Chińska wojna domowa
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Chińska wojna domowa (1927–1949) – wojna domowa między chińskimi komunistami i nacjonalistami z Kuomintangu, która trwała od sierpnia 1927 do października 1949 roku. Przebieg wojny skomplikowało wkroczenie do Republiki Chińskiej Japończyków, którzy w 1931 roku zajęli Mandżurię, a w 1937 roku zaatakowali centralne Chiny. Ostatecznie przeciwne strony zjednoczyły się w walce z agresorem i wojna domowa została na dziewięć lat wstrzymana.
Od góry, zgodnie z ruchem wskazówek zegara: wojska komunistyczne w bitwie pod Siping, muzułmańscy żołnierze Kuomintangu w czasie ćwiczeń, Mao Zedong (pośrodku) w latach 30., Czang Kaj-szek przeprowadza inspekcję oddziałów, 1945; Su Yu, drugi od lewej, obserwuje pole bitwy przed rozpoczęciem kampanii w Menglianggu, 1947 | |||
Czas |
1927–1937, | ||
---|---|---|---|
Terytorium | |||
Przyczyna |
niestabilność polityczna Chin | ||
Wynik |
zwycięstwo komunistów
| ||
Strony konfliktu | |||
| |||
Dowódcy | |||
| |||
Siły | |||
| |||
brak współrzędnych | |||
|
Wojna wkroczyła w decydującą fazę po zakończeniu II wojny światowej i kapitulacji Japonii latem 1945 roku. Komuniści stopniowo zdobyli przewagę i 1 października 1949 roku Mao Zedong proklamował w Pekinie powstanie Chińskiej Republiki Ludowej. Dzień ten jest uważany za formalny koniec chińskiej wojny domowej, choć walki trwały do maja 1950 roku. Związany z Kuomintangiem pokonany rząd Republiki Chińskiej ewakuował się na Tajwan, razem z ok. 1,5 miliona swoich zwolenników.