Bofors 40 mm Mk1/Mk2
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Bofors 40 mm Mk1/Mk2 – licencyjne, produkowane w Stanach Zjednoczonych automatyczne przeciwlotnicze działo morskie Bofors 40 mm, o długości lufy 56 kalibrów. Podstawowe działo przeciwlotnicze bliskiego zasięgu okrętów marynarki amerykańskiej podczas II wojny światowej.
Zestaw Boforsa 40mm /56 na podstawie podwójnej krążownika USS „Rochester” (CA-124) | |||
Państwo | |||
---|---|---|---|
Producent |
York Lock & Safe | ||
Platforma |
morska | ||
Rodzaj | |||
Używane w latach |
1942 | ||
Kaliber |
40 mm | ||
Długość lufy |
56 kalibrów | ||
Elewacja |
- 15° do +90° | ||
Długość |
3779,5 mm | ||
Masa |
522 kg | ||
Szybkostrzelność |
160 /min | ||
Donośność pozioma |
10 060 metrów /42° | ||
Donośność pionowa |
6950 metrów /90° | ||
Pociski |
zespolone 0,9 kg | ||
Prędkość początkowa |
881 m/s | ||
Długość odrzutu |
19–20cm | ||
|
Działa 40 mm Boforsa zaczęły być produkowane w USA w styczniu, zaś poczwórnie sprzężone w kwietniu 1942 roku. W Stanach Zjednoczonych, na skutek odmiennego sposobu pomiaru, działo to uznane było za broń o długości lufy 56 kalibrów (L/56), mimo że miało lufę o identycznej długości jak oryginalne działo szwedzkie z lufą o długości 60 kalibrów. Pierwsze działa tego typu trafiły na pokłady okrętów głównych klas po bitwie pod Midway, jednak duże zapotrzebowanie na te działa zostało w pełni zaspokojone dopiero w połowie roku 1944.