ਸਿੰਘ ਸਭਾ ਲਹਿਰ

ਸਿੰਘ ਸਭਾ ਲਹਿਰ ਇੱਕ ਸਿੱਖ ਲਹਿਰ ਸੀ ਜੋ ਪੰਜਾਬ ਵਿੱਚ 1870 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਵਿੱਚ ਈਸਾਈਆਂ, ਹਿੰਦੂ ਸੁਧਾਰ ਲਹਿਰਾਂ (ਬ੍ਰਹਮੋ ਸਮਾਜੀਆਂ, ਆਰੀਆ ਸਮਾਜ) ਦੀਆਂ ਧਰਮ-ਧਰਮ ਦੀਆਂ ਗਤੀਵਿਧੀਆਂ ਦੇ ਪ੍ਰਤੀਕਰਮ ਵਜੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਈ ਸੀ।^[1] ਇਸ ਲਹਿਰ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਇੱਕ ਅਜਿਹੇ ਦੌਰ ਵਿੱਚ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ ਜਦੋਂ ਸਿੱਖ ਸਾਮਰਾਜ ਨੂੰ ਭੰਗ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਅੰਗਰੇਜ਼ਾਂ ਦੁਆਰਾ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਮਿਲਾ ਲਿਆ ਗਿਆ ਸੀ, ਖਾਲਸਾ ਆਪਣਾ ਮਾਣ ਗੁਆ ਚੁੱਕਾ ਸੀ, ਅਤੇ ਮੁੱਖ ਧਾਰਾ ਦੇ ਸਿੱਖ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਦੂਜੇ ਧਰਮਾਂ ਵਿੱਚ ਤਬਦੀਲ ਹੋ ਰਹੇ ਸਨ।^[1] ਲਹਿਰ ਦੇ ਉਦੇਸ਼ "ਸੱਚੇ ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਦਾ ਪ੍ਰਚਾਰ ਕਰਨਾ ਅਤੇ ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਨੂੰ ਇਸਦੀ ਪੁਰਾਤਨ ਸ਼ਾਨ ਨੂੰ ਬਹਾਲ ਕਰਨਾ; ਸਿੱਖਾਂ ਦੀਆਂ ਇਤਿਹਾਸਕ ਅਤੇ ਧਾਰਮਿਕ ਪੁਸਤਕਾਂ ਨੂੰ ਲਿਖਣਾ ਅਤੇ ਵੰਡਣਾ; ਅਤੇ ਰਸਾਲਿਆਂ ਅਤੇ ਮੀਡੀਆ ਦੁਆਰਾ ਗੁਰਮੁਖੀ ਪੰਜਾਬੀ ਦਾ ਪ੍ਰਚਾਰ ਕਰਨਾ ਸੀ।"^[1] ਇਸ ਲਹਿਰ ਨੇ ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਨੂੰ ਸੁਧਾਰਨ ਅਤੇ ਦੂਜੇ ਧਰਮਾਂ ਵਿੱਚ ਪਰਿਵਰਤਿਤ ਹੋਏ ਧਰਮ-ਤਿਆਗੀ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਸਿੱਖੀ ਵਿੱਚ ਵਾਪਸ ਲਿਆਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ; ਨਾਲ ਹੀ ਸਿੱਖ ਭਾਈਚਾਰੇ ਨੂੰ ਅੱਗੇ ਵਧਾਉਣ ਲਈ ਪ੍ਰਭਾਵਸ਼ਾਲੀ ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਅਧਿਕਾਰੀਆਂ ਦੀ ਦਿਲਚਸਪੀ ਲਈ। ਆਪਣੀ ਸਥਾਪਨਾ ਦੇ ਸਮੇਂ, ਸਿੰਘ ਸਭਾ ਦੀ ਨੀਤੀ ਦੂਜੇ ਧਰਮਾਂ ਅਤੇ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਮਾਮਲਿਆਂ ਦੀ ਆਲੋਚਨਾ ਤੋਂ ਬਚਣ ਦੀ ਸੀ।^[1][2]

ਸਥਾਪਨਾ

ਪਹਿਲੀ ਸਿੰਘ ਸਭਾ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ 1873 ਵਿੱਚ ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰ ਵਿੱਚ ਤਿੰਨ ਮੁੱਖ ਖਤਰਿਆਂ ਦੇ ਜਵਾਬ ਵਜੋਂ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ:^[3]

• ਇਸਾਈ ਮਿਸ਼ਨਰੀ ਗਤੀਵਿਧੀ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਵੱਧ ਤੋਂ ਵੱਧ ਸਿੱਖਾਂ ਨੂੰ ਈਸਾਈ ਬਣਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ,
• ਆਰੀਆ ਸਮਾਜ ਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਸ਼ੁੱਧੀ ("ਸ਼ੁੱਧੀਕਰਨ") ਮੁਹਿੰਮਾਂ ਨਾਲ "ਉਲਟਾ-ਧਰਮ-ਧਰਮ" ਬਣਾਉਣਾ, ਜੋ ਕਿ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਹਿੰਦੂ ਰਾਸ਼ਟਰਵਾਦੀ ਚੇਤਨਾ ਦੇ ਵਧਦੇ ਲਹਿਰ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਸਨ, ਅਤੇ
• ਨਾਮਧਾਰੀ ਸਿੱਖਾਂ ਵਰਗੇ ਸਮੂਹਾਂ ਦੀਆਂ ਬਾਗੀ ਕਾਰਵਾਈਆਂ ਕਾਰਨ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸਿੱਖਾਂ ਦੀ ਬਰਤਾਨਵੀ ਸਰਪ੍ਰਸਤੀ ਗੁਆਉਣ ਦੀ ਸੰਭਾਵਨਾ।^[3]

ਸਿੰਘ ਸਭਾ ਦੇ ਸਮਾਨਾਂਤਰ, 1869 ਵਿਚ ਪੰਜਾਬੀ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਅੰਜੁਮਨ-ਏ-ਇਸਲਾਮੀਆ ਨਾਲ ਸੰਗਠਿਤ ਕੀਤਾ। ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਬ੍ਰਹਮੋ ਸਮਾਜ, ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਬੋਲਣ ਵਾਲੇ ਬੰਗਾਲੀਆਂ ਦੀ ਬਣੀ ਹਿੰਦੂ ਸੁਧਾਰ ਲਹਿਰ, ਉਸ ਸਮੇਂ ਪੰਜਾਬ ਵਿੱਚ ਬ੍ਰਿਟਿਸ਼ ਪ੍ਰਸ਼ਾਸਨ ਦੇ ਹੇਠਲੇ ਹਿੱਸੇ ਵਜੋਂ ਕੰਮ ਕਰਦੀ ਸੀ, ਨੇ 1860 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਵਿੱਚ ਕਈ ਪੰਜਾਬੀ ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਖਾਵਾਂ ਸਥਾਪਤ ਕੀਤੀਆਂ ਸਨ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਸਮਾਜਿਕ-ਧਾਰਮਿਕ ਜਥੇਬੰਦੀਆਂ ਨੇ ਸਿੰਘ ਸਭਾ ਦੇ ਗਠਨ ਲਈ ਵੀ ਪ੍ਰੇਰਿਆ। ਆਰੀਆ ਸਮਾਜ ਲਹਿਰ, ਜਿਸ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਗੁਜਰਾਤ ਦੇ ਇੱਕ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਦਯਾਨੰਦ ਸਰਸਵਤੀ ਦੁਆਰਾ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ,^[4] 1877 ਵਿਚ ਪੰਜਾਬ ਆਇਆ,^[5] ਅਤੇ ਸਿੱਖਿਆ ਦੇ ਮਾਧਿਅਮ ਵਜੋਂ ਹਿੰਦੀ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਨੂੰ ਉਤਸ਼ਾਹਿਤ ਕੀਤਾ। ਬਸਤੀਵਾਦੀ ਹਿੰਦੂ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਨਵੇਂ ਸਿੱਖਿਆ ਭਾਗ ਨੂੰ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਤੌਰ 'ਤੇ ਆਕਰਸ਼ਿਤ ਕਰਨਾ,^[6] ਇਸਨੇ ਇੱਕ "ਸ਼ੁੱਧ", ਤਰਕਸ਼ੀਲ, ਕੋਡਬੱਧ ਹਿੰਦੂਵਾਦ ਦਾ ਸਮਰਥਨ ਕੀਤਾ,^[4] ਇੱਕ "ਵੈਦਿਕ ਸੁਨਹਿਰੀ ਯੁੱਗ" 'ਤੇ ਅਧਾਰਤ ਹੈ ਜਿਸ 'ਤੇ ਹਿੰਦੂ ਸਮਾਜ ਦਾ ਮਾਡਲ ਬਣਾਉਣਾ ਹੈ, ਜਿਸਦੀ ਕਲਪਨਾ ਕੁਝ ਪੋਸਟ-ਵੈਦਿਕ ਵਿਚਾਰਾਂ ਨੂੰ ਬਰਕਰਾਰ ਰੱਖਦੇ ਹੋਏ ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਪਰੰਪਰਾਵਾਂ ਦੀ ਚੋਣਵੇਂ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਪੁਨਰ ਵਿਆਖਿਆ ਕਰਕੇ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ।^[7] ਇਸਨੇ ਬਹੁਦੇਵਵਾਦ, ਮੂਰਤੀ ਅਤੇ ਅਵਤਾਰ ਪੂਜਾ, ਮੰਦਰ ਦੀਆਂ ਭੇਟਾਂ, ਤੀਰਥ ਯਾਤਰਾਵਾਂ, ਵਿਧਵਾ ਪੁਨਰ-ਵਿਆਹ ਦੀ ਮਨਾਹੀ, ਬਾਲ ਵਿਆਹ, ਸਤੀ, ਅਤੇ ਬ੍ਰਾਹਮਣਾਂ ਦੇ ਪੁਜਾਰੀ ਕ੍ਰਾਂਤੀ ਵਰਗੀਆਂ ਸਮਕਾਲੀ ਹਿੰਦੂ ਪ੍ਰਥਾਵਾਂ ਨੂੰ ਪਤਿਤ ਪ੍ਰਥਾਵਾਂ ਵਜੋਂ ਰੱਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਅਜਿਹੀਆਂ ਭਟਕਣਾਵਾਂ ਪੇਸ਼ ਕਰਕੇ ਜਨਤਾ ਨੂੰ ਗੁੰਮਰਾਹ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਖੰਡਨ ਸਿੱਖ ਪਰੰਪਰਾ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ ਸਨ, ਅਤੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਨੌਜਵਾਨ ਸਿੱਖ ਸੁਧਾਰਵਾਦੀਆਂ ਨੇ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ ਈਸਾਈ ਮਿਸ਼ਨਰੀਆਂ ਦੇ ਵਧ ਰਹੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਨੂੰ ਰੋਕਣ ਲਈ ਉਹਨਾਂ ਨਾਲ ਤਾਲਮੇਲ ਕੀਤਾ ਸੀ।^[6]

ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰ ਸਿੰਘ ਸਭਾ

ਇਹ ਪਹਿਲੀ ਸਿੰਘ ਸਭਾ - ਜਿਸਨੂੰ ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰ ਸਿੰਘ ਸਭਾ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ - ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਖੱਤਰੀ ਸਨਾਤਨ ਸਿੱਖਾਂ, ਗਿਆਨੀਆਂ ਅਤੇ ਗ੍ਰੰਥੀਆਂ ਦੇ ਇੱਕ ਧੜੇ ਦੁਆਰਾ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਸਮਰਥਨ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਮੁਢਲੇ ਸਿੱਖ ਗੁਰੂਆਂ ਦੇ ਸਿੱਧੇ ਵੰਸ਼ਜ ਸਨ।^[8][9] ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਖੰਡੇ ਦੀ ਪਾਹੁਲ ਸਮਾਰੋਹ ਵਰਗੀਆਂ ਖ਼ਾਲਸਾਈ ਪ੍ਰਥਾਵਾਂ ਨੂੰ ਇਸ ਆਧਾਰ 'ਤੇ ਰੱਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਕਿ ਇਸ ਨਾਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਜਾਤ ਨੂੰ ਖ਼ਤਰਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਰਸਮਾਂ ਦੀਆਂ ਹੱਦਾਂ ਨੂੰ ਦੂਸ਼ਿਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਉਹ ਮੁੱਢਲੇ ਮੰਨਦੇ ਸਨ।^[8] ਉਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸਨਾਤਨ ਸਿੱਖ ਸਮਝਦੇ ਸਨ, ਅਤੇ 18ਵੀਂ- ਅਤੇ ਬਸਤੀਵਾਦੀ-ਯੁੱਗ ਦੇ 19ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਪੰਜਾਬ ਵਿੱਚ ਗੁਰਦੁਆਰਿਆਂ ਅਤੇ ਸਿੱਖ ਸੰਸਥਾਵਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕਬਜ਼ੇ ਵਿੱਚ ਲੈ ਕੇ ਸਮਾਜਿਕ ਪ੍ਰਮੁੱਖਤਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੀ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਖਾਲਸਾ ਯੋਧਿਆਂ ਨੇ ਮੁਗਲ ਰਾਜ ਅਤੇ ਅਫਗਾਨ ਫੌਜਾਂ ਦਾ ਟਾਕਰਾ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਸਿੱਖ ਕੌਮ।^[8] ਜਦੋਂ ਕਿ ਸਨਾਤਨ ਧੜੇ ਨੇ ਖਾਲਸਾ ਸਮੂਹਾਂ ਦੇ ਅੰਦਰ ਜਮਹੂਰੀ ਪ੍ਰਵਿਰਤੀ ਨੂੰ ਨਾਰਾਜ਼ ਕੀਤਾ, ਉਹ ਮੁੱਖ ਧਾਰਾ ਖਾਲਸਾ ਅਭਿਆਸਾਂ ਤੋਂ ਦੂਰ ਰਹਿਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ, ਵਿਆਪਕ ਸਿੱਖ ਪੰਥ ਦੇ ਅੰਦਰ ਸਹਿ-ਮੌਜੂਦਗੀ ਜਾਰੀ ਰੱਖੀ।^[8] ਸਨਾਤਨ ਸਿੱਖ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਨੂੰ ਹਿੰਦੂ ਦੇਵਤਾ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਦਾ ਅਵਤਾਰ ਜਾਂ ਅਵਤਾਰ ਮੰਨਦੇ ਸਨ, ਅਤੇ ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਨੂੰ ਵੈਸ਼ਨਵਵਾਦ (ਹਿੰਦੂ ਧਰਮ ਦੀ ਵਿਸ਼ਨੂੰ-ਆਧਾਰਿਤ ਪਰੰਪਰਾ) ਨਾਲ ਇਕਸਾਰ ਪਰੰਪਰਾ ਵਜੋਂ ਦੇਖਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚ ਸਨਾਤਨ ਵਿਚਾਰਾਂ ਦੇ ਨਿਰਮਲਾ, ਉਦਾਸੀ ਅਤੇ ਗਿਆਨੀ ਸਕੂਲ ਸ਼ਾਮਲ ਸਨ।^[8] ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਸਿੱਖ ਪਰੰਪਰਾ ਨੂੰ ਬ੍ਰਾਹਮਣਵਾਦੀ ਸਮਾਜਿਕ ਢਾਂਚੇ ਅਤੇ ਜਾਤੀ ਵਿਚਾਰਧਾਰਾ ਨਾਲ ਜੋੜਿਆ; ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਮੁੱਖ ਚਿੰਤਾ ਉਸ ਸਮਾਜਿਕ ਢਾਂਚੇ ਦੀ ਰੱਖਿਆ ਕਰਨਾ ਸੀ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਰੁਤਬਾ ਸੀ।^[8] ਇਹਨਾਂ ਸਮੂਹਾਂ ਲਈ ਸਿੱਖ ਪਰੰਪਰਾ ਦੇ ਅਧਿਕਾਰ ਦੇ ਸਿਧਾਂਤ ਨੂੰ ਜੀਵਤ ਗੁਰੂਆਂ ਵਿੱਚ ਨਿਵੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ (ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਸਨਾਤਨ ਸਿੱਖਾਂ ਦੇ ਆਗੂ ਖੇਮ ਸਿੰਘ ਬੇਦੀ ਨੂੰ ਮੰਨਿਆ ਜਾਣਾ ਪਸੰਦ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ)^[8] ਨਾ ਕਿ ਸ਼ਬਦ-ਗੁਰੂ ਦੇ ਸਿਧਾਂਤ, ਜਾਂ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਨੂੰ ਗੁਰੂ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਖਾਲਸਾ ਪਰੰਪਰਾ ਦੁਆਰਾ ਬਰਕਰਾਰ ਰੱਖਿਆ ਗਿਆ ਸੀ।^[8]

ਲਾਹੌਰ ਸਿੰਘ ਸਭਾ

ਇਸ ਤੋਂ ਥੋੜ੍ਹੀ ਦੇਰ ਬਾਅਦ, ਨਿਹੰਗ ਸਿੱਖਾਂ ਨੇ ਲਹਿਰ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭਾਵਤ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ, ਜਿਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਤੱਤ ਖਾਲਸਾ ਦੁਆਰਾ ਇੱਕ ਨਿਰੰਤਰ ਮੁਹਿੰਮ ਚਲਾਈ ਗਈ।^[10][11][12] ਸਨਾਤਨ ਸਿੱਖ ਦਾ ਪੰਥ ਦੇ ਇਹਨਾਂ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਸਮੂਹਾਂ ਦੁਆਰਾ ਵਿਰੋਧ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਖਾਸ ਤੌਰ 'ਤੇ ਖਾਲਸਾ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਰੱਖਣ ਵਾਲੇ, ਜੋ ਸਿੱਖਿਆ ਅਤੇ ਰੁਜ਼ਗਾਰ ਦੀ ਪਹੁੰਚ ਦੁਆਰਾ, ਤੱਤ ਖਾਲਸਾ ਧੜੇ, ਜਾਂ "ਸੱਚਾ ਖਾਲਸਾ" ਬਣਾ ਕੇ ਸਨਾਤਨ ਧੜੇ ਨੂੰ ਚੁਣੌਤੀ ਦੇਣ ਦੀ ਸਥਿਤੀ 'ਤੇ ਪਹੁੰਚ ਗਏ ਸਨ। 1879 ਵਿਚ ਗੁਰਮੁਖ ਸਿੰਘ, ਹਰਸ਼ਾ ਸਿੰਘ ਅਰੋੜਾ, ਜਵਾਹਰ ਸਿੰਘ ਅਤੇ ਗਿਆਨੀ ਦਿੱਤ ਸਿੰਘ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਵਿਚ ਹੋਈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਲਾਹੌਰ ਸਿੰਘ ਸਭਾ ਬਣਾਈ।^[13][14] ਤੱਤ ਖਾਲਸੇ ਦਾ ਇਕ ਈਸ਼ਵਰਵਾਦ, ਮੂਰਤੀਵਾਦੀ ਭਾਵਨਾਵਾਂ, ਸਮਾਨਤਾਵਾਦੀ ਸਮਾਜਿਕ ਕਦਰਾਂ-ਕੀਮਤਾਂ ਅਤੇ ਇੱਕ ਮਾਨਕੀਕ੍ਰਿਤ ਸਿੱਖ ਪਛਾਣ ਦੀ ਧਾਰਨਾ ਸਨਾਤਨ ਧੜੇ ਦੁਆਰਾ ਅਪਣਾਏ ਗਏ ਬਹੁਦੇਵਵਾਦ, ਮੂਰਤੀ ਪੂਜਾ, ਜਾਤੀ ਭੇਦਭਾਵ, ਅਤੇ ਸੰਸਕਾਰਾਂ ਦੀ ਵਿਭਿੰਨਤਾ ਨਾਲ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮੇਲ ਨਹੀਂ ਖਾਂਦੀ।^[14] ਤੱਤ ਖਾਲਸਾ ਨੇ 1880 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ ਸਨਾਤਨ ਧੜੇ ਦੀ ਤੁਰੰਤ ਸਫਲ ਜਥੇਬੰਦਕ ਅਤੇ ਵਿਚਾਰਧਾਰਕ ਚੁਣੌਤੀਆਂ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕੀਤਾ।^[14]

ਹੋਰ ਸਿੰਘ ਸਭਾਵਾਂ

ਲਾਹੌਰ ਸਿੰਘ ਸਭਾ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਪੰਜਾਬ ਭਰ ਦੇ ਹਰ ਕਸਬੇ ਅਤੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਪਿੰਡਾਂ ਵਿੱਚ ਹੋਰ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਸਿੰਘ ਸਭਾਵਾਂ ਬਣਾਈਆਂ ਗਈਆਂ, 19ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਅੰਤ ਤੱਕ 100 ਤੋਂ ਵੱਧ ਗਿਣਤੀ ਵਿੱਚ, ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਤੱਤ ਖਾਲਸਾ ਜਾਂ ਸਨਾਤਨ ਧੜੇ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚੋਂ ਲਾਹੌਰ ਅਤੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰ ਦੇ ਧੜਿਆਂ ਦੀ ਦੁਸ਼ਮਣੀ ਵਧੇਰੇ ਤਿੱਖੀ ਸੀ। ਇਸ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਸਿੱਖ ਜਨਤਕ ਆਗੂਆਂ ਨੇ 1880 ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਕੇਂਦਰੀ ਕਮੇਟੀ ਅਤੇ ਇੱਕ ਜਨਰਲ ਸਭਾ ਬਣਾਈ। ਗੁਰਦਰਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਅਨੁਸਾਰ 11 ਅਪ੍ਰੈਲ 1883 ਨੂੰ ਇਹ ਜਨਰਲ ਸਭਾ ਖਾਲਸਾ ਦੀਵਾਨ ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰ ਵਿੱਚ ਵਿਕਸਤ ਹੋਈ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਲਗਭਗ 37 ਸਥਾਨਕ ਸਿੰਘ ਸਭਾ ਚੈਪਟਰ ਸ਼ਾਮਲ ਸਨ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਹੋਰ ਸਿੰਘ ਸਭਾਵਾਂ ਨੇ ਇਸ ਦਾ ਵਿਰੋਧ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਅੰਦਰੂਨੀ ਮਤਭੇਦ ਵੀ ਸਨ। ਸਿੰਘ ਸਭਾ ਦੇ ਚੈਪਟਰ ਇਸ ਦੇ ਸੰਵਿਧਾਨ ਜਾਂ ਇਸ ਦੇ ਲੀਡਰਸ਼ਿਪ ਢਾਂਚੇ 'ਤੇ ਸਹਿਮਤ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕੇ, ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਲਗਭਗ 7 ਅਧਿਆਵਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਖਾਲਸਾ ਦੀਵਾਨ ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰ ਅਤੇ ਲਗਭਗ 30 ਅਧਿਆਵਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਖਾਲਸਾ ਦੀਵਾਨ ਲਾਹੌਰ ਵਿੱਚ ਵੰਡਿਆ ਗਿਆ। ਹਰ ਇੱਕ ਦਾ "ਬਹੁਤ ਵੱਖਰਾ" ਸੰਵਿਧਾਨ ਸੀ, ਕੁਦਰਤ ਅਤੇ ਰਚਨਾ ਵਿੱਚ, ਗੁਰਦਰਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ।^[15]

ਆਪਣੀਆਂ ਕਈ ਹਾਰਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਪਹਿਲੀ ਵਿੱਚ, ਸਨਾਤਨ ਧੜੇ ਨੇ 1883 ਵਿੱਚ ਸਿੰਘ ਸਭਾ ਦਾ ਨਾਂ ਬਦਲ ਕੇ ਸਿੱਖ ਸਿੰਘ ਸਭਾ ਰੱਖਣ ਦੀ ਤਜਵੀਜ਼ ਰੱਖੀ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਸਮਝਦਾ ਸੀ ਕਿ ਸਿੰਘ ਸਭਾ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਖਾਲਸਾ ਸਿੱਖਾਂ ਦਾ ਸਮਾਨਾਰਥੀ ਬਣ ਚੁੱਕੀ ਹੈ, ਅਤੇ ਹੋਰ ਛੋਟੀਆਂ ਸਿੱਖ ਸੰਪਰਦਾਵਾਂ ਨੂੰ ਜਥੇਬੰਦੀ ਵੱਲ ਆਕਰਸ਼ਿਤ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ। . ਇਸ ਪਹਿਲਕਦਮੀ ਦਾ ਵਿਰੋਧ ਇੰਨਾ ਜ਼ਬਰਦਸਤ ਸੀ ਕਿ ਖੇਮ ਸਿੰਘ ਬੇਦੀ ਨੂੰ ਅਪ੍ਰੈਲ 1884 ਵਿਚ ਦੀਵਾਨ ਦੀ ਅਗਲੀ ਮੀਟਿੰਗ ਵਿਚ ਇਸ ਨੂੰ ਛੱਡਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਹੋਣਾ ਪਿਆ।^[14]

ਸਿੱਖ ਪਛਾਣ ਦੇ ਮੁੱਦੇ ਨੂੰ ਸਿੱਖ ਧਰਮ 'ਤੇ ਜ਼ੋਰਦਾਰ ਆਰੀਆ ਸਮਾਜੀ ਹਮਲਿਆਂ ਦੁਆਰਾ, ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਨੂੰ ਹਿੰਦੂ ਧਰਮ ਦੇ ਅੰਦਰ ਇੱਕ ਸੁਧਾਰਵਾਦੀ ਦਬਾਅ ਵਜੋਂ ਦਾਅਵਾ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਪੈਂਫਲੇਟ ਜਾਰੀ ਕਰਕੇ ਹੋਰ ਤਿੱਖਾ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਜਵਾਬ ਵਿੱਚ, ਕਾਨ੍ਹ ਸਿੰਘ ਨਾਭਾ ਨੇ ਆਪਣਾ ਕਲਾਸਿਕ ਟ੍ਰੈਕਟ ਹਮ ਹਿੰਦੂ ਨਹੀਂ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਕੀਤਾ, ਜਿਸ ਨੇ ਇੱਕ ਵੱਖਰੀ ਸਿੱਖ ਪਛਾਣ ਲਈ ਕੇਸ ਬਣਾਇਆ। ਆਰੀਆ ਸਮਾਜ ਦੇ ਵਾਦ-ਵਿਵਾਦਵਾਦੀਆਂ ਨੇ ਸਿੱਖ ਧਰਮ 'ਤੇ ਆਪਣੇ ਹਮਲੇ ਜਾਰੀ ਰੱਖੇ ਅਤੇ ਇਸ ਨੂੰ ਹਿੰਦੂ ਧਰਮ ਵਿਚ ਸ਼ਾਮਲ ਕਰਨ ਦੇ ਹੋਰ ਯਤਨ ਕੀਤੇ। 1880 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਦੀ ਸਿੱਖ ਸੁਧਾਰ ਲਹਿਰ ਨੇ ਆਰੀਆ ਸਮਾਜ ਦੀ ਇਸ "ਸਮੂਹਵਾਦੀ" ਪ੍ਰਵਿਰਤੀ ਨੂੰ ਰੱਦ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ ਕਿ ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਇੱਕ "ਨਿਵੇਕਲਾ" ਧਰਮ ਹੈ। ਫਿਰ ਵੀ, ਸਹਿਜਧਾਰੀ ਸਿੱਖ ਨੇਤਾਵਾਂ ਦੇ ਇੱਕ ਹਿੱਸੇ ਨੇ ਸ਼ਮੂਲੀਅਤ ਲਈ ਦਬਾਅ ਪਾਉਣਾ ਜਾਰੀ ਰੱਖਿਆ, ਉਹਨਾਂ ਨੇ 1897 ਵਿੱਚ ਲਾਹੌਰ ਵਿੱਚ ਮਹਾਰਾਣੀ ਵਿਕਟੋਰੀਆ ਦੀ ਡਾਇਮੰਡ ਜੁਬਲੀ ਨੂੰ ਮਨਾਉਣ ਲਈ ਇੱਕ ਵੱਡੇ ਜਨਤਕ ਇਕੱਠ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਐਲਾਨ ਕੀਤਾ ਕਿ ਉਹ ਹਿੰਦੂ ਹਨ।^[16] ਤੱਤ ਖਾਲਸਾ ਧੜੇ ਦੀ ਨੁਮਾਇੰਦਗੀ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਲਾਹੌਰ ਸਿੰਘ ਸਭਾ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਵਧੇਰੇ ਸਫਲ ਰਹੀ।^[13][17][14]

1870 ਅਤੇ 1890 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ, ਤੱਤ ਖਾਲਸਾ ਸੁਧਾਰਕਾਂ ਦੇ ਯਤਨਾਂ ਨੇ ਮੁਸਲਮਾਨ ਅਤੇ ਹਿੰਦੂ ਰੀਤੀ-ਰਿਵਾਜਾਂ ਤੋਂ ਵੱਖਰੀ ਵੱਖਰੀ ਸਿੱਖ ਪਛਾਣ ਨੂੰ ਮਜ਼ਬੂਤ ​​ਕਰਨ, ਖਾਲਸੇ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਅਤੇ ਰਹਿਤ ਮਰਿਆਦਾ ਦੀ ਪ੍ਰਮੁੱਖਤਾ, ਅਤੇ ਕਸਬੇ ਅਤੇ ਪਿੰਡਾਂ ਵਿੱਚ ਸਕੂਲ ਅਤੇ ਕਾਲਜ ਸਥਾਪਤ ਕਰਨ 'ਤੇ ਧਿਆਨ ਕੇਂਦਰਿਤ ਕੀਤਾ ਸੀ।^[18] ਪਹਿਲਕਦਮੀਆਂ ਜੋ ਕਿ ਨਿਮਨਲਿਖਤ CKD ਮਿਆਦ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਜਾਰੀ ਰਹੀਆਂ। ਪ੍ਰਿੰਟ ਮੀਡੀਆ ਅਖਬਾਰਾਂ ਅਤੇ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਨਾਂ ਦੁਆਰਾ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਖਾਲਸਾ ਅਖਬਾਰ (ਗੁਰਮੁਖੀ ਪੰਜਾਬੀ ਵਿੱਚ) ਅਤੇ ਦ ਖਾਲਸਾ (ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਵਿੱਚ), ਸਿੰਘ ਸਭਾ ਨੇ ਸਿੱਖ ਪਛਾਣ ਦੇ ਸੁਭਾਅ ਬਾਰੇ ਇੱਕ ਆਮ ਸਹਿਮਤੀ ਨੂੰ ਮਜ਼ਬੂਤ ਕੀਤਾ, ਅਤੇ ਇਹ ਕਿ ਪ੍ਰਮਾਣਿਕ ਸਿੱਖੀ ਦਾ ਸਰੋਤ ਮੁਢਲੀ ਸਿੱਖ ਪਰੰਪਰਾ ਸੀ। , ਖਾਸ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸਿੱਖ ਗੁਰੂਆਂ ਦਾ ਸਮਾਂ ਅਤੇ ਤੁਰੰਤ ਬਾਅਦ। ਆਦਿ ਗ੍ਰੰਥ ਨੂੰ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਦੀਆਂ ਰਚਨਾਵਾਂ, ਭਾਈ ਗੁਰਦਾਸ ਦੀਆਂ ਰਚਨਾਵਾਂ, ਜਨਮਸਾਖੀਆਂ, ਗੁਰਬਿਲਾਸ ਸਾਹਿਤ ਅਤੇ ਰਹਿਤਨਾਮਿਆਂ ਸਮੇਤ, ਪ੍ਰਮਾਣਿਕ ਸਿੱਖ ਸਾਹਿਤ ਮੰਨਿਆ ਗਿਆ ਸੀ।^[18] l ਸ਼੍ਰੋਮਣੀ ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਪ੍ਰਬੰਧਕ ਕਮੇਟੀ ਦੁਆਰਾ ਸਿੱਖ ਰਹਿਤ ਮਰਯਾਦਾ ਵਜੋਂ ਕੋਡਬੱਧ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ। ਅੰਗਰੇਜ਼ਾਂ ਅਤੇ ਮਹੰਤ ਨਿਯੰਤਰਣ ਦੁਆਰਾ ਸੰਸਥਾਗਤ ਅਣਗਹਿਲੀ ਦੇ ਸਮੇਂ ਦੌਰਾਨ ਇਕੱਠੇ ਕੀਤੇ ਗਏ ਗੈਰ-ਸਿੱਖ ਅਭਿਆਸ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਮੂਰਤੀ ਪੂਜਾ, ਗੈਰ-ਸਿੱਖ ਬ੍ਰਾਹਮਣਾਂ ਦੀ ਪ੍ਰਮੁੱਖਤਾ, ਜਾਤੀ ਵਿਤਕਰਾ, ਲੋਕ ਨਾਇਕਾਂ ਅਤੇ ਹਿੰਦੂ ਦੇਵਤਿਆਂ ਦੇ ਅੰਧਵਿਸ਼ਵਾਸੀ ਸੰਪਰਦਾਵਾਂ ਅਤੇ ਬ੍ਰਾਹਮਣਾਂ ਦੁਆਰਾ ਸੰਚਾਲਿਤ ਵੈਦਿਕ ਸੰਸਕਾਰ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ। ਮਹੰਤ ਕਾਲ, ਦੇਸ਼ ਨਿਕਾਲਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਅਤੇ ਸਿੱਖ ਰੀਤੀ-ਰਿਵਾਜਾਂ ਅਤੇ ਚਿੰਨ੍ਹਾਂ ਸਮੇਤ ਖਾਲਸਾ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ, ਨਾਮ "ਸਿੰਘ ਅਤੇ "ਕੌਰ", 5 ਕਕਾਰ, ਸਿੱਖ ਜਨਮ, ਮੌਤ, ਅਤੇ ਵਿਆਹ ਦੀਆਂ ਰਸਮਾਂ, ਅਤੇ ਖਾਲਸਾ ਸਕੂਲਾਂ ਵਿੱਚ ਗੁਰਮੁਖੀ ਅਤੇ ਪੰਜਾਬੀ ਦੀ ਲਾਜ਼ਮੀ ਸਿੱਖਿਆ, ਸੰਸਾਰ ਭਰ ਦੇ ਆਧੁਨਿਕ ਗੁਰਦੁਆਰਿਆਂ ਵਿੱਚ ਲੱਭੀ ਗਈ ਇੱਕ ਸੰਸਥਾ ਨੂੰ ਰਸਮੀ ਰੂਪ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ।^[18]

ਮੈਂਬਰ ਦੀ ਯੋਗਤਾ

ਸਿੰਘ ਸਭਾ ਦਾ ਮੈਂਬਰ ਕੇਵਲ ਉਹ ਹੀ ਬਣ ਸਕਦਾ ਸੀ ਜੋ ਸਿੱਖ ਹੋਵੇ ਅਤੇ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬਾਨ ਵਿੱਚ ਉਸ ਦਾ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਹੋਵੇ। ਸਿੰਘ ਸਭ ਨੇ ਇਹ ਵੀ ਫ਼ੈਸਲਾ ਕੀਤਾ ਸੀ ਕਿ ਇਸ ਦੀਆਂ ਇਕੱਤਰਤਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਸਰਕਾਰ ਸਬੰਧੀ ਕੋਈ ਵੀ ਰਾਜਨੀਤਕ ਚਰਚਾ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਜਾਵੇਗੀ।

ਯੋਗਦਾਨ

• ਸਿੰਘ ਸਭਾ ਲਹਿਰ^[19] ਨੇ ਗੁਰਮਤਿ ਪ੍ਰਚਾਰ ਅਤੇ ਵਿੱਦਿਆ ਦੇ ਪਸਾਰ ਲਈ ਜੋ ਯਤਨ ਕੀਤੇ।
• ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸਿੱਖ ਕੌਮ ਨੂੰ ਨਵਾਂ ਜੀਵਨ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕੀਤਾ।
• ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਵਿੱਚ ਜੋ ਕੁਰੀਤੀਆਂ ਅਤੇ ਕਮਜ਼ੋਰੀਆਂ ਆ ਗਈਆਂ ਸਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰਨ ਲਈ ਅੰਮ੍ਰਿਤਧਾਰੀ ਸਿੰਘਾਂ ਨੇ ਗੁਰਮਤਿ ਮਰਿਆਦਾ ਦੇ ਪ੍ਰਚਾਰ ਲਈ ਉਪਰਾਲੇ ਕੀਤੇ।
• ਸਿੱਖ ਆਪਣੀ ਨਿਆਰੀ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਤਾ ਅਤੇ ਗੌਰਵ ਨੂੰ ਸਥਾਪਤ ਕਰ ਸਕੇ ਹਨ।

ਹੋਰ ਦੇਖੋ

• ਕਾਨ੍ਹ ਸਿੰਘ ਨਾਭਾ
• ਆਧੁਨਿਕ ਪੰਜਾਬੀ ਸਾਹਿਤ ਦਾ ਆਰੰਭ
• ਗਿਆਨੀ ਦਿੱਤ ਸਿੰਘ
• ਹਰਚਰਨ ਸਿੰਘ ਧਾਲੀਵਾਲ