Ali ibn Abi Talib
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Ali ibn Abi Talib (arab. عَلِيُّ بْنُ أَﺑِﻲ طَالِبٍ, ur. ok. roku 600/22. P.H., według tradycji 13. radżaba w Mekce, zm. w styczniu 661/ramadanie 40. A.H. w Al-Kufie) – brat stryjeczny, przybrany syn, a następnie zięć Mahometa[2], mąż Fatimy, pierwszy imam szyitów, ostatni z czterech kalifów prawowiernych (656–661/35-40. A.H.).
Imię kalifa Alego w kaligrafii arabskiej | |||
Kalif | |||
Okres |
od 24 czerwca 656 (25 zu al-hidżdża 35) | ||
---|---|---|---|
Poprzednik | |||
Następca | |||
Poprzednik | |||
Następca | |||
Dane biograficzne | |||
Dynastia | |||
Data urodzenia | |||
Data i miejsce śmierci |
styczeń 661 (ramadan 40 A.H.) | ||
Przyczyna śmierci |
zabójstwo z rąk charydżyty Ibn Muldżama | ||
Miejsce spoczynku | |||
Ojciec |
Abu Talib ibn Abd al-Muttalib | ||
Matka |
Fatima bint Asad | ||
Żona |
Fatima, | ||
Dzieci |
Hasan ibn Ali, | ||
| |||
|
Przez wielu muzułmanów, a w szczególności szyitów, Ali jest uważany za najważniejszą po Mahomecie postać wczesnego okresu islamu, chociaż w tym kontekście sunnici wymieniają też czasem Umara lub Abu Bakra. Kontrowersje wokół dziedzicznego prawa Alego do przewodnictwa nad muzułmańską ummą doprowadziły do jej trwałego podziału na charydżytów, szyitów i sunnitów. Wokół jego postaci wytworzyła się z czasem ogromna ilość różnorakich tradycji i teologicznych interpretacji, które obdarzają go często cechami mesjanistycznymi, półboskimi lub wręcz uznają za Boga. Stanowił on i stanowi punkt odniesienia dla określenia swojej tożsamości przez wiele milionów ludzi.