Henry Taube
chemik kanadyjski, noblista / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Henry Taube (ur. 30 listopada 1915 w Neudorf w prowincji Saskatchewan, zm. 16 listopada 2005 w Palo Alto) – amerykański chemik pochodzenia kanadyjskiego, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie chemii w 1983 za prace nad mechanizmami reakcji chemicznych zachodzących z przeniesieniem ładunku elektrycznego, szczególnie w związkach koordynacyjnych[1].
Państwo działania | |||
---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia |
30 listopada 1915 | ||
Data i miejsce śmierci | |||
profesor | |||
Specjalność: chemia | |||
Alma Mater |
University of Saskatchewan, | ||
Uczelnia | |||
Odznaczenia | |||
Nagrody | |||
|
Jego główne badania dotyczyły reakcji redoks, które występują w wielu procesach, np. fotosynteza w roślinach, procesy oddychania, procesy przemysłowe (spalanie) czy w elektrochemii. Jego prace dotyczyły w szczególności związków koordynacyjnych, gdzie jeden atom metalu jest otoczony przez pewną liczbę innych atomów lub grup funkcyjnych (tzw. ligandy).
Od 1962 był profesorem Uniwersytetu Stanforda. Członek Narodowej Akademii Nauk w Waszyngtonie. Prowadził prace z dziedziny chemii nieorganicznej.
Zajmował się badaniami struktury i stabilności solwatów (głównie tzw. hydratów). Za badania mechanizmu przenoszenia elektronów w reakcjach redoks, zwłaszcza w związkach koordynacyjnych otrzymał w 1983 Nagrodę Nobla.
Jego syn, Karl Taube, jest znanym mezoamerykanistą, archeologiem i etnohistorykiem[2][3].