Choroba Osgooda-Schlattera
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Choroba Osgooda-Schlattera (łac. morbus Osgood-Schlatter, nazwy historyczne: necrosis aseptica tuberositas tibiae - jałowa martwica guzowatości piszczeli, apophysitis tuberositatis tibiae) – aseptyczne zapalenie guzowatości kości piszczelowej, zapalenie guzowatości k. piszczelowej. Choroba należąca do grupy chorób urazowych rosnącego kośćca.
Szybkie fakty ICD-10, DiseasesDB ...
Obraz MRI T2-zależny kolana w chorobie Osgooda i Schlattera u dorosłego (po przebyciu choroby); strzałka wskazuje ektopowy fragment kości utworzonej w miejscu rozdarcia więzadła rzepki(typ III) | |
Klasyfikacje | |
ICD-10 | |
---|---|
DiseasesDB | |
MedlinePlus | |
MeSH |
Zamknij
Choroba została po raz pierwszy opisana w roku 1903 niezależnie przez Roberta Bayley Osgooda, amerykańskiego chirurga ortopedę oraz Carla B. Schlattera, szwajcarskiego chirurga[1].