Bitwa pod Halbe
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Bitwa pod Halbe – bitwa stoczona w dniach od 24 kwietnia do 1 maja 1945 roku[1]. W bitwie zgrupowanie frankfurcko-gubińskie[2] pod dowództwem generała Theodora Bussego zostało pokonane przez Armię Czerwoną podczas operacji berlińskiej.
II wojna światowa, front wschodni, część operacji berlińskiej | |||
Pomnik na cmentarzu żołnierzy niemieckich w Halbe | |||
Czas |
24 kwietnia – 1 maja 1945 | ||
---|---|---|---|
Miejsce |
Halbe i okolice | ||
Terytorium | |||
Przyczyna |
niemiecka chęć poddania się Amerykanom zamiast poddania się Sowietom | ||
Wynik |
przejęcie rejonu Halbe przez wojska radzieckie; udana operacja ewakuacji oddziałów niemieckich na tereny opanowane przez Amerykanów | ||
Strony konfliktu | |||
| |||
Dowódcy | |||
| |||
Siły | |||
| |||
Straty | |||
| |||
52°06′24″N 13°42′03″E |
Zgrupowanie zostało okrążone w regionie Spreewald, położonym na południowy wschód od Berlina. Podjęto próbę ucieczki na zachód przez miasteczko Halbe i przez południową granicę lasu berlińskiego, by połączyć się z 12 Armią dowodzoną przez generała Walthera Wencka z zamiarem marszu na zachód i poddania się aliantom zachodnim. Żeby wykonać ten plan, zgrupowanie musiało przebić się przez trzy pierścienie radzieckich żołnierzy z 1 Frontu Ukraińskiego dowodzonych przez Iwana Koniewa, podczas gdy w tym samym czasie 1 Front Białoruski dowodzony przez Gieorgija Żukowa zaatakował niemiecką straż tylną od północnego wschodu. Po ciężkich walkach kilka tysięcy[3] okrążonych niemieckich żołnierzy zdołało się przebić i osiągnąć względnie bezpieczne pozycje, czyli dojść do niemieckiej 12 Armii. Reszta zginęła lub trafiła do niewoli sowieckiej.