Franciszek (papież)

Franciszek[1][2][3] (łac. Franciscus PP., wł. Francesco, hiszp. Francisco; właśc. Jorge Mario Bergoglio SJ[uwaga 1][4][5]; ur. 17 grudnia 1936 w Buenos Aires[6][7]) – argentyński duchowny rzymskokatolicki, jezuita, arcybiskup metropolita Buenos Aires i Prymas Argentyny[8] w latach 1998–2013, kardynał prezbiter w latach 2001–2013, przewodniczący Konferencji Episkopatu Argentyny w latach 2005–2011, 266. papież i 8. suweren Państwa Watykańskiego od 2013, sekretarz sekcji ds. migrantów i uchodźców Dykasterii ds. Integralnego Rozwoju Człowieka od 2017[9], prefekt Dykasterii ds. Ewangelizacji od 2022.

Quick facts: Kraj działania, Data i miejsce urodzenia... ▼

Franciszek

Franciscus

Jorge Mario Bergoglio
Papież Biskup Rzymu Suweren Państwa Watykańskiego
Franciszek (2023)
Miserando atque eligendo Spojrzał z miłosierdziem i wybrał
Kraj działania	Argentyna, Watykan
Data i miejsce urodzenia	17 grudnia 1936 Buenos Aires
Papież
Okres sprawowania	od 13 marca 2013
Prefekt Dykasterii ds. Ewangelizacji
Okres sprawowania	od 5 czerwca 2022
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Inkardynacja	jezuici
Śluby zakonne	22 kwietnia 1973
Prezbiterat	13 grudnia 1969
Nominacja biskupia	20 maja 1992
Sakra biskupia	27 czerwca 1992
Kreacja kardynalska	21 lutego 2001 Jan Paweł II
Kościół tytularny	San Roberto Bellarmino
Pontyfikat	13 marca 2013
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Wiadomości w Wikinews
Strona internetowa

Po powrocie do zdrowia po ciężkiej chorobie, w 1958 wstąpił do zakonu jezuitów. Święcenia kapłańskie przyjął w 1969, a w latach 1973–1979 był prowincjałem jezuickim w Argentynie. W 1992 mianowany biskupem pomocniczym archidiecezji Buenos Aires oraz biskupem tytularnym Auki, a w 1998 roku został arcybiskupem Buenos Aires. W 2001 kreowany kardynałem prezbiterem z kościołem tytularnym San Roberto Bellarmino. Po rezygnacji Benedykta XVI, 13 marca wybrany na jego następcę. Imię Franciszek wybrał na cześć św. Franciszka z Asyżu. Jest pierwszym papieżem z Ameryki Południowej, a także pierwszym spoza Europy[5] od czasu papieża Grzegorza III (pontyfikat 731–741)[10]. Jest również pierwszym jezuitą wybranym na papieża[11] i pierwszym zakonnikiem od czasu papieża Grzegorza XVI (pontyfikat 1831–1846)[12]. Jest poliglotą, posługuje się językami: hiszpańskim, włoskim[13], niemieckim[13][14], francuskim[13], łaciną[15], piemonckim[16] oraz angielskim[13][17], zna też portugalski[13]. Na studiach uczył się także klasycznej greki[18].

Przypisuje mu się mniej formalne podejście do papiestwa niż jego poprzednikom. Zdecydował się na przykład zamieszkać w Domus Sanctae Marthae zamiast w papieskim apartamencie Pałacu Apostolskiego. Znany ze swojej pokory, troski o ubogich i zaangażowania w dialog międzyreligijny. Podtrzymuje tradycyjne poglądy Kościoła na temat aborcji, celibatu i wyświęcania kobiet. Utrzymuje, że Kościół powinien być bardziej otwarty dla członków społeczności LGBT i opowiada się za prawnym uznawaniem par osób tej samej płci[19][20][21]. Jest krytykiem nieokiełznanego kapitalizmu i ekonomii wolnorynkowej, konsumpcjonizmu i nadmiernego rozwoju[22] oraz opowiada się za podejmowaniem działań w sprawie zmian klimatycznych. W dyplomacji międzynarodowej pomagał w przywróceniu stosunków amerykańsko-kubańskich[23][24] oraz wspierał sprawę uchodźców podczas kryzysów migracyjnych w Europie i Ameryce Środkowej[25][26]. Jest zdecydowanym przeciwnikiem nacjonalizmu[27][28] oraz dyskryminacji motywowanej wiarą[29].

Jest trzecim, po Leonie XIII i Klemensie XII, najstarszym urzędującym biskupem Rzymu[uwaga 2].

Został uhonorowany tytułem Człowiek Roku 2013 magazynu „Time”[31].