Łyżwiarstwo figurowe
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Łyżwiarstwo figurowe – zimowa dyscyplina sportu, polegająca na jeździe na łyżwach figurowych indywidualnie, w parach bądź w zespołach (tzw. formacjach). Łyżwiarstwo figurowe jest jedną z dyscyplin zimowych igrzysk olimpijskich od 1908 r. Do konkurencji olimpijskich należą cztery konkurencje: soliści, solistki, pary sportowe i taneczne, zaś od 2014 roku rozgrywane są zawody drużynowe. Do konkurencji nieolimpijskich należy łyżwiarstwo synchroniczne. Od kategorii młodzieżowych do seniorskich, łyżwiarze figurowi przedstawiają dwa programy (krótki – 3 min i dowolny – 4 min) oraz w zależności od konkurencji wykonują dodatkowe elementy: skoki, piruety, kroki, spirale, twizzle oraz podnoszenia.
| |||
| Główna organizacja | |||
|---|---|---|---|
| Charakterystyka | |||
| Rodzaj sportu | |||
| Popularność | |||
| Dyscyplina olimpijska |
od 1908 | ||
| |||
Jest to sport podobny do gimnastyki artystycznej, więc wymaga również zdolności tanecznych, poczucia rytmu, dobrej giętkości ciała oraz koordynacji ruchów, dlatego łyżwiarze figurowi trenują też balet i gimnastykę.
Łyżwiarze figurowi rywalizują na różnych poziomach od początkujących do poziomu olimpijskiego na zawodach lokalnych, regionalnych, krajowych i międzynarodowych. Główną organizacją regulującą międzynarodowe zasady oceny i zawody łyżwiarstwa figurowego jest Międzynarodowa Unia Łyżwiarska (ang. International Skating Union – ISU), która została założona w 1892 r. W Polsce od 1921 r. działa Polski Związek Łyżwiarstwa Figurowego (PZŁF).
Łyżwiarstwo figurowe jest również związane z show-biznesem. Główne zawody na ogół kończą się pokazami mistrzów (ang. exhibition gala)[1], w których najlepsi łyżwiarze z każdej konkurencji wykonują programy pozakonkursowe. Wielu łyżwiarzy zarówno w czasie sezonu jak i poza nim występuje w rewiach łyżwiarskich.