Bezszczotkowy silnik elektryczny prądu stałego
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Silnik bezszczotkowy prądu stałego, silnik BLDC (ang. brushless direct-current motor) – rodzaj silnika elektrycznego, sam silnik jest silnikiem synchronicznym, w którym nieruchome i umieszczone w magnetowodach cewki są zasilane impulsami prądu przez układ elektroniczny zwany elektronicznym komutatorem. W wirniku znajdują się magnesy i w niektórych modelach pręty przewodzące prąd tworzące obwód zamknięty jak w silniku asynchronicznym klatkowym.
W zależności od konstrukcji i sposobu sterowania jego praca jest podobna do silnika synchronicznego z magnesami trwałymi (PMSM), może być również krokowym silnikiem reluktancyjnym lub silnikiem indukcyjnym (asynchronicznym).
Elektroniczny komutator zasilany jest prądem stałym. Układ komutatora kolejno włącza i wyłącza cewki, tworząc wirujące pole magnetyczne, powodujące obrót wirnika.
Silniki bezszczotkowe, których układ elektroniczny jest zasilany prądem przemiennym są nazywane silnikami inwerterowymi.
Zaletami silnika bezszczotkowego w porównaniu z silnikami szczotkowymi są: wysoki stosunek mocy do masy, duża prędkość, prawie natychmiastowa kontrola prędkości i momentu obrotowego, wysoka wydajność i niskie koszty utrzymania. Silniki bezszczotkowe znajdują zastosowanie w takich miejscach, jak komputerowe urządzenia peryferyjne (napędy dysków, drukarki), ręczne elektronarzędzia i pojazdy, od modeli samolotów po samochody. W nowoczesnych pralkach bezszczotkowe silniki prądu stałego umożliwiły zastąpienie gumowych pasków i skrzyń biegów konstrukcją z napędem bezpośrednim.