ਰੀਤਾ ਮੋਨਤਾਲਚੀਨੀ

ਰੀਤਾ ਲੇਵੀ-ਮੋਨਤਾਲਚੀਨੀ (ਇਤਾਲਵੀ ਉਚਾਰਨ: [ˈriːta ˈlɛːvi montalˈtʃiːni]; 22 ਅਪਰੈਲ 1909 – 30 ਦਸੰਬਰ 2012) ਇੱਕ ਇਤਾਲਵੀ ਨੋਬਲ ਵਿਜੇਤਾ ਸੀ ਜਿਸਨੂੰ ਇਹ ਸਨਮਾਨ ਤੰਤਰ-ਜੀਵ ਵਿਗਿਆਨ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਕੰਮ ਲਈ ਮਿਲਿਆ। ਇਸਨੂੰ ਇਸਦੇ ਸਹਿਕਰਮੀ ਸਟੈਨਲੀ ਕੋਹਨ ਦੇ ਨਾਲ 1986 ਵਿੱਚ "ਤੰਤੂ ਵਿਕਾਸ ਫੈਕਟਰ" ਦੀ ਖੋਜ ਲਈ ਨੋਬਲ ਇਨਾਮ ਨਾਲ ਸਨਮਾਨਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ।^[2] 2001 ਤੋਂ ਇਸਦੀ ਮੌਤ ਤੱਕ ਇਹ ਇਤਾਲਵੀ ਸੈਨਟ ਦੀ ਆਜੀਵਨ ਸੈਨੇਟਰ ਸੀ।^[3]

ਆਜੀਵਨ ਸੈਨੇਟਰ ਰੀਤਾ ਲੇਵੀ-ਮੋਨਤਾਲਚੀਨੀ
ਰੀਤਾ ਮੋਨਤਾਲਚੀਨੀ 1950ਵਿਆਂ ਵਿੱਚ
ਜਨਮ	(1909-04-22)22 ਅਪ੍ਰੈਲ 1909 ਤੂਰੀਨ, ਇਟਲੀ
ਮੌਤ	30 ਦਸੰਬਰ 2012(2012-12-30) (ਉਮਰ 103) ਰੋਮ, ਇਟਲੀ
ਰਾਸ਼ਟਰੀਅਤਾ	ਇਤਾਲਵੀ
ਨਾਗਰਿਕਤਾ	ਇਟਲੀ
ਅਲਮਾ ਮਾਤਰ	ਤੂਰੀਨ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ
ਲਈ ਪ੍ਰਸਿੱਧ	ਤੰਤੂ ਵਿਕਾਸ ਫੈਕਟਰ
ਪੁਰਸਕਾਰ	Louisa Gross Horwitz Prize (1983) Albert Lasker Award for Basic Medical Research (1986) Nobel Prize in Physiology or Medicine (1986) National Medal of Science (1987) ForMemRS (1995)[1]
ਵਿਗਿਆਨਕ ਕਰੀਅਰ
ਖੇਤਰ	ਤੰਤਰ ਵਿਗਿਆਨ
ਅਦਾਰੇ	Washington University in St. Louis

ਰੀਤਾ ਲੇਵੀ-ਮੋਨਤਾਲਚੀਨੀ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਉਮਰ ਦੀ ਨੋਬਲ ਵਿਜੇਤਾ ਸੀ ਅਤੇ ਇਹ ਅਜਿਹੀ ਪਹਿਲੀ ਨੋਬਲ ਵਿਜੇਤਾ ਸੀ ਜਿਸਦੀ ਮੌਤ 100 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਹੋਈ।^[4] 22 ਅਪਰੈਲ 2009 ਨੂੰ ਇਸਦੇ 100ਵੇਂ ਜਨਮ ਦਿਨ ਉੱਤੇ ਰੋਮ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਹਾਲ ਵਿੱਚ ਇਸ ਲਈ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਜਨਮ ਦਿਨ ਪਾਰਟੀ ਰੱਖੀ ਗਈ।^[5][6]

ਮੁੱਢਲਾ ਜੀਵਨ ਅਤੇ ਸਿੱਖਿਆ

ਲੇਵੀ-ਮੋਨਤਾਲਸੀਨੀ ਦਾ ਜਨਮ 22 ਅਪ੍ਰੈਲ 1909 ਨੂੰ ਤੁਰਿਨ^[7], ਇੱਕ ਸੇਫ਼ਾਰਡਿਕ ਯਹੂਦੀ ਪਰਿਵਾਰ, ਵਿੱਚ ਹੋਇਆ ਸੀ।^[8] ਉਹ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਜੁੜਵਾ ਭੈਣ ਪਾਓਲਾ ਚਾਰ ਬੱਚਿਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਸਭ ਤੋਂ ਛੋਟੀਆਂ ਸਨ।^[9] ਉਸ ਦੇ ਮਾਪੇ ਅਡੇਲ ਮੋਨਤਾਲਸੀਨੀ, ਇੱਕ ਚਿੱਤਰਕਾਰ ਅਤੇ ਐਡਮੋ ਲੇਵੀ, ਇੱਕ ਇਲੈਕਟ੍ਰੀਕਲ ਇੰਜੀਨੀਅਰ ਅਤੇ ਗਣਿਤ ਦਾ ਮਾਹਰ, ਸੀ ਜਿਸ ਦਾ ਪਰਿਵਾਰ ਵੀਹਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਅਖੀਰ ਵਿੱਚ, ਕ੍ਰਮਵਾਰ, ਐਸਟੀ ਅਤੇ ਕੈਸਲ ਮੋਨਫੇਰੈਟੋ ਤੋਂ ਤੁਰਿਨ ਚਲੇ ਗਏ ਸਨ।^[10][11]

ਆਪਣੀ ਜਵਾਨੀ ਦੇ ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ, ਉਹ ਇੱਕ ਲੇਖਿਕਾ ਬਣੀ ਅਤੇ ਸਵੀਡਿਸ਼ ਦੀ ਲੇਖਿਕਾ ਸੇਲਮਾ ਲਾਗੇਰਲੇਫ ਦੀ ਪ੍ਰਸ਼ੰਸਾ ਕੀਤੀ^[12], ਪਰ ਇੱਕ ਨਜ਼ਦੀਕੀ ਪਰਿਵਾਰਕ ਦੋਸਤ ਦੀ ਪੇਟ ਦੇ ਕੈਂਸਰ ਕਾਰਨ ਹੋਈ ਮੌਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਸ ਨੇ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਆਫ ਟੂਰਿਨ ਮੈਡੀਕਲ ਸਕੂਲ ਜਾਣ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ। ਉਸ ਦੇ ਪਿਤਾ ਨੇ ਉਸ ਦੀਆਂ ਧੀਆਂ ਦੇ ਕਾਲਜ ਜਾਣ 'ਤੇ ਪਾਬੰਦੀ ਰੱਖੀ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਸ ਨੂੰ ਡਰ ਸੀ ਕਿ ਪੜ੍ਹਾਈ ਨਾਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਤਨੀਆਂ ਅਤੇ ਮਾਵਾਂ ਬਣਨ ਵਜੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਸੰਭਾਵਿਤ ਜ਼ਿੰਦਗੀਆਂ ਵਿੱਚ ਵਿਘਨ ਪੈ ਜਾਵੇਗਾ, ਪਰ ਆਖਰਕਾਰ ਉਸ ਨੇ ਲੇਵੀ-ਮੋਨਤਾਲਸੀਨੀ ਦੀ ਡਾਕਟਰ ਬਣਨ ਦੀ ਇੱਛਾਵਾਂ ਦਾ ਸਮਰਥਨ ਕੀਤਾ। ਟਿਊਰਿਨ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਵਿੱਚ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਤੰਤੂ ਵਿਗਿਆਨੀ ਜਿਊਸੇੱਪ ਲੇਵੀ ਨੇ ਵਿਕਾਸਸ਼ੀਲ ਦਿਮਾਗੀ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਵਿੱਚ ਉਸ ਦੀ ਦਿਲਚਸਪੀ ਪੈਦਾ ਕੀਤੀ। ਸੰਨ 1936 ਵਿੱਚ ਸੁਮਾਕ ਕਮ ਲਾਉਡ ਐਮ.ਡੀ. ਦੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਉਹ ਲੇਵੀ ਦੀ ਸਹਾਇਕ ਵਜੋਂ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਵਿੱਚ ਰਹੀ।^[13]

ਕੈਰੀਅਰ ਅਤੇ ਖੋਜ

1938 ਵਿੱਚ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਦੇ ਅਹੁਦਿਆਂ ਤੋਂ ਯਹੂਦੀਆਂ ਨੂੰ ਰੋਕਣ ਵਾਲਾ ਕਾਨੂੰਨ ਪਾਸ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਲੇਵੀ-ਮੋਨਤਾਲਸਿਨੀ ਨੇ ਸਰੀਰ ਵਿਗਿਆਨ ਵਿਭਾਗ ਵਿੱਚ ਆਪਣਾ ਸਹਾਇਕ ਅਹੁਦਾ ਗੁਆ ਦਿੱਤਾ। ਦੂਜੇ ਵਿਸ਼ਵ ਯੁੱਧ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਬੈਡਰੂਮ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਪ੍ਰਯੋਗਸ਼ਾਲਾ ਸਥਾਪਤ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਮੁਰਗੀ ਦੇ ਭਰੂਣਾਂ ਵਿੱਚ ਨਸਾਂ ਦੇ ਰੇਸ਼ੇ ਦੇ ਵਾਧੇ ਦਾ ਅਧਿਐਨ ਕੀਤਾ, ਜਿਸ ਨੇ ਉਸ ਦੀ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਕੀਤੀ ਖੋਜ ਦੀ ਬਹੁਤਾਤ ਦਾ ਅਧਾਰ ਬਣਾਇਆ। ਉਸ ਨੇ ਇਸ ਤਜਰਬੇ ਦਾ ਦਹਾਕਿਆਂ ਬਾਅਦ ਬਿਆਨ ਕੀਤਾ। ਵਿਗਿਆਨ ਦੀ ਡਾਕੂਮੈਂਟਰੀ ਫ਼ਿਲਮ ਡੈਥ ਬਾਈ ਡਿਜ਼ਾਈਨ/ਦਿ ਲਾਈਫ ਐਂਡ ਟਾਈਮਜ਼ ਆਫ਼ ਲਾਈਫ ਐਂਡ ਟਾਈਮਜ਼ (1997) ਵਿੱਚ ਇਸ ਤਜੁਰਬੇ ਨੂੰ ਸਾਂਝਾ ਕੀਤਾ।^[14] ਇਸ ਫ਼ਿਲਮ ਵਿੱਚ ਉਸ ਦੀ ਜੁੜਵਾ ਭੈਣ ਪਾਓਲਾ ਵੀ ਦਿਖਾਈ ਦਿੱਤੀ ਹੈ, ਜੋ ਇੱਕ ਆਦਰਸ਼ ਕਲਾਕਾਰ ਬਣ ਗਈ ਜਿਸ ਨੂੰ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਅਲਮੀਨੀਅਮ ਦੀਆਂ ਮੂਰਤੀਆਂ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਪ੍ਰਸਿੱਧੀ ਮਿਲੀ ਜੋ ਚਿੱਟੇ ਸਤਹ ਦੇ ਕਾਰਨ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਰੋਸ਼ਨੀ ਲਿਆਉਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਕੀਤੇ ਗਏ ਹਨ।^[15]

ਜਦੋਂ ਸਤੰਬਰ 1943 ਵਿੱਚ, ਜਰਮਨ ਨੇ ਇਟਲੀ ਉੱਤੇ ਹਮਲਾ ਕੀਤਾ, ਤਾਂ ਉਸ ਦਾ ਪਰਿਵਾਰ ਦੱਖਣ ਵੱਲ ਫਲੋਰੈਂਸ ਚਲਾ ਗਿਆ, ਜਿੱਥੇ ਉਹ ਕੁਝ ਗੈਰ-ਯਹੂਦੀ ਦੋਸਤਾਂ ਦੁਆਰਾ ਸੁਰੱਖਿਅਤ, ਝੂਠੀ ਪਛਾਣ ਦੇ ਤਹਿਤ, ਹੋਲੋਕਾਸਟ ਤੋਂ ਬਚ ਗਏ।.^[16] ਆਪਣੀ ਲੁਕਣ ਵਾਲੀ ਜਗ੍ਹਾ 'ਤੇ, ਉਸ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਸਾਂਝੀ ਰਹਿਣ ਵਾਲੀ ਜਗ੍ਹਾ ਦੇ ਇੱਕ ਕੋਨੇ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਪ੍ਰਯੋਗਸ਼ਾਲਾ ਸਥਾਪਤ ਕੀਤੀ। ਨਾਜ਼ੀ ਦੇ ਕਬਜ਼ੇ ਸਮੇਂ, ਲੇਵੀ-ਮੋਂਤਾਲਸਿਨੀ ਐਕਸ਼ਨ ਪਾਰਟੀ ਦੇ ਪੱਖਪਾਤੀਆਂ ਦੇ ਸੰਪਰਕ ਵਿੱਚ ਸੀ।^[17] ਅਗਸਤ 1944 ਵਿੱਚ, ਫਲੋਰੈਂਸ ਦੀ ਰਿਹਾਈ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਉਸ ਨੇ ਅਲਾਇਡ ਸਿਹਤ ਸੇਵਾ ਲਈ ਆਪਣੀ ਡਾਕਟਰੀ ਮੁਹਾਰਤ ਸਵੈ-ਇੱਛਾ ਨਾਲ ਕੀਤੀ। ਉਸ ਦਾ ਪਰਿਵਾਰ 1945 ਵਿੱਚ ਟਿਊਰਿਨ ਵਾਪਸ ਚਲਾ ਗਿਆ ਸੀ।

ਸਤੰਬਰ 1946 ਵਿੱਚ, ਲੇਵੀ-ਮੋਂਤਾਲਸਿਨੀ ਨੂੰ ਸੇਂਟ ਲੂਇਸ 'ਚ ਵਾਸ਼ਿੰਗਟਨ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਵਿਖੇ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਵਿਕਟਰ ਹੈਮਬਰਗਰ ਦੀ ਪ੍ਰਯੋਗਸ਼ਾਲਾ ਵਿੱਚ ਇੱਕ-ਸਮੈਸਟਰ ਖੋਜ ਫੈਲੋਸ਼ਿਪ ਦਿੱਤੀ ਗਈ; ਉਹ ਲੇਵੀ-ਮੋਂਤਾਲਸੀਨੀ ਦੇ ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਵਿਗਿਆਨਕ ਰਸਾਲਿਆਂ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਤ ਕੀਤੇ ਲੇਖਾਂ ਵਿਚੋਂ ਦੋ ਵਿੱਚ ਦਿਲਚਸਪੀ ਰੱਖਦਾ ਸੀ।^[18] ਜਦੋਂ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਘਰੇਲੂ ਪ੍ਰਯੋਗਸ਼ਾਲਾ ਪ੍ਰਯੋਗਾਂ ਦੇ ਨਤੀਜਿਆਂ ਦੀ ਨਕਲ ਕੀਤੀ, ਤਾਂ ਹੈਮਬਰਗਰ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਇੱਕ ਖੋਜ ਸਹਿਯੋਗੀ ਅਹੁਦੇ ਦੀ ਪੇਸ਼ਕਸ਼ ਕੀਤੀ, ਜਿਸ ਦੀ ਉਸ ਨੇ 30 ਸਾਲਾਂ ਤੱਕ ਨਿਯੁਕਤੀ ਕੀਤੀ। ਇਹ ਉਹ ਥਾਂ ਸੀ ਜਿੱਥੇ 1952 ਵਿੱਚ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣਾ ਸਭ ਤੋਂ ਮਹੱਤਵਪੂਰਣ ਕੰਮ ਕੀਤਾ: ਕੁਝ ਕੈਂਸਰ ਵਾਲੇ ਟਿਸ਼ੂਆਂ ਦੇ ਨਿਰੀਖਣ ਤੋਂ ਨਸਾਂ ਦੇ ਵਾਧੇ ਦੇ ਕਾਰਕ (ਐਨ.ਜੀ.ਐਫ.) ਨੂੰ ਅਲੱਗ ਕਰਨਾ ਜੋ ਨਸਾਂ ਦੇ ਸੈੱਲਾਂ ਦੇ ਬਹੁਤ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਵਿਕਾਸ ਦਾ ਕਾਰਨ ਬਣਦਾ ਹੈ।^[19] ਟਿਊਮਰ ਦੇ ਟੁਕੜਿਆਂ ਨੂੰ "ਜਵਾਨ ਭਰੂਣ" (chick embryos) ਵਿੱਚ ਤਬਦੀਲ ਕਰਦਿਆਂ, ਮੋਨਤਾਲਸੀਨੀ ਨੇ ਸੈੱਲਾਂ ਦਾ ਇੱਕ ਸਮੂਹ ਸਥਾਪਤ ਕੀਤਾ ਜੋ ਨਸਾਂ ਦੇ ਰੇਸ਼ੇ ਨਾਲ ਭਰਪੂਰ ਸਨ। ਟਿਊਮਰ ਸੈੱਲਾਂ ਦੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਇੱਕ ਹਾਲੋ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹਰ ਥਾਂ ਵੱਧ ਰਹੀ ਨਸਾਂ ਦੀ ਖੋਜ ਹੈਰਾਨ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਸੀ।

ਉਸ ਨੂੰ 1958 ਵਿੱਚ, ਪੂਰਾ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ। 1962 ਵਿੱਚ, ਉਸ ਨੇ ਰੋਮ 'ਚ ਇੱਕ ਦੂਜੀ ਪ੍ਰਯੋਗਸ਼ਾਲਾ ਸਥਾਪਿਤ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਆਪਣਾ ਸਮਾਂ ਉਥੇ ਅਤੇ ਸੇਂਟ ਲੂਈਸ ਵਿੱਚ ਵੰਡਿਆ। 1963 ਵਿੱਚ, ਉਹ ਤੰਤੂ ਵਿਗਿਆਨ ਸੰਬੰਧੀ ਖੋਜ ਵਿੱਚ ਮਹੱਤਵਪੂਰਣ ਯੋਗਦਾਨ ਸਦਕਾ "ਮੈਕਸ ਮਾਇਨ ਵੈਸਟਨ ਅਵਾਰਡ" (ਯੂਨਾਈਟਿਡ ਸੇਰੇਬਰਲ ਪੈਲਸੀ ਐਸੋਸੀਏਸ਼ਨ ਦੁਆਰਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ) ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਪਹਿਲੀ ਔਰਤ ਬਣ ਗਈ।

1961 ਤੋਂ 1969 ਤੱਕ, ਉਸ ਨੇ ਸੀ.ਐਨ.ਆਰ. (ਰੋਮ) ਦੇ ਨਿਊਰੋਬਾਇਓਲੋਜੀ ਦੇ ਖੋਜ ਕੇਂਦਰ, ਅਤੇ 1969 ਤੋਂ 1978 ਤੱਕ, ਸੈਲੂਲਰ ਜੀਵ ਵਿਗਿਆਨ ਦੀ ਪ੍ਰਯੋਗਸ਼ਾਲਾ ਦਾ ਨਿਰਦੇਸ਼ਨ ਕੀਤਾ। 1977 ਵਿੱਚ ਸੇਵਾਮੁਕਤ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਉਸ ਨੂੰ ਰੋਮ ਵਿੱਚ ਇਟਾਲੀਅਨ ਨੈਸ਼ਨਲ ਕਾਉਂਸਲ ਆਫ਼ ਰਿਸਰਚ ਦੇ ਇੰਸਟੀਚਿਊਟ ਆਫ ਸੈੱਲ ਜੀਵ-ਵਿਗਿਆਨ ਦੀ ਡਾਇਰੈਕਟਰ ਨਿਯੁਕਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ। ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਉਹ 1979 'ਚ ਇਸ ਅਹੁਦੇ ਤੋਂ ਸੇਵਾ ਮੁਕਤ ਹੋ ਗਈ, ਹਾਲਾਂਕਿ, ਮਹਿਮਾਨ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਵਜੋਂ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਣਾ ਜਾਰੀ ਰੱਖਿਆ।^[20]

ਲੇਵੀ-ਮੋਨਤਾਲਸਿਨੀ ਨੇ 2002 ਵਿੱਚ ਯੂਰਪੀਅਨ ਬ੍ਰੇਨ ਰਿਸਰਚ ਸੰਸਥਾ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਫਿਰ ਇਸ ਦੇ ਪ੍ਰਧਾਨ ਵਜੋਂ ਸੇਵਾ ਨਿਭਾਈ।^[21][22] ਇਸ ਸੰਸਥਾ ਵਿੱਚ ਉਸ ਦੀ ਭੂਮਿਕਾ 2010 ਵਿੱਚ ਵਿਗਿਆਨਕ ਭਾਈਚਾਰੇ ਦੇ ਕੁਝ ਹਿੱਸਿਆਂ ਵੱਲੋਂ ਕੀਤੀ ਗਈ ਅਲੋਚਨਾ ਦੇ ਕੇਂਦਰ ਵਿੱਚ ਸੀ।^[23]

ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਜੀਵਨ

1 ਅਗਸਤ 2001 ਨੂੰ, ਉਸ ਨੂੰ ਇਟਲੀ ਦੇ ਰਾਸ਼ਟਰਪਤੀ, ਕਾਰਲੋ ਅਜੀਗਲੀਓ ਸਿਮਪੀ ਦੁਆਰਾ ਜੀਵਨ ਲਈ ਸੈਨੇਟਰ ਨਿਯੁਕਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ।

28-29 ਅਪ੍ਰੈਲ 2006 ਨੂੰ, ਲੇਵੀ-ਮੋਂਟਾਲਸਿਨੀ, ਜਿਸ ਦੀ ਉਮਰ 97 ਸਾਲ ਸੀ, ਨੇ ਨਵੀਂ ਚੁਣੀ ਸੈਨੇਟ ਦੀ ਉਦਘਾਟਨੀ ਅਸੈਂਬਲੀ ਵਿੱਚ ਸ਼ਿਰਕਤ ਕੀਤੀ, ਜਿਸ ਤੇ ਸੈਨੇਟ ਦਾ ਪ੍ਰਧਾਨ ਚੁਣਿਆ ਗਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਕੇਂਦਰ-ਖੱਬੇ ਉਮੀਦਵਾਰ ਫ੍ਰੈਂਕੋ ਮਰੀਨੀ ਲਈ ਆਪਣੀ ਪਸੰਦ ਦੀ ਘੋਸ਼ਣਾ ਕੀਤੀ। ਰੋਮਨੋ ਪ੍ਰੋਦੀ ਦੀ ਸਰਕਾਰ ਦੇ ਸਮਰਥਨ ਦੇ ਕਾਰਨ, ਉਸ ਦੀ ਅਕਸਰ ਕੁਝ ਸੱਜੇ-ਪੱਖੀ ਸੈਨੇਟਰਾਂ ਦੁਆਰਾ ਆਲੋਚਨਾ ਕੀਤੀ ਗਈ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਉਸ 'ਤੇ ਸਰਕਾਰ ਨੂੰ ਬਚਾਉਣ ਦਾ ਦੋਸ਼ ਲਗਾਇਆ ਜਦੋਂ ਸੈਨੇਟ ਵਿੱਚ ਸਰਕਾਰ ਦੀ ਬਹੁ-ਗਿਣਤੀ ਬਹੁਮਤ ਜੋਖਮ ਵਿੱਚ ਸੀ।