Magnetoopór

Magnetoopór – zjawisko polegające na zmianie oporu materiałów pod wpływem zewnętrznego pola magnetycznego[1]. Praktyczne zastosowanie znalazło w magnetoopornikach.

Istnieje wiele efektów, które można nazwać magnetoopornością. Niektóre występują w materiałach niemagnetycznych metalach i półprzewodnikach i zależą bezpośrednio od pola magnetycznego (magnetooporność geometryczna, oscylacje Shubnikova de Haasa lub powszechna dodatnia magnetooporność w metalach)[2]. Inne efekty występujące w metalach magnetycznych, które zależą niebezpośrednio od pola magnetycznego, to magnetorezystancja ujemna w ferromagnetykach[3] lub magnetorezystancja anizotropowa (AMR). Wreszcie w systemach wieloskładnikowych lub wielowarstwowych (np. Magnetyczne złącza tunelowe) można zaobserwować gigantyczną magnetooporność (GMR), magnetooporność tunelową (TMR), kolosalną magnetooporność (CMR) i nadzwyczajną magnetooporność (EMR)

Po raz pierwszy efekt magnetorezystancji został odkryty w 1856 przez Williama Thomsona, znanego również pod tytułem Lorda Kelvina, lecz nie był w stanie zmniejszyć rezystancji elektrycznej czegokolwiek o mniej niż 5%. Dzisiejsze systemy takie jak półmetale[4] czy struktury pierścienia EMR znane są z tego, że potrafią zmienić rezystancję magnetyczną o kilka rzędów wielkości.