Czerwony Rynek w Łodzi
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Czerwony Rynek w Łodzi – teren bogaty w punkty handlowe i usługowe oraz dwa place targowe. Położony po wschodniej stronie ulicy Rzgowskiej, między ulicami Leczniczą a Broniewskiego. Rynek (a także bardzo liczne sklepy, bary, banki, apteki i punkty usługowe) służy jako miejsce zakupów dla mieszkańców osiedli, pośród których jest położony.
Ten artykuł należy dopracować
| Chojny | |
 Czerwony Rynek – część południowa, widok od ul. Rzgowskiej | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
Położenie na mapie Łodzi  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa łódzkiego  | |
 51°43′52,1″N 19°28′30,3″E | |
Królestwo Polskie
Pod koniec XIX wieku Dąbrowa – wówczas podłódzka wieś – zaczęła się niezmiernie intensywnie urbanizować. Powstały zakłady przemysłowe, zaczęła się parcelacja lasów i pól oraz ziem należących do chłopów. W jej rezultacie powstało drugie co do wielkości przedmieście Łodzi, którego centralnym placem był Czerwony Rynek.
Sam rynek powstał około roku 1900, kiedy osada Nowe Chojny (zwana też przez ówczesnych tradycjonalistów Dąbrówką) zaczęła szybko się rozbudowywać, dzięki czemu wzrosła liczba jej ludności. W 1909 roku przy ulicy Rzgowskiej 74 otwarto kinematograf Orion[1]. Charakterystyczna architektura budynku zachowała się do dziś.
Jeden z właścicieli działek przy ul. Rzgowskiej, nazwiskiem Hüttman[2], wydzielił część swojego gruntu i zorganizował tam targowisko, pobierając opłaty od sprzedających. Granice obszaru tego rynku wyznaczają zachowane do dziś domy: narożny przy ul. Rzgowskiej 68 i przy ul. Łącznej 32. Obecnie w miejscu tego targowiska znajduje się stacja benzynowa oraz wysoki blok przy ul. Łącznej 28.
II Rzeczpospolita
Targowisko nosiło nazwę Rynku Hittmana (od spolszczonego nazwiska Hüttman) jeszcze na planach miasta sprzed 1923 roku. Na planach z 1923 i 1925 oznaczone już było tylko jako Rynek (bez nazwy)[3][4].
W 1933 pojawiła się już nazwa Rynek Czerwony[5]. Jedna z wersji mówi, że nazwa nadana została z inicjatywy radnych PPS-u, dla podkreślenia robotniczego, proletariackiego charakteru dzielnicy Chojny. Wśród miejskich legend spotyka się i taką, że nazwa „Czerwony” pochodzi od koloru krwi i związana jest z pacyfikacją manifestacji robotniczej dokonaną w 1905 przez carskich kozaków, którzy ponoć «zostawili na rynku zwłoki pięciu bojowców, żeby zastraszyć łodzian»[6].
Polska Ludowa
W latach 1955–1970 w soboty na rynku odbywał się tzw. perski jarmark, na którym można było kupić, sprzedać lub wymienić monety i odznaki, znaczki pocztowe, stare książki i mapy, klamki, krany, wyłączniki elektryczne, części do motocykli i rowerów, a także kanarki, gołębie, rybki, chomiki.
Do 1970 Rynek był w znacznej części niebrukowany, więc w porach deszczowych liczne kałuże i błoto utrudniały handel.
Po 1972 zaczęła się wielka przebudowa Chojen, niegdyś „Nowych”, a wtedy nazwanych „Starymi”. Zakazano handlu, rynek rozkopano, wyburzono wiele starych domów, wzniesiono pierwsze bloki przy ul. Lelewela i równoległych uliczkach. Z braku lepszego pomysłu osiedle nazwano od istniejącego tu wcześniej rynku – przeważyła siła tradycji.
III Rzeczpospolita
Wiosną 2008 rozpoczęto przebudowę północnej części Czerwonego Rynku („Starego Czerwonego Rynku”). 6 grudnia otwarto nową halę targową przy ul. Rzgowskiej 64/66. Prace wykończeniowe i porządkowe prowadzono jeszcze w nocy. Trwająca 7 miesięcy inwestycja sfinansowana została w pełni ze środków stowarzyszenia kupców. Powierzchnia obiektu wynosi 640 m². Klienci mogą robić zakupy na 24 stanowiskach handlowych o powierzchniach 14,5 m² i 19,5 m². Hala targowa spełnia wszystkie wymogi europejskie[7].
Obok hali targowej wybudowano drugi, niewiele mniejszy pawilon – mieści się w nim drogeria. Budynek ten został oddany do użytku w marcu 2009. Obydwie budowle nawiązują kolorystyką do nazwy rynku.
Do Czerwonego Rynku można dojechać następującymi środkami komunikacji miejskiej:
- tramwaje: 5, 6, 15, 19
- autobusy (linie MPK): 52, 56, 70, 72AB, N3AB
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
