠੋਰ ਪਦਾਂ ਨਾਲ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ।

ਕਰੀਬ 200,000 ਬੀ.ਸੀ. ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਮਿਡਲ ਪੈਲੇਓਲੀਥਕ ਮਨੁੱਖਾਂ ਨੇ ਫਲੈਗ ਕਿਨਾਰੇ ਨਾਲ ਗੁੰਝਲਦਾਰ ਪੱਥਰ ਦੇ ਬਲੇਡ ਬਣਾਉਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੇ ਜਿਹਨਾਂ ਨੂੰ ਬਰਛੇ ਦੇ ਮੁਖੀ ਵਜੋਂ ਵਰਤਿਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਇਹ ਪੱਥਰ ਦੇ ਸਿਰਾਂ ਨੂੰ ਗੱਮ ਜਾਂ ਰਾਈਸ ਦੁਆਰਾ ਬਰਛੇ ਸ਼ਾਫਟ ਵਿਚ ਜਾਂ ਜਾਨਵਰਾਂ ਦੇ ਸਿਨੇ, ਚਮੜੇ ਦੀਆਂ ਰੋਟੀਆਂ ਜਾਂ ਸਬਜ਼ੀਆਂ ਦੇ ਬਿੰਡਾਂ ਨਾਲ ਲਗਾਇਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਸਮੇਂ ਦੌਰਾਨ, ਫ਼ਰਕ ਕਰਨ ਲਈ ਡਿਜਾਇਨ ਕੀਤੇ ਗਏ ਬਰਛੇ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਇੱਕ ਸਪਸ਼ਟ ਅੰਤਰ ਰਿਹਾ ਅਤੇ ਹੱਥ-ਤੋੜ ਨਾਲ ਲੜਨ ਲਈ ਤਿਆਰ ਕੀਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਮਗਦਲੇਨੀਅਨ ਕਾਲ ਦੇ ਸਮੇਂ (15000-9500 ਈ. ਬੀ.) ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਦੇ ਅਟਲਾਟ ਵਰਗੇ ਬਰਛੇ ਸੁੱਟਣ ਵਾਲੇ ਵਰਤੋਂ ਵਿਚ ਸਨ।^[3]

ਪੂਰਵ-ਮੈਰਿਅਨ ਰੋਮੀ ਫ਼ੌਜਾਂ ਵਿਚ, ਲੜਾਈ ਦੀਆਂ ਪਹਿਲੀਆਂ ਦੋ ਲਾਈਨਾਂ, ਹੜਤਾਲ ਅਤੇ ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲ, ਅਕਸਰ ਇੱਕ ਤਲਵਾਰ ਨਾਲ ਲੜਦੇ ਹਨ ਜਿਸਨੂੰ ਗਲੇਡਿਅਸ ਅਤੇ ਪੀਲਾ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਖਾਸ ਤੌਰ 'ਤੇ ਕਿਸੇ ਵੈਰੀ ਨੂੰ ਸੁੱਟਣ ਲਈ ਅਤੇ ਟਾਰਗਿਟ ਦੀ ਢਾਲ ਨੂੰ ਸੁੱਟਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ. . ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲ ਥੋੜੇ ਬਰਛੇ ਨਾਲ ਹਥਿਆਰਬੰਦ ਸਨ ਜਿਸਨੂੰ ਹਰੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ, ਪਰ ਇਹ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਵਰਤੋਂ ਤੋਂ ਖੁੰਝ ਗਿਆ, ਇਸਦੇ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਗਲੈਡੀਅਸ ਦੀ ਥਾਂ ਤੇ ਤਬਦੀਲ ਕੀਤਾ ਗਿਆ. ਤੀਜੀ ਲਾਈਨ, ਤ੍ਰਿਪਾਠੀ, ਹਸਾ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਜਾਰੀ ਰੱਖੀ।

ਦੂਜੀ ਸਦੀ ਦੇ ਬੀ.ਸੀ. ਦੇ ਅਖੀਰ ਤੋਂ, ਸਾਰੇ ਲੜਾਕੂਆਂ ਨੂੰ ਪਲਾਇਮ ਨਾਲ ਲੈਸ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ. ਦੂਸਰੀ ਸਦੀ ਈ.ਪੂ. ਦੇ ਅੰਤ ਤਕ ਪਾਈਲਮ ਸਟੈਂਡਰਡ ਲੀਡੀਨੀਰੀ ਬਰਛੇ ਰਿਹਾ। ਓਕਸਿਲਿਆ, ਹਾਲਾਂਕਿ, ਇੱਕ ਸਧਾਰਨ ਹਰੀ ਦੇ ਨਾਲ ਲਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ, ਸ਼ਾਇਦ, ਬਰਛੇ ਸੁੱਟਣੇ ਤੀਜੀ ਸਦੀ ਈ ਦੇ ਦੌਰਾਨ, ਭਾਵੇਂ ਕਿ ਪਲਾਇੰਟ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਜਾਰੀ ਰੱਖੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ, ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਲੀਡੀਨੀਅਰਾਂ ਨੂੰ ਪਿਛਲੀ ਸਦੀ ਦੇ ਔਉਸੀਲੀਆ ਵਾਂਗ ਭਾਲੇ ਅਤੇ ਥੱਲੇ ਸੁੱਟਣ ਦੇ ਹੋਰ ਰੂਪਾਂ ਨਾਲ ਲੈਸ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ. ਚੌਥੀ ਸਦੀ ਤਕ, ਪਿਸ਼ਾਬ ਆਮ ਵਰਤੋਂ ਤੋਂ ਲਾਪਤਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ।^[4]

ਰੋਮੀ ਸਾਮਰਾਜ ਦੇ ਅਖੀਰਲੇ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ, ਇਸਦੇ ਵਿਰੋਧੀ-ਘੋੜਿਆਂ ਦੀ ਸਮਰੱਥਾ ਦੇ ਕਾਰਨ ਬਰਛੇ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਵਧੇਰੇ ਹੋ ਗਈ ਕਿਉਂਕਿ ਜੰਗਲੀ ਹਮਲੇ ਅਕਸਰ ਲੜਾਕੂਆਂ ਦੀ ਇੱਕ ਵਿਕਸਿਤ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਨਾਲ ਲੜ ਰਹੇ ਸਨ।