Loading AI tools
polski oficer, ofiara zbrodni katyńskiej Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Eugeniusz Jan Smoliński[uwaga 1] (ur. 2 sierpnia 1901 w Łodzi, zm. 1940 w ZSRR) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
por. Eugeniusz Jan Smoliński | |
kapitan piechoty | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1923–1940 |
Siły zbrojne | |
Jednostki |
59 pułk piechoty |
Stanowiska |
młodszy oficer batalionu |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
|
Urodził się 2 sierpnia 1901 w Łodzi. Był synem Mariana i Weroniki.
W okresie od dnia 1 lipca 1921 r. do dnia 7 lipca 1922 roku przeszedł kurs unitarny i kształcił się w Szkole Podchorążych Piechoty (w klasie 41 im. gen. Bema i klasie 44 im. płk. Piotra Wysockiego), którą ukończył ze 157. lokatą[2]. Następnie uczył się w Oficerskiej Szkole Piechoty (utworzonej przy Szkole Podchorążych Piechoty) – w klasie 50, utworzonej z klas unitarnych 41 i 44. Kurs prowadzony był w okresie od dnia 10 sierpnia 1922 r. do dnia 3 lipca 1923 roku[3]. Eugeniusz Smoliński został absolwentem 50 klasy, której nazwę zmieniono w międzyczasie na I promocję Oficerskiej Szkoły Piechoty[4]. Uroczysta promocja tegoż kursu odbyła się w dniu 3 lipca 1923 roku[uwaga 2], a jej prymusem był ppor. Wacław Miciński.
Dekretem L. 19837/A Prezydenta Rzeczypospolitej Stanisława Wojciechowskiego z dnia 2 lipca 1923 r. (opublikowanym w Dzienniku Personalnym – Dział Urzędowy, Nr 44 z 3 lipca 1923 r.) został mianowany, jako absolwent Oficerskiej Szkoły Piechoty, na stopień podporucznika w korpusie oficerów piechoty, ze starszeństwem z dnia 1 lipca 1923 roku i 90. lokatą[5]. Rozporządzeniem Ministra Spraw Wojskowych (gen. broni Stanisława Szeptyckiego) z dnia 29 lipca 1923 r., wcielony został do 59 pułku piechoty wielkopolskiej[6], stacjonującego w Inowrocławiu. Prezydent Rzeczypospolitej dekretem z dnia 16 listopada 1923 r. (dekret O.V. L.33500.E) przemianował ppor. Smoleńskiego na oficera zawodowego ze starszeństwem z dnia 1 lipca 1923 r. i 87. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7].
W wielkopolskim 59 pułku piechoty służył do początkowych miesięcy 1930 roku[8][9][10] zajmując w 1923 r. – 87. lokatę[11] wśród podporuczników, a w roku 1924 – 85. lokatę[12] pośród podporuczników piechoty w swoim starszeństwie. Awansowany do stopnia porucznika piechoty został rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 21 grudnia 1925 r. (sygnatura O.V. L. 34421 „A”) – ze starszeństwem z dnia 1 lipca 1925 roku i 77. lokatą[13]. W roku 1928 zajmował 70. lokatę pośród poruczników piechoty ze swego starszeństwa[14]. Pełniąc służbę w inowrocławskim pułku zajmował między innymi (w roku 1929) stanowisko młodszego oficera w II batalionie, którym dowodził wówczas mjr Paweł Cygler[15] .
Zarządzeniem Ministra Spraw Wojskowych, marszałka Józefa Piłsudskiego, opublikowanym w dniu 31 marca 1930 r., został przeniesiony z 59 pułku piechoty do Korpusu Ochrony Pogranicza[16] i przydzielony do batalionu KOP „Budsław” (wchodzącego w skład pułku KOP „Wilejka”)[uwaga 3]. Porucznik Smoliński objął wówczas stanowisko dowódcy plutonu w 5 kompanii „Wilejka”[uwaga 4].
Z dniem 4 marca 1931 roku został przeniesiony, bez prawa do zwrotu kosztów za przesiedlenie, na stanowisko młodszego oficera w kompanii szkolnej podoficerów niezawodowych piechoty „Wilejka” (przy pułku KOP „Wilejka”)[uwaga 5]. W dniach od 8 lutego do 23 marca 1932 r. przebywał w Warszawie na VIII kursie informacyjno-wywiadowczym przy Oddziale II Sztabu Głównego, który to kurs ukończył z postępem dostatecznym. W międzyczasie, z dniem 9 marca 1932 r., został przeniesiony z batalionu „Budsław”[uwaga 6] do placówki wywiadowczej KOP Nr 4 „Wilejka”[uwaga 7]. W listopadzie 1933 roku wyróżniony został Odznaką Pamiątkową KOP „Za Służbę Graniczną”, nadaną rozkazem Dowództwa KOP Nr 52 z dnia 11 listopada 1933 r. Z dniem 13 stycznia 1934 r. został odkomenderowany z placówki wywiadowczej KOP Nr 4 do Ekspozytury Nr 1 Oddziału II Sztabu Głównego w Wilnie, na stanowisko kierownika referatu „C” - do czasu powrotu kierownika tego referatu, rotmistrza Wacława Wróblewskiego, z kursu informacyjno-wywiadowczego[uwaga 8].
Za zasługi w służbie ochrony pogranicza, jako oficer wywiadu KOP, został odznaczony przez Prezesa Rady Ministrów Srebrnym Krzyżem Zasługi[17], co potwierdzono rozkazem tajnym Szefostwa Wywiadu Korpusu Ochrony Pogranicza Nr 5 z dnia 19 grudnia 1934 roku. Z dniem 8 sierpnia 1935 roku został wyznaczony pełniącym obowiązki kierownika placówki wywiadowczej KOP Nr 4 „Wilejka”[uwaga 9]. Zarządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej Ignacego Mościckiego z dnia 18 marca 1936 r. (ogłoszonym w Tajnym Dzienniku Awansowym M.S.Wojsk. Nr 3/36) został awansowany do rangi kapitana, ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1936 roku i 216. lokatą wśród oficerów korpusu piechoty[18][uwaga 10].
Dowódca Korpusu Ochrony Pogranicza rozkazem z dnia 8 kwietnia 1938 roku[uwaga 11] przeniósł kapitana Eugeniusza Smolińskiego z dyspozycji Szefa Wywiadu KOP do dowództwa pułku KOP „Zdołbunów”. W nowym miejscu służby kpt. Smoliński stawił się w dniu 29 kwietnia 1938 r., a już następnego dnia objął stanowisko oficera ewidencyjno-personalnego pułku[uwaga 12]. Wiosną 1938 roku Dowódca Korpusu Ochrony Pogranicza nadał mu Brązowy Medal za Długoletnią Służbę. Na dzień 23 marca 1939 r. pełnił funkcję oficera granicznego w pułku „Zdołbunów” i zajmował 159. lokatę w swoim starszeństwie[19]. Pod koniec lipca 1939 r. przebywał służbowo w Korcu, a w dniach od 15 do 17 sierpnia tegoż roku odbył służbową podróż do Warszawy[uwaga 13].
Służąc w Korpusie Ochrony Pogranicza Eugeniusz Smoliński zajmował: w 1930 roku – 65. lokatę wśród poruczników korpusu piechoty w swoim starszeństwie (była to 1725. lokata łączna)[20], w 1932 roku – 63. lokatę w starszeństwie[21], na dzień 1 lipca 1933 r. – 57. lokatę w starszeństwie (1083. lokatę łączną)[22], a na dzień 5 czerwca 1935 r. była to już 27. lokata w swoim starszeństwie (756. lokata łączną wśród poruczników korpusu piechoty)[23]. W KOP-ie pełnił służbę do wybuchu II wojny światowej[24][25].
Po wybuchu wojny, we wrześniu 1939 r., w bliżej nieznanych okolicznościach dostał się do sowieckiej niewoli[uwaga 14]. Zgładzony został przez funkcjonariuszy NKWD wiosną 1940 roku na Ukrainie[26]. Nazwisko kapitana Eugeniusza Smolińskiego znajduje się na tzw. „liście Cwietuchina”[uwaga 15], sporządzonej przez naczelnika 1 Wydziału Specjalnego NKWD Ukraińskiej SRR – starszego lejtnanta bezpieczeństwa państwowego Fiodora Cwietuchina. Na tejże liście wykazany został pod numerem 2719 (lista wywózkowa 41/3-45)[uwaga 16][27]. Ofiary tej zbrodni zostały pochowane na otwartym w 2012 roku Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.
Kapitan Eugeniusz Jan Smoliński nie założył rodziny.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.