Chorągiew Gdańska ZHP
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Chorągiew Gdańska ZHP im. Bohaterów Ziemi Gdańskiej – jednostka terenowa Związku Harcerstwa Polskiego. Swoim zasięgiem obejmuje aktualnie 19 hufców[2], działających na terenie województwa pomorskiego.
Organizacja harcerska | |
---|---|
Rodzaj jednostki | |
Jednostka nadrzędna |
Główna Kwatera ZHP |
Jednostki podległe | |
Rok powstania pierwszych drużyn |
1920 |
Komendant (przewodniczący) |
hm. Łukasz Kochowski |
Adres siedziby |
ul. Za Murami 2-10 |
Położenie na mapie Gdańska | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa pomorskiego | |
54°20′54,5″N 18°38′52,0″E | |
Strona internetowa |
Powstała w grudniu 1956, początkowo, jako Chorągiew Morska Harcerstwa, od 1957 – Gdańska Chorągiew Harcerstwa. Pod nazwą: Chorągiew Gdańska ZHP funkcjonuje od 1964. Jest następcą i spadkobiercą tradycji Okręgu ZHP oraz Chorągwi Harcerek i Chorągwi Harcerzy, działających do 1939 na terenie Wolnego Miasta Gdańska oraz działających w latach 1945–1950 Gdańsko-Morskiej Chorągwi Harcerzy, Morskiej Chorągwi Harcerek, Morskiej Chorągwi Harcerzy i Morskiej Chorągwi Harcerstwa. Według danych z ewidencji ZHP w 2024 Chorągiew Gdańska liczy 6032 członków.
Obecnie Chorągiew Gdańska ZHP skupia 19 hufców[1]:
W XXI w. w chorągwi działały również hufce[3]:
Pierwsza drużyna harcerska w Gdańsku powstała 8 sierpnia 1920 roku. Jej drużynowym był lekarz Stefan Mirau. Wkrótce potem powstała także drużyna harcerek, której drużynową została Zofia Caezar, działająca pod opieką Stefana Miraua. Stało się to za sprawą sześciu osób (Witold Kopczyński, Alf Liczmański, Stefan Mirau, Mieczysław Tejkowski, Aleksander Witkowski i Jerzy Żuralski) z Towarzystwa Filaretów, którego celem było przygotowanie do walki zbrojnej. Aktywiści wybrali się na obóz warszawskich harcerzy organizowany w Karwi, skąd zainspirowali się i zaczęli propagować metodę harcerską również w Gdańsku.
W 1928 działały pierwsze hufce harcerzy oraz harcerek w Gdańsku, początkowo podlegające Wydziałowi Zagranicznemu Głównej Kwatery, z racji swoistego ustroju Wolnego Miasta Gdańska. Z kolei w 1935 powstały oddzielne: chorągiew harcerzy oraz chorągiew harcerek. Powołany został także Zarząd Okręgu ZHP – instytucja obecnie nieistniejąca. Na jej czele stanął dr Franciszek Kręcicki, prezes Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” działającego na terenie Gdańska. Pieczę nad chorągwiami objęli kolejno: hm. Alf Liczmański i phm. Maria Ostrowska.
Harcerstwo w okresie międzywojennym było wykorzystywane do podkreślania polskości Gdańska, na spotkaniach skautowych za granicą: na Węgrzech, w Holandii, i w Anglii.
Harcerze, zarówno przed, jak i w trakcie II wojny światowej, spotykali się z szykanami ze strony zwolenników nazistów. Wielu czynnych instruktorów oraz działaczy, za swoją aktywność trafiło do obozów koncentracyjnych.
Działalność ZHP w latach 1939–1945 zeszła do podziemia, a organizacja przyjęła kryptonim konspiracyjny „Szare Szeregi”. Harcerze i harcerki pełnili działali jako łącznicy, sanitariuszki, listonosze podczas okupacji, gdy żołnierze byli potrzebni na froncie. Na terenie Pomorza Gdańskiego szczególnie wsławił się Tajny Hufiec Harcerzy z Gdyni, który swoją działalnością sięgał aż Wejherowa. Zadaniem THH była bezwzględna walka z okupantem, utrzymanie ducha polskości i miłości do ojczyzny oraz kontynuowanie ideologii i tradycji Związku Harcerstwa Polskiego. Jednymi z bardziej znanych akcji Tajnego Hufca Harcerzy były akcje B-1 oraz B-2, które sprowadzały się do działalności informacyjnej. Alianci przeprowadzając naloty na Pomorze Gdańskie posiadały szczegółowe dane o rozłożeniu niemieckich umocnień, dzięki pracy THH.
Na murze Domu Harcerza w Gdańsku wisi odsłonięta w 1981 pamiątkowa tablica ku czci 116 harcerzy i przyjaciół harcerstwa, którzy oddali swoje życie podczas II wojny światowej walcząc za ojczyznę.
Harcerstwo w tym czasie zostaje podporządkowane ideom partyjnym. Wielobarwne chusty zamieniono na czerwoną krajkę. Chorągiew Gdańska jako jednostka terenowa odrodziła się w 1956 roku. Komendantem został Józef Grzesiak „Czarny”. W 1959 chorągiew liczyła 22,3 tys. członków.
W 1963 zainicjowano budowę Domu Harcerza w Gdańsku, kamień węgielny położono 23 listopada 1964, a budowę zakończono w 1970.
5 kwietnia 1970 Chorągiew Gdańska ZHP otrzymała sztandar oraz imię Bohaterów Ziemi Gdańskiej.
W chorągwi upowszechniano wychowanie morskie, w latach 70. funkcjonowało w niej ponad 100 drużyn wodnych i żeglarskich, harcerze dysponowali 5 jachtami pełnomorskimi, 16 zatokowymi i 200 jednostkami śródlądowymi. Harcerze chorągwi podejmowali wiele wyczynów żeglarskich: jako pierwsi polscy żeglarze w 1971 dotarli do Murmańska, w 1975/1976 opłynęli Afrykę, podjęli też próbę opłynięcia z zachodu na wschód przylądka Horn na jachcie „Alf”. Harcerze współpracowali z Jednostkami Obrony Wybrzeża („niebieskie berety”) oraz Marynarki Wojennej, w szkołach średnich działały harcerskie drużyny obrony wybrzeża, a w Wyższej Szkole Marynarki Wojennej i na ORP „Warszawa” – wojskowe kręgi instruktorskie[4].
W 1975 obszar działania chorągwi zmniejszono, dostosowując go do podziału administracyjnego kraju. Z części jednostek dotychczasowych chorągwi: Gdańskiej, Koszalińskiej i Bydgoskiej utworzono Chorągiew Słupską, która w 1984 liczyła 25 tys. członków skupionych w 15 hufcach. Chorągiew ta nosiła imię Bolesława Bieruta[5].
W 1984 Chorągiew Gdańska ZHP składała się z 48 hufców i liczyła 50,9 tys. członków[4].
Po Sierpniu 1980 przywrócono duch harcerstwa bez idei socjalistycznych. Zorganizowano uroczyste obchody 70-lecia harcerstwa, m.in. w ratuszu Głównego Miasta – Muzeum Historii Miasta Gdańska odbyła się sesja naukowo-historyczna i otwarto wystawę, którą następnie przeniesiono do Domu Harcerza.
Chorągiew działa zgodnie z misją Związku Harcerstwa Polskiego: „wychowywanie młodego człowieka, czyli wspieranie go we wszechstronnym rozwoju i kształtowaniu charakteru przez stawianie wyzwań.”
Nad wykonaniem w chorągwi celów ZHP czuwa sztab instruktorów podzielonych na wydziały i zespoły:
Najważniejsze przedsięwzięcia organizowane przez chorągiew:
W Pucku istnieje Harcerski Ośrodek Morski z warsztatami szkutniczymi, hotelem i zapleczem gastronomicznym.
Wychowankowie pomorskiego harcerstwa byli wybierani do najwyższych władz ZHP[6]:
1935–1939 | Franciszek Kręcki |
1946–1947 | Eugeniusz Kwiatkowski |
1947-1949 | Stanisław Zrałek |
1935–1936 | Marianna Ostrowska |
1936–1937 | Jadwiga Zaleska |
1937–1939 | Jadwiga Żawrocka |
1945–1948 | Zofia Polkowska |
1948–1949 | Maria Cichońska |
1935–1939 | Alf Liczmański |
1945 | Walenty Łukianowicz p.o. |
1945–1947 | Jan Stróżyński |
1947–1948 | Roman Truszczyński |
1948–1949 | Teodor Delong |
1957–1958 | Józef Grzesiak |
1958–1962 | Ferdynand Trapp |
1962–1969 | Mieczysław Preis |
1969–1973 | Zenon Kuligowski |
1973–1977 | Jerzy Szymański |
1977–1980 | Gizela Ptach-Korzycka |
1980–1981 | Andrzej Dalecki |
1981–1985 | Andrzej Ciepłucha |
1985–1989 | Sylwester Trzciński |
1989–1990 | Adam Mówiński |
1990 | Piotr Konracki |
1990–1991 | Roman Koturbasz |
1991–2010 | Bogdan Mierzejewski |
2010–2014 | Hanna Piotrowska |
2014-2022 | Artur Glebko |
2022 | Łukasz Kochowski[7] |
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.