ਸਕਾਰਫ਼

ਸਕਾਰਫ, ਗਲੇ ਦੇ ਦੁਆਲੇ ਪਹਿਨਿਆ ਜਾਣ ਵਾਲਾ ਕੱਪੜੇ ਦਾ ਇੱਕ ਟੁਕੜਾ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ ਗਰਮੀ, ਸੂਰਜ ਦੀ ਸੁਰੱਖਿਆ, ਸਫਾਈ, ਫੈਸ਼ਨ ਜਾਂ ਧਾਰਮਿਕ ਕਾਰਣਾਂ ਲਈ ਹੈ। ਉਹ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਵੱਖ ਵੱਖ ਸਾਮੱਗਰੀ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਉੱਨ, ਕਸਮਤ, ਲਿਨਨ ਜਾਂ ਕਪਾਹ ਵਿੱਚ ਬਣਾਏ ਜਾ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਇੱਕ ਆਮ ਕਿਸਮ ਦਾ ਕੱਪੜਾ ਹੈ।

ਗਰਮ ਊਨੀ ਸਕਾਰਫ਼ ਅਤੇ ਜੈਕਟ ਪਹਿਨਣ ਵਾਲਾ ਆਦਮੀ

ਆਧੁਨਿਕ ਰੰਗਦਾਰ ਫੈਸ਼ਨ ਸਕਾਰਫ਼ ਪਹਿਨਣ ਵਾਲੀ ਮਾਡਲ

ਇਤਿਹਾਸ

ਪੁਰਾਣੇ ਜ਼ਮਾਨੇ ਤੋਂ ਸਕਾਰਵ ਪਾਏ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।^[1] 9 ਵੀਂ ਸਦੀ ਬੀ.ਸੀ. ਤੋਂ ਅਸ਼ੇਰਨਾਸ਼ਿਰਪੱਲ II ਦੀ ਮੂਰਤੀ ਸ਼ਾਹੀ ਪਹਿਨਣ ਵਾਲੇ ਸ਼ਾਲ ਨੂੰ ਪੇਸ਼ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਰੋਮ ਵਿਚ, ਕੱਪੜੇ ਨੂੰ ਨਿੱਘੇ ਰਹਿਣ ਦੀ ਬਜਾਇ ਸਾਫ਼ ਰੱਖਣ ਲਈ ਵਰਤਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਇਸਨੂੰ ਫੋਕਲ ਜਾਂ ਸੂਡਾਰੀਅਮ ("ਪਸੀਨਾ ਕਪੜੇ" ਲਈ ਲਾਤੀਨੀ ਤੋਂ ਸੂਡਾਰੀਅਮ) ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਗਰਮ ਮੌਸਮ ਵਿੱਚ ਪਸੀਨਾ ਨੂੰ ਪੂੰਝਣ ਅਤੇ ਗਰਮ ਮੌਸਮ ਵਿੱਚ ਮੂੰਹ ਪਾਉਣ ਲਈ ਵਰਤਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਮੂਲ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਮਨੁੱਖਾਂ ਦੁਆਰਾ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਗਰਦਨ ਦੇ ਦੁਆਲੇ ਪਹਿਨਿਆ ਜਾਂਦੇ ਸਨ ਜਾਂ ਆਪਣੇ ਬੈਲਟ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਹੋਏ ਸਨ।

ਇਤਿਹਾਸਕਾਰ ਮੰਨਦੇ ਹਨ ਕਿ ਚੀਨ ਸਮਰਾਟ ਚੇਗ ਦੇ ਸ਼ਾਸਨਕਾਲ ਦੌਰਾਨ, ਕੱਪੜੇ ਦੀਆਂ ਸਕਾਰੋਜ਼ਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਅਧਿਕਾਰੀਆਂ ਜਾਂ ਚੀਨੀ ਯੋਧਿਆਂ ਦੇ ਅਹੁਦੇ ਦੀ ਪਛਾਣ ਕਰਨ ਲਈ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ।

ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ, 17 ਵੀਂ ਸਦੀ ਵਿੱਚ ਕਰੋਸ਼ੀਆ ਵਿੱਚ ਸਟਾਫ ਦੇ ਸਭਨਾਂ ਸੈਨਿਕਾਂ ਦੁਆਰਾ ਸੁੱਤੇ ਵੀ ਪਾਏ ਜਾਂਦੇ ਸਨ ਸੈਨਿਕਾਂ ਦੇ ਸਕਾਰਮਾਂ ਵਿੱਚ ਇਕੋ ਇੱਕ ਫ਼ਰਕ ਹੈ ਜੋ ਰੈਂਕ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਫ਼ਰਕ ਨੂੰ ਮਨੋਨੀਤ ਕਰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਜਦੋਂ ਅਫਸਰਾਂ ਦੇ ਰੇਸ਼ਮ ਦੀਆਂ ਸੁੱਭੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਸਨ ਤਾਂ ਦੂਜੇ ਨੰਬਰ ਸੁੰਦਰ ਸੂਰਾਂ ਨਾਲ ਜਾਰੀ ਕੀਤੇ ਜਾਂਦੇ ਸਨ। ਕੁਝ ਕੁ ਕ੍ਰੋਏਸ਼ੀਅਨ ਫ਼ੌਜੀ ਫ੍ਰੈਂਚ ਫ਼ੌਜਾਂ ਨਾਲ ਕਿਰਾਏਦਾਰ ਸਨ ਪੁਰਸ਼ਾਂ ਦੇ ਸਕਾਰਵ ਨੂੰ ਕਈ ਵਾਰ "ਕ੍ਰਾਵਤਾਂ" (ਫ਼੍ਰੈਂਚ ਕਰਵੈਤ ਤੋਂ ਭਾਵ ਭਾਵ "ਕ੍ਰੌਟ") ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਇਹ ਨਿੱਕੇਟੀਨੀ ਦਾ ਪੂਰਵਜ ਸਨ। [ਹਵਾਲਾ ਲੋੜੀਂਦਾ]

ਸਕਾਰਫ਼ 19 ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ ਆਦਮੀਆਂ ਅਤੇ ਔਰਤਾਂ ਦੋਵਾਂ ਲਈ ਇੱਕ ਅਸਲ ਫੈਸ਼ਨ ਐਕਸੈਸਰੀ ਬਣ ਗਈ। 20 ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਮੱਧ ਤੱਕ, ਸਕਾਰਵਜ਼ ਸਭ ਤੋਂ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ [ਹਵਾਲਾ ਲੋੜੀਂਦਾ] ਬਣ ਗਿਆ ਅਤੇ ਪੁਰਸ਼ਾਂ ਅਤੇ ਔਰਤਾਂ ਦੋਨਾਂ ਲਈ ਬਹੁਪੱਖੀ ਕੱਪੜੇ ਦੇ ਸਹਾਇਕ ਸੀ।

ਵਰਤੋਂ ਅਤੇ ਕਿਸਮਾਂ

ਠੰਡੇ ਮਾਹੌਲ ਵਿੱਚ, ਇੱਕ ਮੋਟੀ ਬੁਣਿਆ ਹੋਇਆ ਸਕਾਰਫ਼, ਅਕਸਰ ਉੱਨ ਦੀ ਬਣੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਗਲੇ ਦੇ ਦੁਆਲੇ ਬੰਨ੍ਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਜੋ ਨਿੱਘੇ ਰਹਿਣ ਇਹ ਆਮ ਤੌਰ ਤੇ ਇੱਕ ਭਾਰੀ ਜੈਕਟ ਜਾਂ ਕੋਟ ਨਾਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।

ਸੁੱਟੀ, ਧੂੜ ਚੜ੍ਹਨ ਵਾਲੇ ਗਰਮ ਮਾਹੌਲ, ਜਾਂ ਵਾਤਾਵਰਨ ਵਿੱਚ ਜਿੱਥੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਹਵਾਈ ਗੰਦਗੀ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਇੱਕ ਪਤਲੇ ਸਿਰ-ਕਪੜੇ, ਕੈਰਚਫ਼, ਜਾਂ ਬੈਂਡਨਾ ਅਕਸਰ ਵਾਲਾਂ ਨੂੰ ਸਾਫ ਰੱਖਣ ਲਈ ਅੱਖਾਂ ਅਤੇ ਨੱਕ ਤੇ ਮੂੰਹ ਤੇ ਪਹਿਨਦੇ ਹਨ। ਸਮੇਂ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ, ਇਹ ਰਿਵਾਜ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਸਭਿਆਚਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ਖ਼ਾਸ ਤੌਰ ਤੇ ਔਰਤਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਫੈਸ਼ਨ ਵਾਲੇ ਬਾਜ਼ਾਰ ਵਿੱਚ ਵਿਕਸਤ ਹੋ ਗਈ ਹੈ ਕਰੋਕੈਟ, ਜੋ ਕਿ ਨੇਕਟੀ ਦੇ ਇੱਕ ਪੂਰਵਜ ਅਤੇ ਝੁਕਣ ਵਾਲੀ ਟਾਈ, ਕਰੋਸ਼ੀਆ ਵਿੱਚ ਇਸ ਕਿਸਮ ਦੇ ਸਕਾਰਵ ਵਿੱਚੋਂ ਪੈਦਾ ਹੋਏ।

ਭਾਰਤ ਵਿਚ, ਬੰਧਨੀ ਦੇ ਕੰਮ ਵਿੱਚ ਉਨੀ ਸਕਾਰਫ ਬਹੁਤ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਹਨ। ਬੰਧਾਨੀ ਜਾਂ ਬੰਧਜ ਗੁਜਰਾਤ ਰਾਜ ਦੇ ਕੱਛ ਜ਼ਿਲੇ ਦੇ ਭੁੱਜ ਅਤੇ ਮੰਡਵੀ ਵਿੱਚ ਆਮ ਤੌਰ ਤੇ ਵਰਤੇ ਗਏ ਟਾਈ ਅਤੇ ਰੰਗੀ ਤਕਨੀਕ ਦਾ ਨਾਂ ਹੈ।

ਚਿਹਰੇ ਦੇ ਹੇਠਲੇ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਕਵਰ ਕਰਨ ਲਈ ਵਰਤੇ ਜਾਂਦੇ ਸਕਾਰਵਜ਼ ਨੂੰ ਕਈ ਵਾਰੀ ਮਫਲਰ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਸਕਾਰਵਜ਼ ਬੋਲਚਾਲਤ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਨ ਜਿਸਨੂੰ ਇੱਕ ਗਰਦਨ-ਰੈਂਪ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਸਕਾਰਫ ਨੂੰ ਕਈ ਤਰੀਕਿਆਂ ਨਾਲ ਬੰਨਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਕੈਟ-ਬਿਟੀ ਧਨੁਸ਼, ਵਰਗ ਗੰਢ, ਕਾਊਬੋ ਬਿੱਬ, ਅਸਕੋਟ ਗੰਢ, ਲੂਪ, ਨੇਟਤੀ ਅਤੇ ਜਿਪਸੀ ਕੈਰਚਫ।^[2] ਸਕਾਰਫ ਨੂੰ ਸਿਰ 'ਤੇ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਤਰੀਕਿਆਂ ਨਾਲ ਵੀ ਜੋੜਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ।

ਧਾਰਮਿਕ ਜਾਂ ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਵਰਤੋਂ ਵਿੱਚ

ਕਈ ਈਸਾਈ ਧਾਰਮਾਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਜੋ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਲਿਟਰਜਿਕਲ ਵਸਤੂਆਂ ਦੇ ਹਿੱਸੇ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸਟੌਲ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਵਰਦੀੋਆਂ ਵਿੱਚ

ਸਿਲਕ ਸਕਾਰਵਜ਼ ਨੂੰ ਪਹਿਲੇ ਹਵਾਈ ਜਹਾਜ਼ ਦੇ ਪਾਇਲਟ ਦੁਆਰਾ ਵਰਤਿਆ ਗਿਆ ਸੀ ਤਾਂ ਕਿ ਉੱਡਣ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚੋਂ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਣ ਤੋਂ ਤਿਲਕ ਧੂਪ ਨੂੰ ਰੱਖਿਆ ਜਾ ਸਕੇ। ਗੈਂਡਰ ਚੋਫਿੰਗ ਨੂੰ ਰੋਕਣ ਲਈ ਬੰਦ ਕੁੱਕਪਿੱਟ ਜਹਾਜ਼ ਦੇ ਪਾਇਲਟ ਦੁਆਰਾ ਪਹਿਨਿਆ ਗਏ ਸਨ, ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਲੜਾਕੂ ਪਾਇਲਟ ਦੁਆਰਾ, ਜੋ ਲਗਾਤਾਰ ਦੁਸ਼ਮਨਾਂ ਦੇ ਜਹਾਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖਣ ਲਈ ਲਗਾਤਾਰ ਆਪਣੇ ਸਿਰ ਨੂੰ ਪਾਸੇ ਤੋਂ ਮੋੜ ਦਿੰਦੇ ਸਨ. ਅੱਜ, ਫੌਜੀ ਫ਼ਲਾਈਟ ਦੇ ਕਰਮਚਾਰੀ ਯੂਨਿਟ ਚਿੰਨ੍ਹ ਅਤੇ ਨਿਸ਼ਾਨ ਨਾਲ ਪ੍ਰਭਾਵਸ਼ਾਲੀ ਕਾਰਨਾਂ ਕਰਕੇ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ ਬਲਕਿ ਇਸ ਦੀ ਬਜਾਏ ਏਸਪਿਰਟ-ਦੀ-ਕੋਰਪਸ ਅਤੇ ਵਿਰਾਸਤੀ ਹਨ।

 ਸੰਯੁਕਤ ਬਾਦਸ਼ਾਹੀ ਵਿੱਚ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਰਵਾਇਤੀ ਪਹਿਨਣ ਚ ਅਕਾਦਮਿਕ ਰੁਮਾਲ ਨਾਲ ਵਿਲੱਖਣ ਸੰਜੋਗ ਦੀ ਸਟਰਿੱਪ ਰੰਗ ਤੋਂ ਆਪਣੇ ਵਿਅਕਤੀਗਤ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਜਾਂ ਕਾਲਜ ਦੀ ਪਛਾਣ ਹੰਦੀ ਹੈ।

ਸਕੌਟਿੰਗ ਅੰਦੋਲਨ ਦੇ ਮੈਂਬਰ ਆਪਣੀ ਵਰਲਡ ਦੇ ਹਿੱਸੇ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਗਲਵਿੰਕ ਵਰਗੇ ਸਕਾਰਫ ਜਿਹੀ ਚੀਜ਼ ਨੂੰ ਪਹਿਨਦੇ ਹਨ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਕਈ ਵਾਰ ਇੱਕ ਸਕਾਰਫ਼ ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਕੁਝ ਸੋਸ਼ਲਿਸਟ ਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚ, ਯੰਗ ਪਾਇਨੀਅਰਾਂ ਨੇ ਇੱਕ ਗਲੇਕਫ਼ਿ਼ਰ ਪਾਈ ਸੀ ਜਿਸਨੂੰ ਲਾਲ ਸਕਾਰਫ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ।