Bonin (Poznań)
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bonin – część osiedla Winiary w północno-zachodniej części Poznania, obecnie jednak utożsamiana z samodzielną jednostką osadniczą. Sama ulica Bonin nosiła dawniej nazwę Podgórna, ale po przyłączeniu Winiar i Bonina do Poznania w 1925 nazwę zmieniono na obecną (1926)[1].
| część miasta Poznania | |
 Zabudowania Bonina oraz trasa tramwajowa | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miasto | |
| Dzielnica | |
| W granicach Poznania |
od 1925 r. |
| SIMC |
0969592 |
| Strefa numeracyjna |
+48 61 |
| Tablice rejestracyjne |
PO, PY |
Położenie na mapie Poznania  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego  | |
 52°25′51″N 16°54′28″E | |
W przybliżeniu, za teren Bonina uważa się obszar znajdujący się między Trasą Niestachowską (ul. Witosa) na zachodzie, doliną Wierzbaka na północy, ulicą Winiarską i linią tramwajową na Piątkowską na wschodzie oraz ulicą Szydłowską na południu. W tej sytuacji Bonin graniczy z Winiarami na północy i wschodzie, z Sołaczem na południu i Golęcinem na zachodzie.
Folwark Bonin zakupiło miasto w 1549, kiedy znajdował się on jeszcze w starym położeniu, na Wzgórzu Winiarskim[2]. W 1819 liczył 84 mieszkańców[3]. Na obecne miejsce Winiary (a tym samym i Bonin) przeniosły w 1830 roku władze pruskie. Miało to związek z budową na Wzgórzu Winiarskim cytadeli. Przed Powszechną Wystawą Krajową w 1929 na terenie Bonina powstało schronisko turystyczne dla wycieczek odwiedzających Poznań. Po zakończeniu PWK zostało ono przekształcone na szkołę i rolę tę pełni do dziś (ul. Widna). W latach 70. XX w. powstały na Boninie wielokondygnacyjne bloki mieszkalne (zarówno punktowce, jak i tzw. deski). Osiedle to zostało na przełomie XX i XXI wieku dodatkowo dogęszczone poprzez budowę apartamentowca. Uzupełnienie zabudowy mieszkaniowej stanowi część Bonina zajęta przez domy jednorodzinne (ulice: Prześwit, Szydłowska, Lazurowa, Błękitna). W tej części miasta nie występuje przemysł ani większy biznes.
Z Boninem związana jest postać Stanisława Kudlińskiego (1915–2010) – właściciela miejscowego zakładu kowalskiego, specjalizującego się w kowalstwie artystycznym. Z tej firmy pochodziły m.in. kraty do wot, gabloty ogłoszeń, lampy, płoty i drzwiczki w winiarskim kościele św. Stanisława Kostki. W czasie okupacji hitlerowskiej działał w podziemiu, za co został skierowany do obozu koncentracyjnego Mauthausen. Przeżył wojnę i wrócił stamtąd do Poznania na rowerze, który po jego śmierci w 2010 przekazano do muzeum obozowego jako eksponat[4].
Na Boninie funkcjonują dwa ośrodki handlowe i mniejsze sklepy. Oprócz tego jest szkoła, przystanek tramwajowy MPK Poznań Bonin (trasa na Piątkowską, kursuje linia 11), kładka dla pieszych nad ul. Witosa, a także liczna, chaotyczna zabudowa garażowa w dolinie Wierzbaka, mająca wpływ na degradację krajobrazową okolicy.
Nazwy ulic na terenie Bonina reprezentują przede wszystkim jedną grupę toponimiczną – od nazw barw i zjawisk świetlnych (np. ulice Turkusowa, Lazurowa, Widna, Prześwit, Błękitna). Oprócz tego istnieją ulice, reprezentujące stare nazewnictwo, sprzed budowy osiedli – Bonin, Kowalska.
- Instytut Technologii Drewna w Poznaniu – członek IUFRO. Przy Instytucie stoją dwa głazy pamiątkowe ku czci: prof. dr Mikołaja Kwinichidze (1889–1968, gleboznawcy związanego z UP) i prof. dr Feliksa Terlikowskiego (1919–1951), założyciela Katedry Gleboznawstwa UAM). Pomniki postawiono w 1985 z inicjatywy senatu i rektoratu UP.
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
