Blanche Thebom
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Blanche Thebom (ur. 19 września 1915 w Monessen, zm. 23 marca 2010 w San Francisco)[1][2] – amerykańska śpiewaczka operowa (mezzosopran). Należała do pierwszej generacji amerykańskich śpiewaków i śpiewaczek operowych, którzy zrobili międzynarodową karierę[3]. Występowała przez 22 lata w Metropolitan Opera w Nowym Jorku. Magazyn Opera News określił ją jako: „Ambitna piękność z aksamitnym, lekko ziarnistym mezzosopranem dramatycznym, Thebom jest stworzona dla opery: dominuje na scenie z elegancją, dyscypliną i wyniosłością śpiewaczki operowej starej szkoły, delektując się możliwością odgrywania ról femmes du monde takich jak Maryna Mniszchówna w Borysie Godunowie, Herodiada i Dalila”[4].
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
23 marca 2010 |
Zawód |
Repertuar Blanche Trebom obejmował szeroki zakres ról od utworów Händla i Mozarta do Verdiego i Debussy'ego, jednak najbardziej znana była z występów w operach Wagnera. Szczególnie była kojarzona z dwiema rolami wagnerowskimi: Fricki w Walkirii i Brangieny w Tristanie i Izoldzie[5]. W sławnym londyńskim nagraniu Tristana i Izoldy z 1952, w którym orkiestrą dyrygował Wilhelm Furtwängler, a wraz z nią wystąpili Kirsten Flagstad i Ludwig Suthaus, znakomicie wykonała partię Brangeny. Oprócz kilku innych nagrań, wystąpiła również w dwóch filmach: Irish Eyes Are Smiling (1944) i wraz z Mario Lanza w Wielkim Caruso (1951)[6].
Po zakończeniu kariery w 1967, kierowała przez 6 lat operą w Atlancie. Następnie uczyła śpiewu zarówno prywatnie, jak i na wydziałach muzycznych uniwersytetów w Arkansas i San Francisco. Była współtwórcą Opera Arts Training Program of the San Francisco Girls Chorus i zasiadała w zarządzie Metropolitan Opera przez prawie 40 lat[4].