.svg)
Druga Republika Hiszpańska
historyczne państwo w Hiszpanii (1931–39) / Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Druga Republika Hiszpańska?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Druga Republika Hiszpańska (hiszp. Segunda República Española) – państwo istniejące między 14 kwietnia 1931 a 1 kwietnia 1939 na terenie Hiszpanii. Za początek Drugiej Republiki (Pierwsza istniała w latach 1873–1874) uznaje się dzień jej proklamowania i wyjazdu króla Alfonsa XIII z kraju, zaś za jej koniec – ostateczne zwycięstwo wojsk nacjonalistycznych w hiszpańskiej wojnie domowej, która wybuchła po zamachu stanu dokonanym w lipcu 1936.
| 1931–1939 | |||||
| |||||
| Dewiza: (łac.) Plus Ultra (Wciąż Dalej) | |||||
| Hymn: (Hymn Hiszpanii) | |||||
 | |||||
| Konstytucja | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Język urzędowy | |||||
| Stolica | |||||
| Ustrój polityczny | |||||
| Głowa państwa | |||||
| Powierzchnia • całkowita |
| ||||
| PKB (1938) • całkowite • na osobę |
| ||||
| Waluta |
Peseta hiszpańska (ESP) | ||||
| Opuszczenie kraju przez króla Alfonsa XIII |
14 kwietnia 1931 | ||||
| Przegrana w wojnie domowej |
1 kwietnia 1939 | ||||
| Religia dominująca | |||||
.svg)
W tym okresie kolejne rządy (z wyjątkiem prawicowych, reakcyjnych gabinetów tworzonych w latach 1933–1936) starały się wprowadzać szeroko zakrojone, egalitarystyczne i laickie reformy. Wiele z tych reform spotykało się ze sprzeciwem bogatej i bardziej konserwatywnej części społeczeństwa hiszpańskiego oraz Kościoła.
Dążenia anarchistów i komunistów do likwidacji instytucji państwowych znacznie utrudniały sytuację w ówczesnej Hiszpanii. Wolność i równość były zapisane w konstytucji, jednak w rzeczywistości nie były respektowane, między innymi ze względu na otwarty konflikt między komunistami i anarchistami z jednej strony, a prawicą zjednoczoną wokół CEDA – Hiszpańskiej Konfederacji Prawicy Autonomicznej z drugiej. Ze względu na organizowane przez lewicowców zamachy do konfliktu włączyli się później także falangiści.
W 1934 rewolucjoniści lewicowi, nie akceptując odniesionego w listopadzie poprzedniego roku wyborczego zwycięstwa prawicowej CEDA, zorganizowali falę strajków nazywanych w Hiszpanii Rewolucją 1934 dając dowód, że sami nie akceptują demokracji, w imię której doprowadzili króla Alfonsa XIII do emigracji[1][niewiarygodne źródło?]. Po wyborach w roku 1936 przyszedł czas na niezadowolenie konserwatywnych kręgów wojska, co doprowadziło do zorganizowania przez oficerów José Sanjurjo i Emilio Molę – do których później dołączył generał Francisco Franco – zamachu stanu w lipcu 1936, który doprowadził do wojny domowej trwającej aż do kwietnia 1939.