Gramatyka języka szwedzkiego
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Gramatyka języka szwedzkiego – opis zjawisk gramatycznych w ujęciu synchronicznym w języku szwedzkim.
Język szwedzki wywodzi się w bezpośredniej linii z języka staronordyjskiego, jednak w porównaniu z nim o wiele mniejszą rolę pełni fleksja, a syntetyczny przodek nabiera powoli cech języka analitycznego. Gramatyka szwedzka, należąc do gramatyk języków germańskich, jest podobna do systemów gramatycznych innych języków germańskich zarówno pod względem morfologicznym, jak i syntaktycznym.
Język szwedzki należy do grupy SVO (podmiot–orzeczenie–dopełnienie). Istnieją w nim dwa rodzaje gramatyczne, a deklinacje i koniugacje nie uwzględniają osoby i liczby. Zanikł również system przypadków, zredukowany do mianownika i dopełniacza. System przypadków zrekompensował ścisły szyk szwedzkiego zdania, w szczególności orzeczenie znajduje się w zdaniu na drugim miejscu (tzw. szyk V2). Istnieje tendencja do tworzenia form złożonych kosztem fleksyjnych.